Να μπορείς να κοιτάς κατάματα τον Θεό

…μας έλεγε ο πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός

Η μέρα μου ξεκίνησε μ’ ένα εσσπρεσάκι συνοδευόμενο από την είδηση του θανάτου του πατέρα Γεώργιου Μεταλληνού. Έκλεισε τα βλέφαρά του, έκλεισαν τα δικά μου και μέσα στο δάκρυ αναπηδούσαν οι εικόνες του προσώπου του, των κινήσεών του και των αγκαλιών που μοίραζε. Σκέφτηκα να καλέσω τον Παρασκευά Περράκη στην εφημερίδα για να τον ρωτήσω αν μπορώ να γράψω μερικές σκέψεις μου για το σεβαστό πρωτοπρεσβύτερο, τον άνθρωπο της θεολογίας, τον εραστή των γραμμάτων, τον φίλο των ανθρώπων, του θεού, της πατρίδας. Εκλεισα το τηλέφωνο χωρίς να μιλήσω με τον Παρασκευά. Σκέφτηκα πως ο πατέρας Γεώργιος, έπραττε ότι έπραττε, χωρίς να ρωτήσει. Διότι γνώριζε αλλά και πρότεινε στους συνομιλητές του, να λειτουργούν με βάση όλα όσα θέλει η ψυχή και η καρδιά. Μας έλεγε πως η καρδιά δεν κάνει ποτέ λάθος, πως η ψυχή χειροκροτεί τις αποφάσεις της καρδιάς.

Μας έλεγε πως, κάθε πράξη του ανθρώπου, είναι παντελώς διαφορετική του ενός από του άλλου, ακόμη και αν είναι ίδιες πράξεις. «Συνοδεύεται από όλα όσα υπάρχουν στην καρδιά σου, στη σκέψη σου, στην ψυχή σου, οπότε η πράξη σου είσαι εσύ και εσύ είσαι ένας και μοναδικός»… Μας μιλούσε για την αγάπη η οποία δεν αντιδράει όταν και όπου υπάρχει θυμός. «Είναι ικανή αυτή η αγάπη, να κάνει τον θυμό έρωτα και τη βία φιλί»… μας έλεγε χαμογελώντας. Ήταν τόσο ανώτερος και τόσο της αγάπης ρασοφόρος που όταν μίλησε στην κηδεία του συναδέλφου μας Βασίλη Ραφαηλίδη ο οποίος δήλωνε άθεος, πολλοί δάκρυσαν για το πόσο κοντά μπορούν να είναι οι άνθρωποι άσχετα με το τι ευθύνεται για το διαχωρισμό τους.

«Ακόμα και για το θεό αν διαφωνούμε, ας είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον ώστε να το κουβεντιάζουμε»…. μας έλεγε ο πατέρας Γεώργιος. Οταν καμιά φορά θύμωνα σε κάποια συζήτηση και προσπαθούσα να περάσει το δικό μου, γελούσε λέγοντας μου: «Αγαπημένε μου φίλε, θα μπορούσα να θυμώσω κι εγώ. Δε θυμώνω διότι με κάνει άσχημο ο θυμός. Εσένα σου αρέσει η ασχήμια;». Είχε τον τρόπο του ο πολυσπουδαγμένος άνθρωπος του θεού και της Ορθοδοξίας, που δεν τον ένοιαζε μήτε αν τον κατηγορήσουν για κάτι, μήτε να πείσει τους άλλους για τον θεό. Τον ενδιέφερε μόνο η Αλήθεια, η Κατάθεση ψυχής, η Επικοινωνία και να μπορείς να κοιτάς, όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «…κατάματα τον θεό».