ΕΠΡΕΠΕ να περάσουν 7 χρόνια παλινδρομήσεων πολιτικών αποφάσεων, έπρεπε να έχουμε πλήρη αποδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, να περάσαμε από τέσσερις κύκλους «δήθεν» διαπραγματεύσεων, έπρεπε να μας κυβερνήσουν (ή να συγκυβερνήσουν) όλα τα κόμματα και κομματίδια, για να αντιληφθούμε επιτέλους, ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας, η μόνη διαφυγή που μας απόμεινε -μετά τις κουτοπόνηρες πολιτικές «ψηφίζω μεν, αλλά δεν εφαρμόζω μέτρα» – ήταν να αποδεχθούμε ότι έχουμε χρεοκοπήσει βαθιά.
ΚΑΙ, ή να κάνουμε όλες εκείνες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να φτιάξουμε κράτος, ή να παραμείνουμε μία βαλκανική χώρα, με όλα τα προβλήματά μας!
ΑΛΛΑ, γιατί καθυστερήσαμε πάνω από 7 χρόνια, για να αντιληφθούμε το απλούστατο, ότι δηλαδή αυτοί που μας δανείζουν είναι κι αυτοί που θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους; Εμείς τι χρειαζόμαστε επειγόντως; Ενα κράτος δικαίου που στοιχειωδώς να είναι αύταρκες στις ανάγκες του.
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ πως οι πολύωρες και εξουθενωτικές διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» τέλειωσαν, και πως εφεξής, έστω και με τα πολλά «ερείπια» γύρω μας (βαριά μελλοντικά μέτρα), να καταφέρουμε τουλάχιστον να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Χωρίς ονειροπολήσεις και ιδεοληψίες.
ΤΟ δραματικό καλοκαίρι του 2015 έσβησαν οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις της «αριστεράς» στον απόηχο του δημοψηφίσματος και των capital controls. Τα πράγματα αποδείχθηκαν πολύ διαφορετικά ως πραγματικότητα. Ούτε παίζει κανείς εύκολα στα «ζάρια» την τύχη μιας ολόκληρης χώρας, αν δεν έχει μελετήσει καλά όλες τις εναλλακτικές.
ΣΥΝΤΟΜΑ θα κληθούν πάλι να πληρώσουν τον λογαριασμό πολλοί που δεν φταίνε (συνταξιούχοι-νέα γενιά). Σίγουρα είναι και πολλοί εκείνοι που η κρίση δεν τους άγγιξε και παραμένουν στο απυρόβλητο. Πιστεύουμε όμως ότι, η χώρα μπαίνοντας σε συνθήκες σταθερότητας και εμπιστοσύνης, θα μπορέσει να ανατάξει την οικονομία της, ώστε να μπει στον κύκλο της ανάπτυξης και να βγεί από το μακροχρόνιο τέλμα.
ΕΦΤΑ χρόνια κρίσης είναι πάρα πολλά. Είναι καιρός να γυρίσουν σελίδα, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Ας αξιοποιηθούν τα πιο γερά μυαλά της χώρας από όλες τις παρατάξεις κι ας δούμε επιτέλους να κυριαρχεί το συλλογικό συμφέρον και όχι το κομματικό.
