Είναι ο “ναός”, το “λημέρι”, η “κυψέλη”, το “καταφύγιο” τους…Το Εργαστήρι Μουσικής του 6ου Γυμνασίου Χανίων συμπληρώνει 22χρόνια λειτουργίας και για τους μαθητές του σχολείου, τα παιδιά του λυκείου, τους παλιούς απόφοιτους αποτελεί ο χώρος που γνώρισαν ήχους, κλίμακες, μουσικά όργανα, ρυθμούς, συνέθεσαν, ηχογράφησαν!
“Ψυχή” του Εργαστηρίου ο καθηγητής μουσικής κ. Νίκος Σωτηρόπουλος για τον οποίο τα παιδιά μιλούν με λατρευτικούς χαρακτηρισμούς! Μας ξεναγεί στο μικρό αλλά φιλόξενο και ζεστό χώρο , ανοίγουμε συζήτηση με τα παιδιά που καθημερινά τον κατακλύζουν εντός αλλά και κυρίως εκτός του ωραρίου λειτουργίας.
«Ξυπνούσα και κοιμόμουν με το όνειρο να φτιάξουμε ένα εργαστήρι μουσικής. Ο τότε διευθυντής – ένας υπέροχος άνθρωπος ο Μιχάλης Σαραβελάκης – μου είχε πει πως θα κάνουμε μια προσπάθεια και ακολούθησε ο Θανάσης Κυδωνάκης ένας διευθυντής που εργάζονταν σκληρά μέχρι και την τελευταία ημέρα που έφυγε από το σχολείο, που το πίστεψε και το πάλεψε μέχρι που μου έβαλε την τελευταία βίδα στην πινακίδα στην πόρτα του εργαστηρίου» μας λέει ο κ. Σωτηρόπουλος. Με τη στήριξη της τότε Νομαρχίας, του συλλόγου γονέων στο υπάρχων κτήριο του Γυμνασίου έγινε μια προσθήκη που αποτέλεσε και το εργαστήρι μουσικής.
ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ
Γιατί όμως εργαστήρι μουσικής σε ένα γυμνάσιο; Ο κ. Σωτηροπουλος απαντάει: «Η μουσική πρέπει να έχει το χώρο της, να αυτονομείται, για να μπορούμε να κάνουμε τις πρόβες της χορωδίας, να παίζουμε και να γράφουμε κομμάτια».
Στο εργαστήρι μετά το τέλος των μαθημάτων (πριν την πανδημία )λειτουργούσε και για ένα πολύ μεγάλο διάστημα τμήμα κιθάρας τμήμα μουσικής τεχνολογίας. Τα ντραμς δόθηκαν από τον πρώην διευθυντή του 4ου Λυκείου τον κ. Βλαχοδήμο ως δώρο, τα πιάνα είναι προσφορά μαθητών και γονέων, οι κιθάρες το ίδιο. Ο κ. Σωτηρόπουλος μας δείχνει μια ηλεκτροακουστική κιθάρα. «Είναι από το 2000 εδώ και την πρόσφεραν μαθητές από το 15μελές . Μας την έδωσαν τη μέρα που έφευγαν ! Είναι κάτι που ακόμα και τώρα που το λέω συγκινούμαι. Γιατί φέτος αποχωρώ από την εκπαίδευση με πολλές αναμνήσεις, με συγκλονιστικές εικόνες από την εποχή που ηχογραφούσαμε τα παιδιά σε απλές κασέτες» τονίζει.
ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ
Στο εργαστήριο ουσιαστικά “γεννήθηκαν” μουσικές μπάντες όπως οι Dead June, Zero project , Vello leaf ,Planet None με αξιοσημείωτη πορεία στη μουσική σκηνή, αλλά και πολλοί απόφοιτοι του ακολούθησαν πορεία ως επαγγελματίες μουσικοί.
