Το «να προσέχεις» απέκτησε ξαφνικά άλλη σηµασία. Ή µάλλον, απέκτησε πολλαπλές έννοιες. Έννοιες που, κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα µπορούσαµε να φανταστούµε.
Λέµε στον άλλον «να προσέχεις» και είναι σαν να του έχουµε πει όλα όσα σκεφτόµαστε, όλα όσα φοβόµαστε, αλλά και όλα όσα ελπίζουµε.
Το «να προσέχεις» είναι το κρυµµένο µας:
Κάνε κουράγιο. ∆είξε θάρρος.
Κάνε υποµονή και µην λυγίζεις.
Το «να προσέχεις» είναι το υπονοούµενο του:
Χάρηκα που σε είδα. Φαίνεσαι µια χαρά.
Συνέχισε έτσι. Να προσέχεις ουσιαστικά τον εαυτό σου.
Το «να προσέχεις» ουρλιάζει πως µπόρα είναι όλο αυτό και θα περάσει.
Θα βγούµε πιο δυνατοί και, σίγουρα, οι περισσότεροι από εµάς διαφορετικοί.
Γιατί επιβάλλεται να βγούµε αλλιώς µέσα από µια δοκιµασία.
Ο εσωτερικός µας διάλογος είναι απαραίτητος.
«Να προσέχεις» τον εαυτό σου, τη σκέψη σου, την καρδιά σου, το κορµί σου.
Να προσέχεις ποιους κρατάς στη ζωή σου από εδώ και πέρα.
Να προσέχεις ποιον βάζεις δίπλα σου, µε ποιον είσαι την δύσκολη ώρα.
Να αξιοποιείς την κάθε σου µέρα, το κάθε λεπτό της, την κάθε στιγµή.
Να ρουφάς το µεδούλι των πραγµάτων, να κάνεις όµορφες σκέψεις και όνειρα.
Και να καταλάβεις πως η ελευθερία δεν είναι δεδοµένη… αλλά κερδίζεται.
Αλλιώς, το «να προσέχεις» θα είναι απλά δύο λέξεις, όπως όλες οι άλλες
Μια προτροπή χωρίς βάθος. Αλλιώς, το «να προσέχεις» δεν θα ξεχειλίζει αγάπη. ∆εν θα είναι η αγάπη η ίδια, διατυπωµένη µε άλλο τρόπο.
Μάθε να διαβάζεις τις προθέσεις των ανθρώπων, µέσα από µια κίνηση, ένα βλέµµα, µια κουβέντα. Όλα έχουν κάτι να µας πουν.
Κυρίως όµως, µάθε να ξεχωρίζεις ποιος πραγµατικά νοιάζεται για σένα.
Να προσέχετε.
*Η Ρούλα Παγιαλάκη είναι αρθρογράφος βιωµατικής γραφής
