Δεν είναι άσχημο να υπάρχει κινητικότητα στην πολιτική. Κι αυτό γίνεται σήμερα ειδικά στον χώρο του άλλοτε μεγάλου Κέντρου που κάλυπτε το κενό ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Θα θυμAστε τον λεγόμενο “Τρίτο Δρόμο” που προσπάθησε ανεπιτυχώς να εισάγει στα ελληνικά πράγματα ο Α. Παπανδρέου. Α
λλά, άλλο η ακαδημαϊκή θεωρία και άλλο η σκληρή πραγματικότητα. Σήμερα, δυστυχώς, όλα είναι οικονομία και μάλιστα επιβαλλόμενη έξωθεν. Η “τανάλια” της τρόικα, όποτε θέλει μας σφίγγει κι όποτε το κρίνει αυτή χαλαρώνει. Τι το καινοYργιο, λοιπόν, θα μπορούσε να φέρει μια νέα “Κεντροαριστερά Παράταξη” (χρησιμοποιώντας παλιά υλικά), όταν όλες οι δυνατότητές της έχουν ήδη δοκιμασθεί, και επί δεκαετίες, μετά την Μεταπολίτευση με παταγώδη αποτυχία; ΣIγουρα ο κόσμος αθεράπευτα αισιόδοξος, ελπίζει πάντα πως κάποτε θα φανούν οι άξιοι πολιτικοί που θα σώσουν τη χώρα από την πλήρη καταστροφή.
Οχι όμως από μια μόνο παράταξη.
