Μηχανικοί του UCL ανακοίνωσαν πως πέτυχαν τον ταχύτερο ρυθμό μετάδοσης δεδομένων στον κόσμο, σημειώνοντας ταχύτητα Ίντερνετ κατά 1/5 μεγαλύτερη από το προηγούμενο ρεκόρ.
Όπως αναφέρει σχετικό ρεπορτάζ της Ναυτεμπορικής, σε συνεργασία με δύο εταιρείες, τις Xtera και KDDI Research, οι ερευνητές υπό τη Λίντια Γκαλντίνο (UCL Electronic & Electrical Engineering) πέτυχαν ρυθμό μετάδοσης δεδομένων 178 terabits ανά δευτερόλεπτο (178.000.000 megabits ανά δευτερόλεπτο)- μια ταχύτητα στην οποία θα ήταν δυνατόν να κατεβάσει κανείς το σύνολο της βιβλιοθήκης του Netflix μέσα σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.
Το ρεκόρ αυτό, που παρουσιάζει διπλάσιο capacity σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο σύστημα χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή στον κόσμο, επετεύχθη μέσω της μετάδοσης δεδομένων μέσα από ένα μεγαλύτερο εύρος χρωμάτων φωτός (μηκών κύματος) σε σχέση με αυτά που χρησιμοποιούνται τυπικά στην οπτική ίνα. Οι παρούσες υποδομές χρησιμοποιούν ένα περιορισμένο μήκος κύματος 4.5 ΤΗz, με εμπορικής χρήσης συστήματα των 9ΤΗz να εισέρχονται στην αγορά, ενώ οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα bandwidth των 16,8 ΤHz.
Για να το επιτύχουν αυτό οι ερευνητές συνδύασαν διαφορετικές τεχνολογίες ενισχυτών που απαιτούνταν για να ενισχύσουν την ισχύ του σήματος μέσα σε αυτό το ευρύτερο bandwidth και μεγιστοποίησαν την ταχύτητα αναπτύσσοντας νέους «αστερισμούς» GS (Geometric Shaping- μοτίβα συνδυασμών σηματος για την καλύτερη δυνατή χρήση των ιδιοτήτων του φωτός). Το τι έκαναν ακριβώς περιγράφεται σε ένα νέο επιστημονικό άρθρο σοτ ΙΕΕΕ Photonics Technology Letters.
To όφελος της τεχνικής είναι πως μπορεί να αξιοποιηθεί σε ήδη υπάρχουσες υποδομές χωρίς μεγάλο κόστος, αναβαθμίζοντας τους ενισχυτές που υπάρχουν σε διαδρομές οπτικής ίνας σε αποστάσεις- «διαλείμματα» 40-100 χλμ.
Σύμφωνα με το UCL, το νέο ρεκόρ είναι κατά 1/5 μεγαλύτερο από το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ που είχε επιτευχθεί από μια ομάδα στην Ιαπωνία. Σε αυτή την ταχύτητα θα χρειαζόταν λιγότερο από μία ώρα για να κατεβούν τα δεδομένα που συνιστούν την πρώτη εικόνα μιας μαύρης τρύπας στον κόσμο (η οποία, λόγω του μεγέθους της, έπρεπε να αποθηκευτεί σε μισό τόνο σκληρών δίσκων, που μεταφέρθηκαν με αεροπλάνο). Η ταχύτητα αυτή επίσης είναι κοντά στο θεωρητικό όριο μετάδοσης δεδομένων που είχε θέσει ο Αμερικανός μαθηματικός Κλοντ Σάνον το 1949.
