Η παρατεταμένη μεταπολεμική ειρήνη, η ασφάλεια και η καταναλωτική αφθονία που απολαύσαμε στην ευρωπαϊκή ήπειρο 75 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχει δημιουργήσει κοινωνίες τρυφηλές, ανέτοιμες και αδύναμες μπροστά σε κάθε νέο κίνδυνο, όπως μια πανδημία. Η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει στον αέρα και τα καλύτερα Εθνικά Συστήματα Υγείας!
Οι συνεχείς και αυτονόητοι αγώνες για «περισσότερα δικαιώματα», μετά τη θανατηφόρα εμπειρία των κάθε είδους ολοκληρωτισμών (20ος αι.), οδήγησαν εμάς τους πολίτες σε «λιγότερες υποχρεώσεις» απέναντι του κοινωνικού συνόλου.
Γι’ αυτό σήμερα, η λεγόμενη «ατομική ευθύνη» δεν ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά μας. Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να πιέζουν. Αντίθετα, σε περίπτωση ζωής ή θανάτου μιας χώρας θα έπρεπε να πιέζουν. Σε εποχές ανασφάλειας, οι λαοί επιθυμούν δυνατές κυβερνήσεις.
Αξιότιμε κύριε,συγχαρητήρια για την ανάλυση σας!Δώσατε με λακωνικό τρόπο την εικόνα των μεταπολεμικων ευρωπαϊκών κοινωνιών και ως εκ τούτου και της χώρας μας.Στην πατριδα μας ειδικότερα έχει εκκολαφθει μια ημισοβιετικου τύπου αντίληψη για ένα κράτος πατερουλη που θα βρίσκει έσοδα για τις απαιτήσεις μας σε λεφτοδεντρα δεδομένου ότι,άπαντες απεχθάνονται να πληρώνουν φόρους,οι οποίοι ως γνωστόν αποτελούν τον μόνο πόρο που διαθέτει.Ετσι λοιπόν με την ανοχή ψηφοθηρικων πολιτικών δυνάμεων δημιουργήθηκε η παράταξη της ανευθυνότητος που θέλει την μπαχαλοποιηση των θεσμων και όταν υπάρχουν νόμοι και δεσμεύσεις προς όφελος του του κοινωνικού συνόλου να ισχύουν για τους άλλους και αυτοί,ως άλλοι πρίγκιπες,να εξαιρούνται. Αν σ’ αυτό προστεθεί η στάση τους στα εθνικά μας θέματα, δεδομένου του γεωπολιτικου περιβάλλοντος και των αντανακλαστικων αιλουροειδους που πρέπει να διαθέτει η πατριδα μας, απαιτείται μεγάλη περισυλλογή και προσπάθεια. Χρόνια πολλά. Με εκτιμηση