Μερικές φορές λέµε κουβέντες που δεν εννοούµε.
Μερικές φορές λειτουργούµε τόσο παρορµητικά, που ξεστοµίζουµε πράγµατα ή κάνουµε κινήσεις χωρίς να τις σκεφτούµε.
Είναι άραγε ο πληγωµένος µας εγωισµός που µιλάει;
Είναι ο θυµός που µας τυφλώνει;
Είναι που έχουµε µάθει να τα θέλουµε όλα να γίνονται οπως έχουµε εµείς στο µυαλό µας;
Είναι που έχουµε την εντύπωση πως είµαστε το κέντρο του κόσµου και όλα περιστρεφονται γύρω από εµάς;
Ή µήπως έτσι δείχνουµε ποιοι είµαστε ακριβώς και τι σκεφτόµαστε;
Αφήνουµε τον πραγµατικό µας εαυτό να φανεί γιατί λειτουργουµε αυθόρµητα.
Μήπως είναι κοµµάτι µιας χειριστικης συµπεριφοράς µας, στην προσπάθεια µας να ελέγξουµε τον άλλον;
Ή έχουµε την πεποίθηση ότι ανεξάρτητα µε το τι θα κάνουµε, ο άλλος θα είναι πάντα εκεί, έτοιµος να µας συγχωρήσει;
Όλες οι εκδοχές αποτελούν σενάριο του ίδιου έργου.
Οποία και αν είναι τα βαθύτερα αίτια µας τέτοιας συµπεριφοράς, θα πρέπει να αναρωτηθούµε αν αυτό βοήθησε την ιστορία µας ή αν έκανε πιο δύσκολα τα πράγµατα.
Γιατί σίγουρα, όταν λειτουργούµε εν θερµώ θα πρέπει και να είµαστε έτοιµοι να αναλάβουµε τις συνέπειες των πράξεών µας.
Όµορφο πράγµα ο αυθορµητισµός, αλλά πρέπει και να ξέρεις να τον υποστηρίζεις!
Αφιερωµένο…
* Η Ρούλα Παγιαλάκη είναι αρθρογράφος βιωµατικής γραφής
