Στην Ελλάδα περισσότερο παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο ευρωπαικό γίγνεσθαι παρά συμμετέχουν ενεργά στις εξελίξεις που από τη μια μέρα στην άλλη αλλάζουν τα δεδομένα και τις ισορροπίες.
Σαν χώρα – οφειλέτης περικυκλωμένη από τεράστια προβλήματα που αναζητούν λύση, η Ελλάδα απλά παρακολουθεί τις συμφωνίες που κλείνονται από τους επικεφαλείς της Ευρωζώνης. Ενας λαός που περιμένει για το θαύμα που όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά που νέες συμφορές προμηνύονται και νέες φοροκαταιγίδες κάνουν την επιβίωσή του μαρτύριο. Η Ελλάδα του 2015 αλλά και του 2016 δεν ήταν ούτε θα είναι η χώρα που η ανάπτυξη θα μπορέσει να κάνει δειλά – δειλά την εμφάνισή της σε οποιονδήποτε τομέα.
Τα μέτρα που θα επιβληθούν από το νέο μνημόνιο δεν θα είναι μόνο υφεσιακά, αλλά θα συμβάλλουν κατά πολύ στον τελματισμό της χώρας. Η φτωχοποίηση σημαντικών τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού θα εξακολουθήσει να επιφέρει κοινωνικές ανισορροπίες και σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ανεργία, θα αποτελέσουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι εταίροι από την άλλη καραδοκούν για το παραμικρό λάθος στην εφαρμογή των μέτρων, που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να αλλάξουν τους συσχετισμούς αναφορικά με το κατά πόσο θα συρρικνωθεί η απασχόληση και θα μειωθεί περαιτέρω το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Θα έλεγε κανείς ότι ο έλεγχος είναι ασφυκτικός και ότι τα αποτελέσματα θα φανούν πολύ σύντομα. Οι πολίτες δεν θα έχουν και πάλι να πληρώσουν ούτε θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους γιατί πολύ απλά δεν θα τους περισσεύει το παραμικρό. Οι οικονομίες τους που εξανεμίστηκαν θα συμβάλλουν κατά πολύ στην επιδείνωση των σχέσεών τους με το Δημόσιο και οι εκάστοτε ρυθμίσεις δεν πρόκειται να βοηθήσουν στο παραμικρό. Ο πολίτης θα είναι ο χρόνιος οφειλέτης όπως ακριβώς το κράτος που υπηρετεί. Ο ένας θα χρωστά στον άλλο, τα φέσια θα εξαπλωθούν παντού και με τους εκάστοτε συμβιβασμούς δεν μπορώ να καταλάβω που και με ποιο τρόπο βλέπουν στο βάθος του τούνελ ανάπτυξη. Αυτή έρχεται μόνο με την αύξηση του βιοτικού επιπέδου, τη θεαματική πτώση της ανεργίας, με παράλληλη αύξηση της αγοραστικής δύναμης και του τζίρου της αγοράς.
Για να αγοράσεις όμως θα πρέπει να έχεις και για να έχεις, θα πρέπει να πάψουν να σου επιβάλλουν νέα μέτρα, κάτι που αποκλείεται για τα επόμενα τουλάχιστον τρία χρόνια. Πώς λοιπόν αναφέρονται στην περιβόητη ανάπτυξη και την υποχώρηση της ύφεσης όταν υπάρχουν μέτρα και προπαντός άδειες τσέπες; Για τις νέες θέσεις εργασίας εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν ακόμη περισσότερο. Για ποιους μισθούς μιλούν και πόσες νέες θέσεις προβλέπουν; Η απάντηση έρχεται αφενός από τα υπάρχοντα ποσοστά ανεργίας, αλλά και τις χιλιάδες των νέων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό καθώς δεν βλέπουν τίποτε που θα μπορούσε να τους κρατήσει. Ποιοι λοιπόν θα προτιμήσουν τις όποιες νέες θέσεις εργασίας;
Οι γηραιότεροι που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν και που τις στερούνται λόγω ηλικίας; Παντού αδιέξοδο. Αλλά η κυβέρνηση επιμένει ότι η κατάσταση θα αλλάξει. Ας το υποθέσουμε. Πόσοι θα έχουν απομείνει μετά από τρία χρόνια, όρθιοι στον αγώνα κατά της περαιτέρω φτωχοποίησης; Πολύ λίγοι. Γι’ αυτό σας λέω η Ελλάδα περισσότερο είναι παρατηρητής των εξελίξεων στην υπόλοιπη Ευρώπη, απλά παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και υπομένει τα νέα μέτρα όχι γιατί υπάρχουν ελπίδες για κάτι καλύτερο αλλά διότι δεν γίνεται αλλιώς.
Οι πολίτες ούτως ή άλλως θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι για αρκετό διάστημα ακόμη, για να μη σας πω πως από ένα σημείο και μετά θα σηκώσουν οριστικά τα χέρια ψηλά. Τι θα σημάνει αυτό; Ή θα συρθούν όλοι -ό ένας μετά τον άλλο- στην φυλακή για χρέη προς το Δημόσιο ή θα εγκαταλείψουν άρον – άρον τη χώρα. Αποτέλεσμα ούτε το κράτος να ευημερήσει ούτε οι οφειλές να εισπραχθούν. Σε τελική ανάλυση ήθελα να ξέρω τελικά με ποιο σκεπτικό οι εταίροι πρότειναν τα νέα υφεσιακά μέτρα. Αλλά και εκεί δεν υπάρχει απάντηση καθώς μάλλον η φτωχοποίηση είναι ο στόχος.
• filippos.zaharis@yahoo.gr
