Νεκτάριου Ντουντουλάκη: “Παραμύθια της αγάπης”

Για να ταξιδέψουμε στον κόσμο των παραμυθιών πρέπει να κρατάμε ανοιχτούς τους δρόμους και τα παράθυρα της ψυχής.
Να μπορούμε να χαιρετίσουμε τον άνεμο και το κύμα, τον ήλιο και το σύννεφο, την πάχνη και την παγωνιά, τα μικρά και μεγάλα θαύματα του κύκλου της ζωής και των εποχών, που μας διδάσκουν ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι καταδικασμένο να παραμείνει αδύνατο, εξωπραγματικό, απραγματοποίητο. Κινητήρια δύναμη σε όλη αυτή τη διαδρομή της ψυχής είναι η δίχως όρους αποδοχή και αγάπη. Η αναγνώριση και εκτίμηση της μοναδικότητας που διακρίνει κάθε ύπαρξη πάνω στη γη.
Αυτό το μεγάλο κεφάλαιο πραγματεύεται, μέσα από τις υπέροχες παραμυθοϊστορίες του, ένας εξαίρετος επιστήμονας και στοργικός πατέρας, που έχει κατορθώσει το πολύ δύσκολο, να μπορεί να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού:
“Για να μεγαλώσει καλά ένα παιδί χρειάζεται αγάπη. Αμέριστη αγάπη, χωρίς τσιγκουνιές, χωρίς όρους. Πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως η παραμικρή φράση ή συμπεριφορά μας, ακόμα και η πιο ανόητη, μπορεί να το ακολουθεί και να το στοιχειώσει για το υπόλοιπο της ζωής του. Όπως πολύ πιθανό να έχει συμβεί και σε μας, όταν ήμασταν παιδιά, είτε το αντιληφθήκαμε είτε όχι.
Ένας τρόπος για να βοηθήσουμε τα παιδιά να ανακαλύψουν την εσωτερική τους φύση είναι ο μαγικός κόσμος των παραμυθιών. Τα παραμύθια είναι το μέσο που τα βοηθά να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματά τους, να αντιληφθούν τις δυσκολίες της ζωής, να βρουν λύση στα προβλήματά τους… Τα παραμύθια είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να οδηγήσουμε τα παιδιά μας με ασφάλεια στην ωριμότητα…”. Αυτά σημειώνει ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου και προσθέτει:
“Για μένα ο ερχομός της κόρης μου στη ζωή μου αποτέλεσε το βασικό ερέθισμα για να ξεκινήσω να γράφω παραμύθια. Η αθωότητά της, το γέλιο και τα καμώματά της ξύπνησαν το παιδί που έκρυβα μέσα μου! Έτσι ξεκίνησα να γράφω…
Εύχομαι από καρδιάς κάποιο από αυτά τα παραμύθια να αγγίξει την ψυχή κάποιου παιδιού,μικρού ή μεγάλου, και να γίνει δύναμη για την ψυχή, την καρδιά και τον νου…”
Ο υπερβολικός φόβος  που, δίχως τη λογική μπορεί να μεταλλαχθεί σε φοβία, η αξία της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, η αγάπη που γιατρεύει τις πληγές της αδικίας, η φιλία που υπερβαίνει το φόβο της διαφορετικότητας, το τίμημα μιας εσφαλμένης ιεράρχησης αξιών και τα αληθινά σημαντικά στη ζωή, είναι οι θεματικοί πυρήνες στην πρώτη ενότητα των παραμυθιών.
Στη δεύτερη ενότητα κυριαρχεί ο διάφανος και μελωδικός κόσμος της φαντασίας, οι υδάτινοι και γήινοι τόποι με τις νεράιδες: νεράιδες της άνοιξης και του χειμώνα, νεράιδες του δάσους και νεράιδες της λεμονιάς, νεράιδες που χορεύουν πάνω στα νερά της λίμνης και νεράιδες που ζουν πάνω στα σύννεφα που μοιάζουν με πλωτά νησιά.
Το τελευταίο στη σειρά παραμύθι του βιβλίου αναφέρεται στη θαυματουργή δύναμη της αγάπης, που λυτρώνει από κάθε κακό.
Το ωραιότατο αυτό βιβλίο, μια καλαίσθητη έκδοση με εικονογράφηση από την Πηνελόπη Λάζαρη,  ο συγγραφέας το αφιερώνει στην πηγή της έμπνευσής του, την αγαπημένη κόρη του Ειρήνη-Αγάπη, με την οποία ταξίδεψε στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών:
“Μπαμπά, μπαμπά, κι εσύ πετάς, όπως κι εγώ! Έλα να χορέψουμε, έλα να χορέψουμε μαζί, τώρα μου αρέσει! Είναι πολύ εύκολο, έμαθα να χορεύω χωρίς να κουραστώ και χωρίς να ντρέπομαι αν κάνω λάθη. Έμαθα να χορεύω όπως πάντα επιθυμούσα! Κατευθείαν! Μεμιάς! Μαγικά!Πόσο ευτυχισμένη είμαι, μπαμπακούλη μου!”
Και εκείνος γεμάτος χαρά ακολούθησε τη μικρή του κορούλα στον αέρινο χορό της!”