Ταλαντούχος, γεμάτος ορμή, ιδέες και όρεξη για δημιουργία, κόντρα στην απαισιοδοξία των καιρών, ο Λεωνίδας Μαριδάκης, μιλά στις “διαδρομές” για την πορεία του, τα επαγγελματικά του σχέδια και την επίσκεψη που έκανε πρόσφατα στο μοναδικό στην Ελλάδα Μουσείο Τυπογραφίας!
Δύο προσωπικοί δίσκοι και ένας στα σκαριά. Τι είναι εκείνο που σου δίνει έμπνευση, που σε… καθίζει κάτω για να γράψεις;
Σωστά ρωτάς γιατί οι προσωπικοί δίσκοι είναι αυτό που ζητάει τη μεγαλύτερη επένδυση – θυσία, ψυχική και οικονομική για να πετύχει. Ο λόγος που μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία είναι πανίσχυρος, είναι η ίδια η δημιουργία.
Πώς από το τίποτα φτιάχνεις κάτι, που μπορεί να μπει στην καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων και να τους κάνει να φανταστούν αλλιώς τη ζωή τους, να νιώσουν με άλλον τρόπο τα πράγματα. Εστω για τρία λεπτά, όσο διαρκεί δηλαδή ένα τραγούδι.
Φέτος έκανες και την -εκπληκτική- μουσική στο θεατρικό “Λούλου”, που παίζεται για λίγες ακόμα παραστάσεις στο “Αγγέλων Βήμα”. Οι κριτικές για αυτή τη δουλειά σου είναι διθυραμβικές! Ποια είναι η διαφορά της θεατρικής μουσικής από τα τραγούδια που γράφεις για να συμπεριληφθούν σε κάποιο cd;
Η “Λούλου” είναι ένα σπουδαίο έργο με πολλές ποιότητες. Είναι, θα μπορούσα να πω, “βούτυρο στο ψωμί” του συνθέτη! Πόσο μάλλον όταν το σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ. Είχε αρκετή δουλειά αλλά δεν με δυσκόλεψε, ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα τον πυρήνα του.
Οι μουσικές για το θέατρο έχουν άλλες ανάγκες από τα τραγούδια. Μια μεγάλη διαφορά είναι πως στα τραγούδια την ευθύνη για το συνολικό αποτέλεσμα την έχει ο τραγουδοποιός, ενώ στο θέατρο ο σκηνοθέτης. Επίσης, αλλιώς μιλάς όταν έχεις τρία λεπτά και αλλιώς όταν έχεις 1-2 ώρες. Ακόμα, οι μουσικές για το θέατρο έχουν -συνήθως- ένα εργασιακό πλαίσιο πιο συγκεκριμένο από το μαγευτικό -κατά τα άλλα- κόσμο του τραγουδιού.
Πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να δημιουργήσεις σε περίοδο κρίσης; Ιδίως όταν η δουλειά σου δεν είναι καθόλου μηχανιστική, αλλά απολύτως καλλιτεχνική;
Μάλλον είναι πιο δύσκολο να χάνεις μια μηχανιστική -όπως τη λες- δουλειά σε περίοδο κρίσης παρά μια καλλιτεχνική.
Στη μια περίπτωση μένεις απλά άνεργος, στην άλλη υποφέρει το κομμάτι της παραγωγής (δισκογραφία κ.λπ.), αλλά το δημιουργικό κομμάτι ανθεί και κουτσά στραβά βρίσκει το δρόμο του.
Αυτό είναι ευχή και κατάρα για το μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής μας παραγωγής: Oτι λειτουργεί, δηλαδή, στην κλίμακα της μικρής βιοτεχνίας και όχι της βιομηχανίας. Επίσης, βλέπω πως η όποια επαφή με τα καλλιτεχνικά ή και γενικά με δημιουργικά πράγματα βοηθάει κάποιον να διατηρήσει την ψυχική του υγεία σε δύσκολους καιρούς, όπως αυτός που ακόμα διανύουμε. Είτε αυτό γίνεται επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά, είναι κάτι όμορφο και ζωογόνο.
Περιοδείες, μουσική για το θέατρο, προσωπικά τραγούδια και άλμπουμ. Με το χέρι στην καρδιά, τι από τα τρία είναι το πιο “αγαπημένο” σου;
Με το χέρι στην καρδιά λέω πως το πιο αγαπημένο μου είναι τα προσωπικά τραγούδια και τα άλμπουμ. Πολύ δημιουργικό πράγμα. Αλλά αυτά προχωράνε μόνο χέρι – χέρι με τις άλλες δύο δραστηριότητες μου. Και για λόγους επιβίωσης και για λόγους δημιουργικής ισορροπίας. Πόσες φορές δεν με έχει εμπνεύσει ένα τραγούδι να γράψω μια θεατρική μουσική και το ανάποδο. Σκέφτομαι πολλές φορές πως είμαι τυχερός που μπορώ να ξεδιπλώνω το μουσικό εαυτό μου, να έρχομαι κοντά στους άλλους, με πολλούς τρόπους και αφορμές.
