Νά ’μουν’ ελπίδα τση χαράς

Νά ’μουν’ ελπίδα τση χαράς
και τ’ ουρανού πουλάκι,
που τη φωλιά μου να ’χτιζα
σε ριζιμιό χαράκι.
Άχι και να ’μουν θάλασσα
π’ ούλη τη νύχτα να ’λουζα
στην αγκαλιά μου τ’ άστρα.
Νά ’μουν’ ελπίδα τση χαράς
π’ όλο να φτερουγίζω,
και όνειρα εις τσι καρδιές
μ’ αγάπη να χαρίζω.
Νά ’μουνε άστρο φωτεινό
τ’ όμορφο φεγγαράκι,
που να με καμαρώνουνε
ψηλά κάθε βραδάκι.
Νά ’μουν’ αγρίμι του βουνού
λεύτερο στον αέρα,
να βασιλεύω στα γκρεμνά
τη νύχτα και τη μέρα.
Μα και κρινάκι αμάραντο
των λουλουδιών μελίσσι
που να γλυκαίνω τσι ψυχές
τσι πόνους με τα μίση.
Αφησ’ μου Θε μου τα φτερά
που μού ’χεις χαρισμένα
που να πετούνε για καλό
τα ’χεις ευλογημένα.