ΣΕ ΜΙΑ δημοκρατική χώρα, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν, ο κάθε πολίτης (υπό προϋποθέσεις) έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει δικό του κόμμα. Αρκεί να έχει μελετήσει όλες τις κοινωνικοοικονομικές παραμέτρους, να έχει κάποιο όραμα και να περιβάλλεται από ανθρώπους ικανούς να πραγματώσουν τους στόχους του.
Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ ιστορία της χώρας βρίθει από κομματίδια που αποσπάστηκαν από μεγαλύτερα κόμματα, και σαν διάττοντες αστέρες, αφού διέγραψαν μια τροχιά στο πολιτικό στερέωμα, χάθηκαν, αυτοδιαλύθηκαν ή απορροφήθηκαν πάλι από μεγαλύτερα.
ΛΙΓΟΙ είναι οι πολιτικοί άνδρες στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας που ίδρυσαν κόμματα διαρκείας. Όπως, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο ΑΝΔΡΕΑΣ, επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1974, έγινε ιδεολογικός “πατραλοίας” (πατροκτόνος), αφού “σκότωσε” το κόμμα του πατέρα του -την Ενωση Κέντρου- για να ιδρύσει νέο, το “Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα” (ΠΑΣΟΚ), το Σεπτέμβρη του 1974. Ήταν αίτημα των καιρών, γι’ αυτό και είχε άμεση και μεγάλη απήχηση…
ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια αργότερα, στις 3 του Γενάρη του 2015, ο γιος του, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ιδρύει το “Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών”, “σκοτώνοντας” με τον τρόπο του το κόμμα του πατέρα του! Βέβαια οι περιστάσεις είναι τελείως διαφορετικές και οι συνθήκες μάλλον αρνητικές, αφού η λέξη “σοσιαλισμός” διέρχεται κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο.
ΕΠΕΙΤΑ, το ΠΑΣΟΚ της παρατεταμένης κρίσης δεν έχει καμιά απολύτως ομοιότητα με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα της πρώτης και δεύτερης τετραετίας (1981 – 1985, 1986 – 1989). Η αλλοτρίωσή που υπέστη από το 2009 και μετά, λόγω των μνημονίων, κυρίως λόγω της κακής διαχείρισης της κρίσης από τους Γ. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλου, αλλά και της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, κατέστησαν το κόμμα και την ιδεολογία του αγνώριστα.
ΤΟ ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΟ, λοιπόν, της ενέργειας ίδρυσης νέου κόμματος, ο χρόνος που επιλέχθηκε, οι κακές συγκυρίες εντός και εκτός της χώρας, η ακραία πόλωση των δυο κομμάτων εξουσίας πριν τις εκλογές κ.λπ., όπως και η αναπόφευκτη πολυδιάσπαση των ψήφων, κάνουν τον απλό πολίτη να αναρωτιέται:
– ή ότι ο Γ. Παπανδρέου αποσκοπεί στο να “επαναπατρίσει” ψηφοφόρους που τον ψήφισαν το 2009 και πήγαν τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ κι αλλού,
– ή ότι, εν όψει της αυτοδιάλυσης ή μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να δημιουργήσει μια “κεντροαριστερή” σφήνα ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οψόμεθα…