Εχεις συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες. Αλλους πασίγνωστους και άλλους όχι και τόσο. Υπάρχει κάποιος που λαχταράς να συνεργαστείς στο μέλλον; Κάποιος που για κάποιον λόγο να σε “ιντριγκάρει” να… ενώσετε τα ταλέντα σας;
Ναι, έχω κάποιους κατά νου. Στη νέα δημιουργική μου περίοδο θα ήθελα να το αναπτύξω αυτό το κομμάτι, των συνεργασιών.
Θα μου αποκαλύψεις τα επόμενά σου σχέδια; Ετοιμάζεις νέο cd σωστά;
Ενα πρότζεκτ μου που προχωράει αυτή τη στιγμή παράλληλα με όλα τα άλλα είναι η Orchestra Laou Laou. Τρεις φίλοι βρεθήκαμε και στήσαμε μια ορχήστρα με βαλκανικό, μεσογειακό, ρεμπέτικο ήχο. Ο ένας είναι ο τρομπετίστας και τραγουδοποιός Μέλιος Κατσαμάκης και ο άλλος ο Μενέλαος Μωραΐτης, ένας σπάνιος μουσικός που παίζει ακορντεόν και τούμπα. Θα προσπαθήσουμε να κατέβουμε και στην Κρήτη το επόμενο διάστημα. Το μεγάλο νέο τώρα: ετοιμάζω νέο προσωπικό cd… έχουν περάσει κιόλας πέντε χρόνια από το προηγούμενο.
Πολλά συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια που μας ξεβόλεψαν και μας έμαθαν πράγματα. Αποτυπώνονται κάποια από αυτά στα καινούργια τραγούδια.
Το cd θα έχει νέο ήχο, καινούργιους συνεργάτες και θα είναι πιο ανοιχτό “στιλιστικά” από τα προηγούμενα. Εχω ένα ωραίο υλικό μέσα στο οποίο υπάρχουν στίχοι του Μάνου Ελευθερίου, της Φωτεινής Λαμπρίδη, δικοί μου, αλλά και τραγούδια νεότερων στιχουργών όπως της Νικόλ Κατσάνη. Θα μοιράζομαι ένα τραγούδι με τον Σπύρο Γραμμένο, αλλά θα υπάρχουν και άλλες, ας το πούμε, εκπλήξεις που θα τις μάθετε σύντομα. Εχω ξεκινήσει ήδη τις ηχογραφήσεις. Γοητευτικό και δύσκολο στάδιο. Το στούντιο είναι ένα είδος μαιευτηρίου.
Θεατρική μουσική; Υπάρχει κάτι στον ορίζοντα;
Πώς όχι… δουλεύουμε φουλ με τον σκηνοθέτη Στιβ Κρικρή το “Πεταλούδα στο πηγάδι”, θεατρικό έργο του καλού μου φίλου και εξαιρετικού συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Είναι μια παράδοξη κωμωδία με μαύρες ατμόσφαιρες αλά Τιμ Μπάρτον. Η πρεμιέρα μας είναι στις 8/2 στο “Αγγέλων Βήμα”. Ακόμα, δουλεύω με τη Μαρώ Τριανταφύλλου την “Κλυταιμνήστρα” της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.
Μεγάλο στοίχημα αυτό, όπως και για κάθε λογοτεχνικό κείμενο που επιλέγεται να ανέβει στη σκηνή. Με πολλή χαρά περιμένω και την επίσημη πρεμιέρα του έργου “Θα σου μιλώ ώσπου να φέξει” της Μαρινέλλας Βλαχάκη που θα γίνει, σε λίγες μέρες, στο δικό σας Μουσείο Τυπογραφίας.
Είσαι παιδί των Χανίων, αλλά σε έχει “κερδίσει” η Αθήνα. Ωστόσο, πολύ συχνά επισκέπτεσαι τα Χανιά. Πριν από λίγες μέρες επισκέφθηκες το Μουσείο Τυπογραφίας. Πώς σου φάνηκε η “βόλτα” έξι αιώνων στην τέχνη που άλλαξε τον κόσμο;
Ηταν μια ξενάγηση έμπνευσης. Με εντυπωσίασε το υψηλό επίπεδο του μουσείου, η αγάπη και ο επαγγελματισμός με τον οποίο είναι οργανωμένο. Η τυπογραφία, επίσης, η αποτύπωση και η διάδοση του πολιτισμού μας είναι μια τέχνη που ξυπνάει μνήμες, αισθήσεις είναι κάτι υψηλό και καθημερινό ταυτόχρονα.
Ετσι που περπατούσα ανάμεσα στα μηχανήματα και άκουγα όλα αυτά τα θαυμαστά και απίθανα της ξενάγησης σου, μου ήρθαν στο μυαλό και κάποια στιχάκια, μια ιδέα που μάλλον θα γίνει τραγούδι. Ενα τραγούδι εμπνευσμένο από το Μουσείο Τυπογραφίας. Πώς σου φαίνεται;
Μου γεννήθηκε επίσης η επιθυμία να παίξω μουσική σε αυτό το χώρο. Θα μου άρεσε πολύ να παρουσιάσω το νέο cd μου εδώ…
Θα ήθελα πραγματικά να συμμετέχω στη ζωή αυτού του τόσο ιδιαίτερου και σπουδαίου χώρου. Σου είπα, για μένα ήταν μια ξενάγηση έμπνευσης!
