Περιδιαβαίνεις τους δρόμους της πόλης και κατά ένα μαγικό τρόπο βρίσκεσαι κολλημένος πάνω στις καταστόλιστες και ολόφωτες βιτρίνες, όπως ένα παιδάκι έξω από ένα ζαχαροπλαστείο. Τα θέλεις όλα και τα θέλεις τώρα! Και γιατί όχι δηλαδή;
Αλλωστε ο προχριστουγεννιάτικος υπερκαταναλωτικός οίστρος που σε έχει κυριεύσει δεν έχει εγωιστικό χαρακτήρα. Αντιθέτως, τα κίνητρα σου είναι καθαρά αλτρουιστικά! Τα λιγοστά σου λεφτά -τα περισσότερα από αυτά τουλάχιστον- δεν πρόκειται να τα ξοδέψεις για τον εαυτό σου, αλλά για συγγενείς και φίλους. Μέρες που είναι, τι πιο ωραίο, αλλά και ταιριαστό συνάμα, από το να εκφράσεις την αγάπη και την εκτίμησή σου για τους οικείους μέσω ενός όμορφου και κατά προτίμηση εντελώς άχρηστου δώρου!
Ακόμα όμως και αν κάποιος απαξιώνει τα συναισθηματικού τύπου αυτά επιχειρήματα, προτιμώντας να προσεγγίσει το θέμα σε ένα ευρύτερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, τότε και πάλι το πράγμα νομιμοποιείται πλήρως. Δεν είναι εθνική μας υποχρέωση να στηρίξουμε την τοπική οικονομία και την ντόπια επιχειρηματικότητα; Αν όχι τώρα, τότε… πότε;
Και στο κάτω – κάτω της γραφής, μετά τα τόσα βάσανα και τις στεναχώριες της προσεχώς απελθούσης χρονιάς, δεν δικαιούσαι μια ανώδυνη, άλλα όμως και τόσο απολαυστική διασκέδαση, όπως λίγο shopping therapy – ωνιοθεραπείαν εις την κοινήν ελληνικήν;
Αυτά σκέφτεσαι και έχεις σχεδόν πείσει τον εαυτό σου να εξορμήσει ανηλεώς στα μαγαζιά, όταν μια εσωτερική φωνή -ένα δαιμόνιον σωκρατικής φύσεως θα μπορούσε να πει κανείς-έρχεται να ταράξει την ησυχία σου και να καταρρίψει το τόσο επιμελώς οργανωμένο λογικό σου συλλογισμό. Τύψεις αρχίζουν να σε κατακλύζουν, όχι τόσο πλέον για τα παιδάκια στην Αφρική, όπως συνέβαινε παλιά, όσο για τους καταχρεωμένους, του ανέργους, τους αστέγους που συνεχώς πληθαίνουν γύρω σου –του εαυτού σου μη εξαιρουμένου. Δεν ήταν ακριβώς αυτή η επιπόλαιη καταναλωτική μας συμπεριφορά και η χωρίς σκέψη υποταγή στις καπιταλιστικές προσταγές που μας οδήγησε σ’ αυτήν τη δεινή κατάσταση;
Με τούτα και με κείνα απέκτησες ένα βαρβάτο πονοκέφαλο, έμεινες μετέωρη με την τσάντα επ’ ώμου και το χέρι ακόμα στο πόμολο της εξώπορτάς σου και το μόνο για το οποίο είσαι πλέον σίγουρος είναι ότι το περίφημο δίλλημα του Άμλετ δεν πιάνει τίποτα μπροστά στο δικό σου! Ωστόσο η λύση ίσως να μην είναι και τόσο πολύπλοκη. Ενώ σίγουρα δεν πρέπει κανείς να ζει απλά για να ψωνίζει, εντούτοις μια σύντομη και εγκρατής εξόρμηση στις χριστουγεννιάτικες αγορές δεν παύει να αποτελεί μια από τις μικρές αυτές χαρές που πλαισιώνουν τη ζωή μας και μπορούν ,έστω και πρόσκαιρα, να ρίξουν λίγη χρυσόσκονη σε μια όχι και τόσο φωτεινή μέρα…
* φιλόλογος.