«Ο στόχος μας ήταν να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά! Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι σε μια διαδικασία να γίνει καλύτερο και θα ήταν καλό να δούμε και άλλες χώρες ,να παραδειγματιστούμε από το πως λειτουργούν ώστε να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου τα παιδιά θα έρχονται οικειοθελώς. Αυτό είναι το όνειρο που θα ήθελα να δω να υλοποιείται! Δεν το έχω δει ακόμα αλλά πάντα πιστεύω ότι τα όνειρα μας κάποια στιγμή θα γίνουν πραγματικότητα» τονίζει ο κ. Σωτηρόπουλος.
Σε όλα αυτά τα χρόνια δεκάδες τα περιστατικά με παιδιά που μπήκαν ντροπαλά και δειλά στο εργαστήριο, δίχως να πιστεύουν στις δυνατότητες τους και από την επαφή με τη μουσική οπλίστηκαν με αυτοπεποίθηση και θάρρος.
«Η αντίληψη μου είναι ότι μπορούμε να τραγουδάμε με ότι φωνή μας έχει δώσει ο θεός ! Δεν είναι όλοι τέλειοι, δεν μπορεί να παίζουν όλοι τέλεια κιθάρα και να τραγουδάνε τέλεια μπορούν όμως να τραγουδήσουν, να παίξουν όπως αισθάνονται. Θυμάμαι ένα μαθητή που μου ζήτησε μια μέρα να τραγουδήσει το “Καράβι” του Παπακωνσταντίνου. Τον συνόδευσα με την κιθάρα… το είπε “χάλια”, ουρλιάζοντας. Η τάξη δεν γέλασε, δεν τον κοροίδεψε, δεν του έκανε παρατήρηση για τον τρόπο που το τραγούδησε. Σηκώθηκε όρθια και τον χειροκρότησε γιατί το τραγούδησε και τους το αφιέρωσε! Ένας άλλος παλιός μαθητής που τον συνάντησα πρόσφατα μου μίλησε για το εργαστήρι, για το “δεύτερο σπίτι του”. Είναι απίστευτο πόσες διαφορετικές γενιές περιγράφουν το χώρο σαν το δεύτερο σπίτι τους. Συνήθως τα παιδιά χρησιμοποιούν για το σχολείο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς ο στόχος μας να έρχονται άνετα εδώ να μαθαίνουν μουσική, να κάνουν τις ηχογραφήσεις τους, να κάνουμε τις συναυλίες μας, να δουλεύουμε … Για αυτό και ευχαριστώ όλα τα παιδιά από καρδιάς για αυτά που μας έχουν χαρίσει σε εμένα, στους άλλους μαθητές, στους γονείς τους και στον ίδιο τον εαυτό τους πρώτα από όλα» καταλήγει ο εκπαιδευτικός, συμπληρώνοντας τη στήριξη που είχε από τους παρακάτω διευθυντές στην προσπάθεια του: Γιάννη Κωστούλα, Μανώλη Τζανάκη, Μανώλη Σημαντηράκη, Πάνο Κορακοβούνη.Τα τρία τελευταία χρόνια στο σχολείο ήλθε με μετάθεση ο εκπαιδευτικός Τίτος Σμυρνάκης που συνέβαλλε τα μέγιστα στη λειτουργία του εργαστηρίου βοηθώντας στις ηχογραφήσεις δίνοντας με την παρουσία του και τις ιδέες του μιά νέα πνοή στήν αίθουσα μουσικής . Μόνο κατά τη διάρκεια της πανδημίας ηχογραφήθηκαν 45 τραγούδια όλα της απόλυτης επιλογής των παιδιών και οι ηχογραφήσεις συνεχίζονται και φέτος.
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ
Αν ο κ. Σωτηρόπουλος είναι η “ψυχή” του εργαστηρίου, οι μαθητές είναι η καρδιά. Ανάμεσα τους η Μιχαέλα Κουτουλάκη μας σημειώνει πως «έχω ζήσει απίστευτες στιγμές σε αυτό το χώρο, ο κ. Σωτηρόπουλος με τον τρόπο του, τα πάντα χαμογελαστά του μάτια, σε ενθαρρύνει όσο δεν πάει άλλο και τον ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διαθέτει, τη συμπεριφορά του για όλα».
