Εμείς υποδεχόμαστε το νέο έτος ως έτος της χρηστότητας του Κυρίου και αυτό δεν το εκφράζουμε μόνο πεζά ταυτόχρονα και το τραγουδούμε ψαλτικά και ποιητικά. Ξέρετε γιατί; Γιατί έτσι το προσδοκούμε.
Προσδοκούμε ένα νέο έτος καθαρό, απαλλαγμένο από κάθε στοιχείο καταδυνάστευσης πάνω μας.
Θέλουμε έναν χρόνο πράγματι της χρηστότητας του Κυρίου, που όχι μόνο δεν θα γερνά τον άνθρωπο, θα τον ανανεώνει, θα τον αναγεννά και θα τον διατηρεί πάντοτε νέο, νεανικό, δημιουργικό, παραγωγικό.
Θέλουμε έναν καινούργιο χρόνο, μια νέα προσφορά του Θεού και Δημιουργού που δεν θα ρυτιδώνει το πρόσωπό μας, δεν θα πονεί τα κόκαλά μας και δεν θα διαστέλλει και δεν θα κακοποιεί τις σάρκες μας, αλλά θα διατηρεί τη νεανικότητα και την σφριγηλότητά μας «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».
Εμείς την παράδοση και τον πολιτισμό της Εκκλησίας μας διατηρούμε το Χριστό νέο και νεανικό όπως ήρθε στον κόσμο πριν δυο χιλιάδες χρόνια, «ότι παιδίον νέον εγεννήθη ημίν Σωτηρ».
Τον ίδιο το Θεό, τον από αιώνων υπάρχοντα, δεν τον χαρακτηρίζουμε ποτέ γέρο αλλά «παλαιό των ημερών».
Δεν μπορεί ο Θεός που πράγματι μας αγαπά να μας στέλνει αυτό τον εφιάλτη, δυνάστη χρόνο πάνω από το κεφάλι μας να μας απειλεί καθημερινά για το παρόν και το μέλλον.
Δεν ανεχόμαστε να ανταμώνουμε συμμαθητές μας από το δημοτικό η το γυμνάσιο που καθόμαστε στα ίδια θρανία πριν 50, 60 έτη και τώρα να μην μπορούμε να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Θεέ και Κύριε των δυνάμεων λύτρωσε από κάθε χρονική δυναστεία το ανθρώπινο γένος, κράτησε ως κόρη οφθαλμού την νεανικότητα και την νεανική δύναμή μας.
Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σχέδιο του Θεού για το χρόνο.
Ελπίζουμε όμως και το ευχόμαστε ότι κάτι καλύτερο επιφυλάσσει για μας καθόσον «χίλια έτη σε μας είναι ως η ημέρα η χθες για το Θεό, δηλαδή μια ημέρα».
Προσδοκούμε το χρόνο της χριστότητος του Κυρίου και είμαστε βέβαιοι ότι κάποια ώρα που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε θα τον έχουμε.
«Των αιώνων ο ποιητής» και ο απόλυτος διαχειριστής του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος είναι ο ίδιος ο δημιουργός όλο αυτό το απέραντο διάστημα των χρόνων, το ζει και το προσφέρει ως αιώνιο παρόν σε εμάς.
Μαζί με το Θεό ζούμε παρελθόν, παρόν και μέλλον ταυτόχρονα ως αιώνιο παρόν, ως χειροπιαστή πραγματικότητα.
Το ερώτημα μας λοιπόν δεν είναι τι κάνει ο Θεός, αλλά τι κάνουμε εμείς για να ξεπεράσουμε τις δεσμεύσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος και να ζήσουμε την αιώνια ελευθερία του παρόντος «το κάλλος της θέας του αθεάτου».
Να προσέξουμε μια στιγμή, κοινωνούμε σώμα και αίμα Χριστού «εις ζωήν αιώνιον». Πότε κοινωνούμε; Σήμερα, στο παρόν.
Καταλύουμε κάθε χρονική δέσμευση και ζούμε την απόλυτη ελευθερία της χρονικής διάστασης του αιώνιου παρόντος.
Πεθαίνουμε και ψάλλουμε για το νεκρό μας το αιωνία αυτού η μνήμη. Πότε το ευχόμαστε αυτό; Τώρα, σήμερα. Και πάλι ζούμε την υπέρβαση από τη δέσμευση της παρούσας χρονικότητας.
Είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα.
Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν λειτουργούμε με αυτές τις προδιαγραφές. Δεν τολμούμε αυτή τη χρονική διάρρηξη ανάμεσα στο παρόν και το μέλλον, το γνωστό και το άγνωστο, το αόρατο και το ορατό, τον ουρανό και τη γη.
Έχουμε έλλειψη εμπιστοσύνης στα δεδομένα που δεν αντιμετωπίζουμε όπως για παράδειγμα, τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων, δεν τα πιστεύουμε όσο μπορούμε, δεν τα υπολογίζουμε στην αξία που έχουν, δεν τα λειτουργούμε εν αληθεία.
Παρά ταύτα όμως ο λόγος του Θεού «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
Ο Παύλος λέει ότι «ζω ουκέτι εγώ ζει δε εν εμί Χριστός».
Αυτή την αλλαγή την σκεφτήκαμε ποτέ; Τολμήσαμε να τη λειτουργήσουμε;
Θυμούμαστε τον πατέρα με το δαιμονισμένο παιδί του που ο Χριστός τον ρωτά πιστεύεις ότι μπορώ να κάνω αυτό το θαύμα; Και ο πατέρας αυθόρμητα απαντά. «Ναι Κύριε πιστεύω, βοήθει μοι την απιστία», βοήθησε με να μη χάσω την πίστη μου.
Αυτή την αναζήτηση της πίστης, αυτή την ευχή να μας δίνει ο Θεός πίστη έχουμε πρωτίστως και κυρίως ανάγκη και από εκεί και πέρα «ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ παν ρήμα».
Και η γη και ο ουρανός και τα ορατά και τα αόρατα και οι χρόνοι και οι καιροί, όλα είναι δικά μας με την ευχή του Θεού πατέρα ο οποίος μας τη μεταδίδει: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην ημίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».
Εμείς κατά θεία παραχώρηση κληρονομούμε.
Ο Θεός ότι έχει, τα έχει για μας όχι για τον εαυτό του. Θέλει όλοι εμείς να σωθούμε και «ου θελήσει το θάνατο του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζειν αυτόν».
