ΥΠΑΡΧΟΥΝ η εργοδοσία και οι εργαζόμενοι σε όλα τα οικονομικά συστήματα. Εργοδότης μπορεί να είναι το κράτος, ιδιώτες επιχειρηματίες ή οικογένειες.
ΚΑΤΑ γενικό κανόνα σε μια φιλελεύθερη οικονομία δεν υπάρχει η έννοια του “φιλεργατισμού”, παρά μόνο στις “λαϊκίστικες” κορώνες των αντιπολιτευομένων κομμάτων, όσο βέβαια βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, τα έκτακτα μέτρα με το δεύτερο lockdown, εκτός από την οικονομική δυσπραγία που έχουν επιφέρει σε όλους μας, ενέχουν εύλογα το φόβο σε πολλούς για την κατάργηση θέσεων εργασίας, την αύξηση της ανεργίας, τη φτωχοποίηση και την αναστολή των ατομικών ή συλλογικών δικαιωμάτων (απεργία, διαδήλωση, διαμαρτυρία).
Η ΣΥΝΕΧΗΣ επέκταση μορφών τηλεργασίας με όλες τις παρενέργειές της καθώς κι η εφαρμογή του μέτρου της εκ περιτροπής εργασίας, διαμορφώνουν μια άλλη πραγματικότητα: για παράδειγμα, το σχολείο, ειδικά το δημοτικό και το Γυμνάσιο στα οποία η φυσική παρουσία μαθητών και δασκάλων στην τάξη παύει να υφίσταται, τι σχολείο θα είναι και πού θα αποσκοπεί;
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και εργαζόμενοι των οποίων η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο εκτός από ανεκτίμητη είναι και σωτήρια. Εννοούμε όλους αυτούς τους αφανείς εργαζομένους στην πρώτη γραμμή “πυρός” κατά της πανδημίας, δηλαδή στα νοσοκομεία: γιατρούς, νοσηλευτές, καθαρίστριες, εφοδιαστικές αλυσίδες υγιεινομικού υλικού κ.ά. Λαμβάνεται άραγε ειδική μέριμνα γι αυτούς από την πολιτεία;
ΚΑΝΕΙΣ μας δεν επιθυμεί τον περιορισμό της ελεύθερης μετακίνησής του. Το ότι αυτό συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα παρατεταμένα, αποδεικνύει ότι η απειλή και μόνο της “αόρατης” θανατηφόρας ασθένειας, μας έχει οδηγήσει στην ούτως ή άλλως αποδοχή των έκτακτων μέτρων. Ο φόβος, οι νεκροί και η αριθμητική με τις άλλες συνέπειές τους αποτρέπουν τα χειρότερα.
ΑΝ μη τι άλλο, βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις από τις οποίες ελπίζουμε να αναδειχθεί ένας καινούργιος κόσμος σοφότερος και συνετότερος από τον δικό μας.