Ο Στέλιος Γεωργαρουδάκης μας εκμυστηρεύεται πως μέχρι και το δημοτικό δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική. «Έκανα νέες παρέες, παιδιά με κοινά ενδιαφέροντα, όλα σε αυτό το μοναδικό χώρο» τονίζει ο Στέλιος που παίζει κιθάρα.«Είναι το καταφύγιο μας, ο δικός μας χώρος, εδώ γεννήθηκε η αγάπη για τη μουσική για πολλά παιδιά χάρις στις προσπάθειες του κ. Σωτηρόπουλου. Έχουμε ζήσει πολύ όμορφες στιγμές» επισημαίνει η Νότα Στεφανίδη, ενώ η Χρυσαλένα Νικολουδάκη εξηγεί πως «γνώρισα δεκάδες παιδιά στο χώρο αυτό και ήλθαμε σε επαφή με την μουσική! Είχα τους γονείς μου που πάντα αγαπούσαν τη μουσική, την αδελφή μου επίσης, θεώρησα μικρή ότι δεν είχα κάποιο ταλέντο και σταμάτησα τελείως. Ερχόμενη όμως στο γυμνάσιο και μπαίνοντας σε αυτήν την αίθουσα με επηρέασε τόσο πολύ ο καθηγητής μας που μου “ξαναγέννησε” το ενδιαφέρον για τη μουσική που είχα χάσει! Μπήκα στη χορωδία, παραμένω και δεν θα φύγω ποτέ!».
«Ο χώρος μας έχει μουσική και χρώματα, αγαπώ να βρίσκομαι εδώ, απλά για να ακούω τα παιδιά να παίζουν μουσική και να τραγουδάνε» δηλώνει η Νεφέλη Φαντριδάκη , όπως και η Ελένη Σταυρουλάκη «χαίρομαι να βρίσκομαι σε αυτή το χώρο μας γεμίζει συναισθήματα παρόλο που ακόμα δεν παίζω κάποιο όργανο ούτε τραγουδάω. Είναι μια αίθουσα μουσικής που απουσιάζει από τα περισσότερα σχολεία».
Το ταλέντο του στο τραγούδι ανακάλυψε ο Διονύσης Μπλίντο της Α΄ γυμνασίου. «Δεν είχα καμία σχέση με τη μουσική, τραγουδούσα όμως μόνος μου όταν έλειπαν οι γονείς μου από το σπίτι» σημειώνει ο Διονύσης που έχει ξεκινήσει να ηχογραφεί καλλιεργώντας τη φωνή του.
Τραγουδούσε από μικρή η Ελευθερία Μανδαλιανού καθώς είχε επιρροές από τον μπαμπά και τη γιαγιά της. «Μια φορά τραγούδησε ένα ρεφρέν στο χημείο, με άκουσαν δύο φίλες μου που την επομένη με παρότρυναν να πάω στον κ. Σωτηρόπουλο να με ακούσει και έτσι μπήκα στη χορωδία! Ετοιμάζομαι για μια ηχογράφηση και ανακάλυψα ένα ταλέντο που δεν πίστευα ότι είχα» καταλήγει.
ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ
Πολλοί παλιοί μαθητές ακολούθησαν τις νότες της μουσικής και στον επαγγελματικό τους βίο. Όπως η Ίριδα Τσιγάρα που τραγουδάει στο μουσικό σχήμα Loopia στο Ηράκλειο. «Μέσα σε αυτό το μικρό εργαστήριο μας μπήκε ο σπόρος, χαράξαμε το μονοπάτι του μέλλοντος μας. Όλα αυτά χάρις στον άνθρωπο που λέγεται Νίκος Σωτηρόπουλος. Δούλευες πάντα με πάθος και πολύ όρεξη, ενέπνεε την αγάπη για τη μουσική ακόμα και σε παιδιά που δεν είχαν σχέση με αυτή. Το ιδιαίτερο του είναι ότι δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να εκφραστούν, να ακουστούν, δεν τα απορρίπτει με τη λογική “α δεν έχεις ικανότητες” κανε κάτι άλλο! Όχι πιστεύει ότι όλοι μπορούν να τραγουδήσουν και να παίξουν μουσική» μας δηλώνει η κ. Τσιγάρα.
