Νέες ταυτότητες, θρησκοληψία και το Φως της Γνώσης

∆ιανθίζοντας τις εικόνες του σήµερα, προσπαθώντας να φιλοτεχνήσουµε έναν κόσµο διαφορετικό αλλά πάνω απ΄όλα µη συµβατό µε τις εξαναγκαστικές υποχρεώσεις που αν µη τι άλλο δεν βοηθούν στο να κάνουµε την δέουσα ενδοσκόπηση που θα µας βοηθήσει στο να ταξινοµήσουµε τις σκέψεις αλλά πάνω απ΄όλα να εξερευνήσουµε άγραφους κανόνες δίκαιης και αποδοτικής σε πολλά πράγµατα συµπεριφοράς, ερχόµαστε αντιµέτωποι µε πολλά κενά του χαρακτήρα µας που δηµιουργήθηκαν από εσφαλµένες προσεγγίσεις µε πράγµατα που είχαν απωλέσει την σηµασία τους από νωρίς αλλά που δεν κάναµε το παραµικρό να το αντιληφθούµε.
Τα λάθη που οδηγούν σε άγνωστα µονοπάτια, οι πράξεις που µας έκαναν να είµαστε η σκιά του εαυτού µας, όλη αυτή η διολίσθηση σε ανούσιες περιπέτειες µέσα σε έναν κόσµο που ήταν πάντα σε επιφυλακή και αρνητικά διακείµενος σε κάθε τι το ποιοτικό και ουσιώδες, η πίστη πως µέχρι την ωρίµανση πολλά πράγµατα θα αλλάξουν, όλες αυτές οι φρούδες ελπίδες για έναν κόσµο που θέλει να σπάσει τις αλυσίδες της στατικότητάς του, όλα αυτά κατέρρευσαν µε το πέρασµα του χρόνου.
Επιτακτική λοιπόν πια είναι η ανάγκη για αυτοκριτική και προετοιµασία για το επόµενο βήµα σε έναν κόσµο που αλλάζει αλλά δεν ανανεώνεται, έναν κόσµο που µάλλον κρύβει µια σκοτεινή πλευρά στο όνοµα µιας ακόµη εγωιστικής παρθενογένεσης, που τελείται στο πέρας του χρόνου. Καµία αιωνιότητα δεν κατακτήθηκε και ούτε πρόκειται να κατακτηθεί αν το πρώτο και κύριο µέληµα των ανθρώπων είναι να απαλλαγούν από την στενή παρακολούθηση των δραστηριοτήτων τους, αν οι ξύλινοι σταυροί ορθωθούν και τα συνθήµατα για την ορθοδοξία δονήσουν για µια ακόµη φορά την ατµόσφαιρα, για τον απλούστατο λόγο πως ο Σκοταδισµός και η Ιερά Εξέταση δεν έχουν θέση στην σηµερινή εποχή.
Πρέπει λοιπόν όλοι τους να καταθέσουν επί της Γης τα διαπιστευτήρια στον Ύψιστο, να πάψουν τις θρησκοληψίες και τις προσευχές για πράγµατα που δεν έχουν ακόµη σιµώσει και πολύ περισσότερο να τερµατίσουν τα λογύδρια για την εξαναγκαστική ηθική και τους αφορισµούς στην επιστήµη αν θέλουν να εισέλθουν στον κόσµο της κριτικής ικανότητας και όχι σε αυτόν τον εκ αγνώστου Θεού εντολών.
Η ενδοσκόπηση βοηθά λοιπόν πολύ και τον περιθωριακό και τον θρησκευόµενο, µιας και η βοήθεια αυτή που δεν εδράζεται σε κολασµένες αποφάσεις και ντιρεκτίβες, λειτουργεί προστατευτικά και αν µη τι άλλο δηµιουργικά. Στην πορεία του χρόνου υποπέσαµε σε πολλά σφάλµατα και ατοπήµατα, δεν απωλέσαµε όµως ποτέ την δυνατότητα της αυτοκριτικής.
Οι εποχές περνούν, οι απόψεις αλλάζουν το ίδιο και όπως οι νοοτροπίες. Ο δρόµος δεν είναι σπαρµένος µε ροδοπέταλα και στα σίγουρα κανείς δεν ενδιαφέρεται αν έχεις αυτή ή την άλλη συνήθεια στην καθηµερινότητα.
Το λέω αυτό για τους αναθεµατισµούς για τις νέες ταυτότητες και τους αφορισµούς του τυφλού θρησκευτικού οπαδισµού. Σύµπτωµα των καιρών και αυτός, απόρροια µιας κοινωνίας σε πνευµατική ύπνωση ή καλύτερα ερηµιά.
Μπορεί όµως ένας φανατικός του Παράδεισου και της Κολάσεως να κάνει την αυτοκριτική του; Μπορεί ο κήρυκας του µίσους κατά της διαφορετικότητας να απαλλαγεί από την θρησκοληψία και την Θεοφοβία; Είναι περίπου το ίδιο σα να λες σε έναν σταλινικό να απαλλαγεί από την ιδεοληψία του και το Γκουλάγκ ή έναν νεοναζί να πιστέψει στα Ολοκαυτώµατα των Εβραίων.
Υπάρχει όµως ακόµη χρόνος. Και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα µετά το άλλο. Αν οι άνθρωποι θελήσουν να αλλάξουν τις εικόνες, θα φιλοτεχνήσουν έναν άλλο κόσµο προς όφελός τους, έναν κόσµο που δεν θα δουλεύει για τους λίγους αλλά τους πολλούς.
Στις εποχές που ζούµε δεν υφίσταται καν θέµα υποταγής γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι ενέιοτε είναι δέσµιοι µεσαιωνικών αντιλήψεων και αυτό διότι δεν υπάρχει Παιδεία και φιλοσοφική Ηθική. Και όταν αυτό συµβαίνει, ο κόσµος το ρίχνει στην Θρησκεία. Και όταν γίνεται δούλος της, πρεσβεύει απλά ένα δόγµα. Ότι πάντα κάποια ανώτερη δύναµη διαφεντεύει την Οικουµένη ολόκληρη. Και µε αυτό παύουν οι εικόνες για την µεταµόρφωση του κόσµου. Σβήνει για πάντα το φως της Γνώσης.