Χρόνια δεν πέρασαν πολλά, που γνώρισα το Γιάννη,
δέκα λίγα μου φαίνονται, είκοσι πολλά ‘χω βάνει.
Ο Δεικτάκης μας εβράβεψε, για τα γραφτά μας, λέει
κι αδερφοχτός μου μίλησε, με ρίμα που να καίει.
Ετούτη ήταν η αρχή, μα ‘χε γερά θεμέλια,
που στη Μηλιά τη βρέξαμε, όλοι μαζί με γέλια.
Αδερφοχτοί γενήκαμε, με μαρουβά και αίμα,
εις το Σφηνάρι τότε σου κι έγινε μέγα θέμα.
Γι αδερφοχτός μου τούτοσες, Γιάννης Μαλαξιανάκης,
αντί καρδιά ‘χει μάλαμα κι ας με τσιγκλά πολλάκις.
Σκολειά πολλά δεν τέλειωσε, μα είναι μορφωμένος,
απ’ τσι ζωής το διάβασμα και κακομαθημένος.
Όλ’ η Μαρία κάνει ντου, ούτε καφέ δε ψήνει,
και η παπαδοπούλα του, έχει μεγάλ’ ευθύνη.
Κοπέλια δύο έχουνε, και κόρη μόνο μία,
εγγόνια τρία ‘πέκτησε κι αδέρφια ξέρω τρία.
Θαμάζω τους και χαίρομαι, που είν’ αγαπημένοι,
γιορτές και γλέντια κάμουνε, πάντοτε μαζεμένοι.
Κουσούρια έχει μερικά, μα έχει και τσι χάρες,
ταλέντο είναι γνήσιο και γνωστικός στσι πάρλες.
Ρίμες γραφ’ αυτοστιγμή, θυμίζει Θεοχάρη,
που ‘στηνε ρίμες βάλσαμο, πριν ο Θεός τον πάρει.
Ο Γιάννης ΤΕΒΕ δούλευε, χρόνια θαρρώ τριάντα,
γυρίζει Κίσαμο Χανιά, μυρίζει ντου, λεβάντα.
Απ’ το κρεβάτ’ ορθώνεται, μια ρίμα για να γράψει,
που του ’ρθ’ όντε κοιμότανε, να μη την εξεχάσει.
Το καλοκαίρ’ είναι ζεστά τα πόδια δεν τον νοιάζει,
μα το χειμώνα κρούσταλο και η κυρά γκρινιάζει.
Δήμαρχος πέρσι στα Χανιά, τ’ ανίψο του εβγήκε,
Σημαντηράκη ενοώ, που στα βαθιά εμπήκε.
Γρήγορα θ’ ανταμώσουμε, θα βρούμε φρέσκο ψάρι,
στα κάρβουνα να σπαρταρά, που έχει άλλη χάρη.
