Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι

Δεν έφυγε απ’ τη σκέψη μου ποτέ
του ονείρου ο κήπος
με τα άσπρα περιστέρια,
οι πόθοι καίγονται τη νύχτα
και οι ζωές,
όταν ανάβει η μοναξιά
φανάρια χάρτινα στ’ αστέρια.
Φωνές χαμένες
στου μυαλού μου τα κελιά
πίσω απ’ το χρόνο,
με καλούνε ωροδείκτες να γυρίσω
σκουριά στα χείλη
όσα μου ‘ταξες φιλιά,
να σ’ αγαπώ φοβάμαι
μα και πώς να σε αφήσω…
Έρημο απλώνω,
στης καρδιάς μου το τοπίο
κι εκεί στην άκρη,
ανθισμένη η ψυχή μια φοινικιά
τον ουρανό παρέα μόνο,
που δεν έχει προσωπείο,
ψεύτικα, λέει πως ήταν
όλα, της αγάπης τα προικιά.
Καινούριος ήλιος
θα πατήσει στις πληγές
το γιασεμί ντύθηκε φως
και περιμένει
Αύριο… αθάνατο νερό
θα κατεβάσουν οι πηγές,
να ξεδιψάσουν της ζωής
οι προδομένοι.
Έρωτας θάνατος,
οι σκέψεις προσευχές,
μοιάζουν απόψε, που ο άνεμος
στο αντίο μας σωπαίνει
ο χρόνος έσβησε
όσες είχα αντοχές
δική σου ήμουν, μέχρι χτες
και στο ξημέρωμα μια ξένη.
Αύριο… εν ονόματι της αγάπης