Νέο κάλεσμα για διαδήλωση σήμερα το απόγευμα στα Χανιά απευθύνουν σωματεία, σύλλογοι και φορείς της πόλης, με αφορμή το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων:
«Ο πόλεμος του ελληνικού κράτους ενάντια στην προσφυγιά με τη μορφή της εγκατάλειψης και της άρνησης διάσωσης εντείνεται κι αναρωτιόμαστε:
Πόσοι νεκροί χρειάζονται για να αναγνωριστεί αυτό που συμβαίνει στα νερά της Μεσογείου και στα σύνορα ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Πόση φρίκη, πόση υποκρισία, πόσες φορές το ίδιο και όλο πιο ανείπωτα σκληρό σενάριο…
Στον δρόμο για ζωή, δραπετεύοντας μ’ ένα σαπιοκάραβο, οδηγήθηκαν στον θάνατο. Μετά από 5 μέρες ταξιδιού, ο οδηγός της βάρκας τους εγκατέλειψε, το νερό τελείωσε. Από τα ξημερώματα της 13ης Ιούνη μετέφεραν σήμα κινδύνου επικοινωνώντας τη δύσκολη κατάστασή τους και πως μέσα στη βάρκα υπήρχαν ήδη 3 νεκροί, ενώ μαρτυρίες μιλάνε για ανθρώπους κλειδωμένους στα αμπάρια!! 750 ψυχές περίμεναν τη βοήθεια των εντολοδόχων των δολοφονικών πολιτικών της Ε.Ε. και της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της ακτιβίστριας Νawal Soufi με την οποία επικοινώνησαν οι επιβαίνοντες πρόσφυγες: «…η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη όταν ένα πλοίο πλησίασε το σκάφος, το έδεσε με σχοινιά σε δύο σημεία του σκάφους και άρχισε να πετάει μπουκάλια με νερό. Οι μετανάστες ένιωσαν μεγάλο κίνδυνο, καθώς φοβήθηκαν ότι τα σχοινιά θα μπορούσαν να ανατρέψουν το σκάφος και ότι οι μάχες επί αυτού για να πάρουν νερό θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ναυάγιο. Εξαιτίας αυτού, απομακρύνθηκαν ελαφρώς από το σημείο του σκάφους για να αποφύγουν ένα τυχόν ναυάγιο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η κατάσταση στο σκάφος έγινε ακόμη πιο δραματική: οι μετανάστες ήταν μπερδεμένοι και δεν καταλάβαιναν αν αυτή ήταν μια επιχείρηση διάσωσης ή μια απόπειρα να θέσουν τη ζωή τους σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο. Έμεινα σε επαφή μαζί τους μέχρι τις 23:00 ώρα Ελλάδος, προσπαθώντας να τους καθησυχάσω και να τους βοηθήσω να βρουν μια λύση. Όλη την ώρα με ρωτούσαν τι πρέπει να κάνουν κι έλεγα ότι η ελληνική βοήθεια θα ήταν καθ’ οδόν. Σε αυτό το τελευταίο τηλεφώνημα, ο άντρας με τον οποίο μίλησα μου είπε συγκεκριμένα, ”Νιώθω ότι αυτή θα είναι η τελευταία μου νύχτα ζωντανός”».
Ας καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι ένα σενάριο θρίλερ, ας συνειδητοποιήσουμε πως αυτό δε μας αφορά μόνο επειδή έγινε στη θάλασσά “μας”, μη θαρρούμε πως η εντοπιότητα ή η νομιμότητα της ύπαρξής μας θα μας σώσει περιμένοντας ένα ασθενοφόρο, ανεβαίνοντας σ’ ένα τρένο, αγκομαχώντας σ’ έναν αγώνα για επιβίωση. Τα εγκλήματα ενάντια στην προσφυγιά και στους φτωχούς -απ’ όπου κι αν προέρχονται- έχουν την ίδια υπογραφή.
Να ζήσουμε, μην το συνηθίσουμε, μην το επιτρέψουμε άλλο, μην το ξεχάσουμε. Όχι άλλο “σοκ”, όχι κι άλλο σιωπηλό πένθος. Να φωνάξουμε για τις δολοφονίες! Οι ζωές μας αξίζουν!!
Όλες-οι στην πορεία για το μαζικό έγκλημα στα νερά της Πύλου, σήμερα 16/6 στις 19.00 στην Πλατεία Αγοράς».