Η Ειρήνη Αγγελάκη μας λέει πόσο αγαπάει το τραγούδι και πως στο μέλλον θα ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό. Έχει ήδη εμφανιστεί σε τηλεοπτικό show (The Voice) με μεγάλη επιτυχία. « Είχα την ευκαιρία να αποφοιτήσω στο γυμνάσιο και λύκειο της Αμπεριας. Θελω να εστιάσω στο γυμνάσιο όμως , γιατί εκεί ξεκίνησα τα πρώτα βήματα της μουσικής χάρη στον Κύριο Νίκο Σωτηρόπουλο. Ο κ. Σωτηρόπουλος ειναι δάσκαλος μουσικής και μπαμπάς των παιδιών όλα αυτά τα χρόνια! Έχει υπομονή να σε βοηθήσει , να σου δείξει , να επιμείνει σε πράγματα που αξίζουν και πρέπει να τα κάνεις, δεν σε αφήνει να το βάλεις κάτω με τίποτα! Το σχολείο μας λοιπόν, το 6ο γυμνάσιο Αμπεριάς, είχε μια αίθουσα μουσικής , ήταν η αίθουσα που άνοιγες την πόρτα και γέμιζες θετική ενέργεια. Ο δάσκαλος είχε πάντα μουσική για εμάς και πάντα σε κάθε μάθημα έβρισκε κάτι διαφορετικό να μας πει , να μας δείξει, να μας μάθει,και εμείς δεν βαριόμασταν ποτέ. Είναι περίεργο που δεν θέλαμε να χτυπήσει το κουδούνι για να βγούμε έξω. Και αυτο το “Αγγελακη σήκω να μας πεις ένα τραγούδι “; Που το πας; Ξεχνιέται ; Δεν ξεχνιέται! Θυμαμαι το “τρακ” που είχα εκείνη την στιγμή , αλλά θυμάμαι και τον κύριο Σωτηρόπουλο να μου λέει , “Ελα βρε Ειρηνακι αφού το έχεις , τραγούδα για εμάς”. Σαν να μου έφευγε όλο το βάρος» αφηγείται η παλιά μαθήτρια.
Η ίδια θέλει να τον ευχαριστήσει όπως μας αναφέρει «μέσα από την καρδιά μου για όλα όσα μου δίδαξε, για όλες εκείνες τις μέρες που είχα άγχος και δεν έβγαινε η φωνή, για όλες εκείνες τις φορές που ζήτησα βοήθεια και ήταν δίπλα μου και όχι μόνο σε εμένα, σε όλους. Είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία και αγάπη για αυτό που κάνει. Το ευχαριστώ είναι λίγο μπροστά σε όλα αυτά που με έχεις μάθει δάσκαλε. Κι αν ήρθε η ώρα να φύγεις από αυτή την αίθουσα , κανείς δεν θα αντικαταστήσει την αγάπη σας. Το λέω και συγκινούμαι γιατί τα εννοώ. Νιώθω περήφανη. Ευχαριστώ δάσκαλε».
