Εχει γίνει πλέον αγαπημένη μου ρουτίνα η καθημερινή πρωινή βόλτα με την Καλή (τη σκύλα μου) σε συνδυασμό με την αγορά της εφημερίδας. Μ’ αρέσει η ρουτίνα. Να κάνω δηλ. πράγματα αυτόματα, χωρίς πολλή σκέψη. Κάθε πρωί, λοιπόν, ακολουθούμε τους ίδιους ακριβώς δρόμους. Αυτές τις μέρες διαπίστωσα ότι έχω αποκτήσει έναν καινούργιο γείτονα. Εχει επιλέξει από όλη τη γειτονιά ένα μέρος, που δεν ενοχλεί και δεν ενοχλείται από τους άλλους περιοίκους. Κάθε φορά που περνάω (διακριτικά με την άκρη του ματιού μου) τον βλέπω, πότε να κοιμάται, πότε να πλένεται, πότε να κάνει τον πρωινό καφέ (με σέικερ από πλαστικό μπουκάλι).
Ολα αυτά τα αναφέρω, γιατί ο γείτονάς μου μένει σε αυτοκίνητο. Είναι και αυτή μια εικόνα της σύγχρονης πόλης, που δείχνει το πού μας έχει φτάσει η δεξιά πολιτική. Κάθε μέρα που περνάω κάνω και μία άλλη σκέψη. Από πού ήρθε; Θα βρει σήμερα δουλειά; Τι θα φάει; Ξέρει πού διανέμουν συσσίτια; Θα ντραπεί αν του μιλήσω; Θα τολμήσω να του μιλήσω; Αισθάνομαι άσχημα, γιατί εγώ έχω την πολυτέλεια να πηγαίνω βόλτα τον σκύλο μου, ενώ άλλοι άνθρωποι, όπως ο νεοφερμένος γείτονάς μου, βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης. Ακόμα πιο άσχημα αισθάνθηκα σήμερα, όταν διαπίστωσα ότι ο γείτονας δεν είναι μόνος, αλλά πρόκειται για οικογένεια, αφού μαζί του ζουν μία γυναίκα και ένα μωρό.
Τόσες μέρες δεν το είχα καταλάβει. Αποφάσισα, λοιπόν, να τους μιλήσω, γιατί όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά το πράγμα αλλάζει. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε ντροπές, ούτε παρεξηγήσεις! Η κρίση έχει φέρει χιλιάδες συνανθρώπους μας στα όρια της εξαθλίωσης. Εδώ, λοιπόν, έρχεται η σημασία της αλληλεγγύης. Οχι της αφ’ υψηλού φιλανθρωπίας, αλλά της πραγματικής αλληλεγγύης. Να αποδείξουμε δηλ. πως από τα κάτω μπορούμε να αλληλοβοηθηθούμε, για να πετύχουμε δύο στόχους: Ο ένας είναι να επιβιώσουμε. Ο δεύτερος είναι να δυναμώσουμε, να αισθανθούμε ικανοί να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική που μας έχει φέρει σ’ αυτή την κατάσταση.
