Μελέτησα προσεκτικά και όχι απλώς διάβασα το άρθρο του αγαπητού Ιωακείμ Γρυσπολάκη στα “Νέα” (21.8.14) με τον τίτλο “Δεν κλαίμε γα το χυμένο γάλα”, όπου ο καθηγητής και πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης εκφράζει την απογοήτευσή του για την ασυνεννοησία των πολιτικών δυνάμεων ως προς την ανασυγκρότηση του ημιδιαλυμένου κεντροαριστερού χώρου, που είτε μας αρέσει, είτε όχι είναι η ραχοκοκκαλιά μιας ευρύτερης παράταξης, που συνδέθηκε από τα τέλη του προπερασμένου αιώνα, μέχρι τις ντροπιαστικές μέρες της νεοφιλελεύθερης “παγκοσμιοποίησης” (1990 – 1991) με τις σημαντικότερες κατακτήσεις του προοδευτικού κινήματος. Ειλικρινά, με κυρίευσε θλίψη, με την καταληκτική, στο άρθρο του, παραίνεση, για μια χωρίς πείσματα και ηγεμονιστικές υστεροβουλίες σύγκλιση των διάσπαρτων συγγενών και όχι… αταίριαστων “συνιστωσών” της Κεντροαριστεράς. Και κάπου ένιωσα ότι αυτός ο συμπαθέστατος πανεπιστημιακός, που οι καθοδηγούμενοι από τα γνωστά κέντρα αποσταθεροποίησης ισόβιοι φοιτητοπατέρες, άκουσον – άκουσον, του έφραξαν με χτισμένα τούβλα το πρυτανικό γραφείο, υπήρξε θύμα του πνεύματος δημοκρατικής συνδιαλλαγής προς ξεροκέφαλους! Στο σημείο αυτό, ας μου επιτρέψουν ορισμένοι πανεπιστημιακοί, από τον Μυλόπουλο και τον Πελεγρίνη μέχρι τους πιο νεοείσακτους στο Δ.Ε.Π., να διαφωνήσω με τις ασυλίες τους, προς αυτά τα κακοποιά στοιχεία. Και να τους παραπέμψω στα σοφά λόγια του ανεπανάληπτου Εμμανουήλ Κριαρά, που μας άφησε πρόσφατα, στην ολύμπια και γεμάτη γνώση και ανθρωπισμό ηλικία των 108 χρόνων: «Τα λουκέτα στα Πανεπιστήμια, όπως και οι απεργίες των δασκάλων κάθε κατηγορίας, είναι κάτι που αποδοκιμάζω. Με καταλήψεις και απεργίες τι παραδείγματα δίνουμε στους μαθητές και στους φοιτητές μας; Χρειάζεται διάλογος και όχι καταφυγή στα άκρα…». Επιστρέφοντας στο άρθρο του Ιωακείμ Γρυσπολάκη και συνηγορώντας απόλυτα στην έκκλησή του για επανασυσπείρωση του κεντροαριστερού χώρου νιώθω την ανάγκη να διατυπώσω κάποιες επιφυλάξεις όπως: • Τη ναρκοθέτηση της πρωτοβουλίας των 58 προσωπικοτήτων για την ενότητα του κεντροαριστερού χώρου.
Η ναρκοθέτηση αυτή είναι ηλίου φαεινότερο ότι σχεδιάσθηκε από το επιτελείο του Ευαγ. Βενιζέλου, ο οποίος, ενώ αρχικά χαιρέτισε ευμενώς την κίνηση, μόλις αντιλήφθηκε ότι έχει αδιαμφισβήτητη προοπτική λυσιτελών πολιτικών παρεμβάσεων, τότε, στον χώρο αυτής της κίνησης, εμφύτευσε μια “ελιά”, θλιβερή απομίμηση της ιταλικής “ελιάς” και μάλιστα… δακοφαγωμένη. • Τη διαγραφόμενη σύγκρουση ανάμεσα σε παπανδρεϊκούς και βενιζελικούς, με πιθανότητα επανάκαμψης του Γ.Α. Παπανδρέου στο ενεργό πολιτικό προσκήνιο. • Ομως μια τέτοια πολιτική εξέλιξη προϋποθέτει και μια γενναία mea culpa, ένα “ήμαρτον”, μια “συγγνώμη” του Γ.Α.Π. προς το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, προς το οποίο κατ’ επανάληψη επαγγέλθηκε άμεση δημοκρατία με δημοψηφίσματα, χωρίς να εφαρμόσει ποτέ αυτή την υπόσχεση. Και να την πραγματοποιήσει, όπως όφειλε, πριν από το Καστελόριζο, δηλαδή πριν από την πορεία της χώρας μας προς το σφαγείο του Δ.Ν.Τ. και όχι όταν είμαστε ήδη δεμένοι χειροπόδαρα από τους δεσμοφύλακες της τοκογλυφικής τρόικας. • Προσωπικά δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του Γ.Α. Παπανδρέου οσοδήποτε και αν η αντίπαλη ξεροκεφαλιά έχει το αθεράπευτο νοσηρό “χούι” να φορτώνει όλες τις αμαρτίες για τις λαμογιές της κακής (γιατί υπάρχει και καλή) δεξιάς στο ΠΑΣΟΚ, που έβγαλε από τη λάσπη εκατομμύρια “μη προνομιούχων” στην περίοδο 1981 – 1986… • Ομως η κίνηση των 58 θα καταγραφεί στην ελληνική πολιτική ιστορία ως η “μεγάλη χαμένη ευκαιρία”. Δεν κατέβηκαν οι κοινωνικά και επιστημονικά καταξιωμένοι εκπρόσωποί της, στη διπλή εκλογική αναμέτρηση για τη Βουλή των Ελλήνων και το Ευρωκοινοβούλιο. Και άφησαν την κάλυψη του κενού “στης… Λαρίσης το ποτάμι”! Οταν όμως ο Σταύρος στέλνει το Γραμματικάκη στις Βρυξέλλες, αντιλαμβάνεστε τηρουμένων των αναλογιών, οι “58” πόσους θα έστελναν… Οχι μόνο στις Βρυξέλλες, αλλά και στη Βουλή των Ελλήνων! Ποιοι εμπόδισαν αυτή την κάθοδο στη διπλή εκλογική αναμέτρηση; Και αν κάποιοι έβαλαν αυτά τα εμπόδια, τι θα εμπόδιζε τους 58 άνετα να τα υπερπηδήσουν; Μήπως η ατολμία τους ή κάτι άλλο;