Για το λημέρι μας…
Για την επαφή του με το μουσικό εργαστήρι μας γράφει ο κ. Δημήτρης Ντεντάκης ο οποίος εργάζεται ως ιατρός στο τμήμα παθήσεων αμφιβληστροειδούς, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. «Το «λημέρι» μας…Ήταν η λέξη που αυθόρμητα ξεστόμισα σε μία τυχαία συνάντηση με τον κ. Σωτηρόπουλο στα στενά της παλιάς πόλης, όταν σχεδόν αναπόφευκτα οι κουβέντες που ανταλλάξαμε μας συνταξίδεψαν στην Αίθουσα Μουσικής. Καθώς ξεμακραίναμε, θυμάμαι χαρακτηριστικά να αναρωτιέμαι «Γιατί λημέρι;». Από όλες τις λέξεις, τις πολύ πιο αντιπροσωπευτικές των όμορφων αναμνήσεων από εκείνο το εγχείρημα, «γιατί λημέρι»; Θυμάμαι το μυαλό μου να πασχίζει να δώσει μιαν εξήγηση, σε μία μάχη εκ προοιμίου άνιση με το συναίσθημα που με πλημμύριζε. Συνέχισα να περπατώ, αναζητώντας απάντηση στις αναμνήσεις που αναμόχλευε όλο και πιο περίτεχνα το υποσυνείδητο, σε κάθε βήμα που έπαιρνα. «Γιατί λημέρι;». Ίσως επειδή από κάποια —τότε σε μένα αδιόρατη— εύνοια της τύχης, έζησα το ξεπέταγμα του εγχειρήματος από το ξεκίνημα. Τότε που εφορμώμενοι από τον ενθουσιασμό του δασκάλου μας, ονειρευόμασταν ψιθυριστά πώς θα μπορούσε να πραγματωθεί ένα τέτοιο όραμα, και τι θα σήμαινε για εμάς να έχουμε μια τέτοια Αίθουσα Μουσικής. Σαν να καταστρώναμε κρυφά ένα σχέδιο ουτοπικό, ένα «αντάρτικο πενταγράμμου», για το ελληνικό δημόσιο σχολείο που θα θέλαμε να είχαμε. Η πρώτη χρονιά μου στο Γυμνάσιο κύλησε παρέα με αυτό το όνειρο, παρακολουθώντας μία ολοένα αυξανόμενη ομάδα να ενώνεται με γνώμονα την έκφραση και το μεράκι. Ξαφνικά, στην αρχή της δεύτερης χρονιάς, βρεθήκαμε να έχουμε τα πάντα. Τον εξοπλισμό, τους ανθρώπους, τη φούρια της νιότης και του ενθουσιασμού που συναντούσε το όραμα του δασκάλου μας. Τα περισσότερα διαλείμματα μας έβρισκαν στην Αίθουσα Μουσικής, είτε ηχογραφώντας αυτοσχεδιασμούς, είτε απλά παίζοντας και τραγουδώντας με όσα παιδιά τύχαινε να σμίξουμε εκείνη την ώρα. Θυμάμαι να μένουμε για ώρες μετά το σχόλασμα, μετά από σχολικές γιορτές, αργίες, ακόμα και σε κενά που θα τύχαινε η Αίθουσα να είναι ανοιχτή ή που θα την άνοιγε για εμάς ο κ. Σωτηρόπουλος. Θυμάμαι να στήνουμε συναυλίες στο προαύλιο μέσα σε μισή ώρα, χωρίς πρόβες, χωρίς προετοιμασία, χωρίς γιατί. Ξέραμε ότι είχαμε έναν άνθρωπο που αφουγκραζόταν την ανάγκη μας να εκφραστούμε μέσα από τη μουσική και μας παρείχε ό,τι θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε για να είναι αυτό δυνατό. Θυμάμαι μία ασφυκτικά γεμάτη συναυλία στα Νεώρια, όπου για έξι τουλάχιστον ώρες πρωταγωνιστές ήμασταν εμείς και το μεράκι μας. Θυμάμαι την επόμενη χρονιά, όταν βρήκαμε κλειστές τις πόρτες του Παλιού Τελωνείου, να μεταφέρουμε τη συναυλία μας στις προβλήτες του λιμανιού μέχρι να μας παραχωρηθεί ο προβλεπόμενος χώρος. Δε χάναμε στιγμή από τη μαγεία που μας χάριζε η μουσική, και τη ζωτικότητα που αυτό εμπεριείχε. Στιγμιαία, φαντάστηκα ένα σχολείο όπου θα υπήρχε η αντίστοιχη δυνατότητα για όλα τα παιδιά, για όλα τα ενδιαφέροντα, για κάθε μορφή έκφρασης. Για τη ζωγραφική, για τη γλυπτική, για το θέατρο, για τη φιλοσοφία, για τη μηχανική των κατασκευών, για τους υπολογιστές. Έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται ψιθυριστά. Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία μας ως μονάδες και ως σύνολα ανθρώπων, αν το κάθε παιδί έβρισκε από νωρίς στο σχολείο ένα δικό του «λημέρι»;
Ένα ταξίδι
«Όταν ήλθα στην Α΄γυμνασίου δεν είχα καμία σχέση με τη μουσική! Ο κ. Σωτηρόπουλος μας κάλεσε για ακρόαση για τη χορωδία και αποφάσισα πως δεν είχα να χάσω κάτι. Το δοκίμασα λοιπόν και ξεκίνησε ένα μουσικό ταξίδι απίστευτο που συνεχίζεται εντός και εκτός σχολείου και έχει κατακλύσει τον κόσμο μου και τον εαυτό μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι βρήκα τι είμαι» δηλώνει η Θωμαίς Καστάνη που έχει εξελιχθεί τόσο που γράφει δικού τις στίχους και ποιήματα. «Ευγνωμονώ όποια δύναμη με έκανε να έλθω στο σχολείο αυτό γιατί γνώρισα απίστευτα πράγματα» αναφέρει.
