Περνούν οι μέρες ίδιες και απαράλλαχτες, τούτη την σκοτεινή στιγμή.
Κάθε απόγευμα περιμένουν όλοι να βγει η έκθεση του ΕΟΔΥ και μετά ένα σφίξιμο στην καρδιά, μια κομμένη ανάσα που ψάχνει να λευτερωθεί.
Σκέψου ότι σε λίγες μέρες… έρχονται Χριστούγεννα στο μέτωπο.
Και οι φαντάροι μας, οι μαμάδες, τα παιδιά, δεν ξέρουν πού να γράψουν γράμμα και σε ποιόν παραλήπτη.
Dear Santa…
Άστο μωρέ καλύτερα, λίγες σταφίδες, λίγο κονιάκ και μια ευχή ίσα – ίσα από το τηλέφωνο για τη Βαρβάρα, τον Νίκο, τον Σπύρο.
Έτσι οι άνθρωποι ζουν, πορεύονται και τα τάμπλετ στις εντατικές για το τελευταίο αντίο στους συγγενείς.
Και το τελευταίο γλυκό που φάγαμε, ίσα – ίσα σαν το τελευταίο ταγκό που είδα να χορεύουν.
Η κυρία με λεπτή μέση κοντά -πολύ κοντά- στον καβαλιέρο.
Είναι δύσκολο να γράψεις όταν το μεσαιωνικό κάστρο, το πολιορκεί ο “αόρατος” εχθρός.
Δεν ξέρω αν τούτη η έξοδος θα είναι ηρωική ή δεν θα γίνει σύντομα…
Όλες οι εικόνες από μάχες, από γλέντια, από κλάματα και γέλια, σου ‘ρχονται στο μυαλό.
Γεμάτο το τραπέζι και φέτος μια καρέκλα αδειανή.
Εντάξει, πάρτο αλλιώς.
Άρχισε να λες για την κυβέρνηση, για την αντιπολίτευση, για την Μέρκελ, για τον Μαδούρο.
Να πω για τις εξαγωγές, για τις εισαγωγές, για τη νανοτεχνολογία, για τον Εθνικό ύμνο που τραγούδησε η φρουρά στο Καστελόριζο.
Να τα πούμε;