Έμπνευση
Ο Νίκος Χατζής είναι μαθητής λυκείου έπαιζε πιάνο και αρμόνιο και βρήκε διέξοδο στο Μουσικό Εργαστήριο του γυμνασίου δίπλα στο σχολείο του. «Με ενέπνευσε τόσο ο κ. Σωτηρόπουλος που μου έκανε να συνθέτω. Είναι από τους ανθρώπους που θα σε βοηθήσει όταν δεν έχεις σχέση με τη μουσική να την ανακαλύψεις!» λεει.
Πάθος
«Η πρώτη μου επαφή με το εργαστήριο ήταν στην Α΄ Γυμνασίου και αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον γιατί είναι ένας μέρος βγαλμένο από τα όνειρα μου» υπογραμμίζει ο Αλέξανδρος Χολετσίδης που ήθελε να τραγουδήσει αλλά δίσταζε! «Από μικρός άκουγα έντεχνη μουσική Αλκίνοο Ιωαννίδη, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, μέσα στο εργαστήριο ανακάλυψα το πάθος μου, ηχογραφήσαμε τραγούδια και πλέον για μας είναι σαν να μπαίνεις στο σπίτι σου. Τόσο οικείο είναι το κλίμα για εμάς» είναι τα λόγια του.
Ήταν ένα όνειρο
Ήταν κάτι που ξεκίνησε από ένα δικό μου όνειρο αλλά η πραγματοποίηση αυτού του ονείρου βασίστηκε στη βοήθεια και στη συμμετοχή πάρα πολλών ανθρώπων.
Αναφέρομαι σε διευθυντές, συναδέλφους, συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας αλλά και άλλων σχολείων που συμμετείχαν σε δραστηριότητες και αλληλεπιδρούσαμε βασιζόμενοι σε εκπαιδευτικά προγράμματα.
Ετσι μπόρεσαν τα παιδιά να συμμετάσχουν σε πολλά θεατρικά έργα να γνωρίσουν ποιητές συγγραφείς να έρθουν σε επαφή και με άλλες τέχνες.
Έχουμε συνεργαστεί με πολλά σχολεία (Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, Πολυτεχνείο Κρήτης).
Θέλω να ευχαριστήσω τους τωρινούς μου προϊσταμένους κ. Πάνο Κορακοβούνη, Κική Ζουριδάκη, Τίτο Σμυρνάκη τους συναδέλφους τους γονείς.
Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές όμως ήταν, είναι και θα είναι οι μαθητές μου με τους οποίους έχω πορευθεί όλα αυτά τα χρόνια.
Τέλος θα ήθελα να κλείσω με την ευχή να δημιουργηθούν αίθουσες – πυρήνες πολιτισμού σε κάθε σχολείο για κάθε μάθημα.
Γιατί αξίζει να στηρίζουμε το μέλλον μας, τα όνειρα των παιδιών και των συναδέλφων!
