«Και η κόλαση έχει όμορφα τοπία, φτάνει να μπορείς να τα δεις» λέει η δημοφιλής Χανιώτισσα συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη, που το βράδυ της Τετάρτης παρουσίασε το νέο της βιβλίο “Στην άκρη του βράχου” στο κατάμεστο από κόσμο Ιστορικό καφέ “Κήπος”.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα και ταυτόχρονα μια ιστορία που αναδεικνύει τον αγώνα για τη ζωή, τον έρωτα, τη φιλία και τις ανθρώπινες αξίες.
Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι εκδόσεις Διόπτρα και το βιβλιοπωλείο “Βιβλιοεμπορική” ενώ με την συγγραφέα συνομίλησε η φιλόλογος Βίκυ Κόλλια.
Μιλώντας στα «Χ.Ν.» η Αλκυόνη Παπαδάκη, επεσήμανε πως το βιβλίο «είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που άγγιξαν την ψυχή μου… Η οικογενειακή βία είναι ένα δύσκολο θέμα αλλά υπαρκτό στην κοινωνία μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αποτελεί ακόμα και σήμερα θέμα- ταμπού. Δεν βγαίνει έξω από τους τοίχους των σπιτιών. Πολλές φορές οι καταστάσεις φτάνουν στα άκρα και γίνονται πράγματα που δεν μαζεύονται μετά. Κι επειδή ήξερα μια περίπου τέτοια ιστορία, πάντα είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα βιβλίο σχετικά με αυτό. Δυσκολεύτηκα να μπω στην ψυχολογία του εφήβου αλλά τελικά νομίζω πως τα κατάφερα».
«Αυτό που θα ήθελα να βγει μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το εξής: πάρα πολλοί άνθρωποι φτάνουν ‘’στην άκρη του βράχου’’ αλλά πολλοί όμως καταφέρνουν να βρουν ακόμη και μέσα στις σχισμές του βράχου, το λουλούδι της ζωής και να σωθούνε. Το παιδί του βιβλίου, αυτό καταφέρνει. Όταν αγαπάς πολύ τη ζωή ψάχνεις να την συναντήσεις. Μπορεί να είσαι στην άκρη του βράχου και να απλώνεται το χάος αλλά όμως πρέπει να μην το βάζεις κάτω, να ψάχνεις να βρεις τις ομορφιές της ζωής που πάντα υπάρχουν. Λέω μέσα στο βιβλίο κάτι που έκανε πολύ εντύπωση στην εκδότρια του βιβλίου: και η κόλαση έχει όμορφα τοπία, φτάνει να μπορείς να τα δεις».
Αναφερόμενη στο βιβλίο η φιλόλογος Βίκυ Κόλλια, επεσήμανε πως «είναι μια ‘’γροθιά στο στομάχι’’ του κοινωνικού κατεστημένου, διότι αναφέρεται στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης. Της κακοποίησης όχι μόνον της γυναίκας αλλά και του παιδιού. Αναφέρεται στο θέμα του σωφρονισμού ανηλίκων, σε σωφρονιστικά ιδρύματα και πώς λειτουργούν. Εκεί υπάρχουν παιδιά- ‘’διαμάντια’’ πεταμένα στη λάσπη που είναι αβοήθητα και μόνα. Κάποτε όμως δημιουργούνται πολύ ισχυρές σχέσεις οι οποίες διατηρούνται και έξω από τα σωφρονιστήρια. Γίνεται αναφορά στο ζήτημα της κοινωνικής αποδοχής και ένταξης όταν βγουν από την φυλακή τους. Στο βιβλίο υπάρχει και ο έρωτας σε όλες του τις μορφές αλλά και η απιστία… Νομίζω ότι το θέμα του παιδιού απασχολεί πάρα πολύ σε αυτό το βιβλίο την Αλκυόνη Παπαδάκη. Το παιδί ως θύμα αργότερα μπορεί να γίνει και το ίδιο θύτης».
«Η συγγραφέας κάνει μια ‘’βουτιά’’ στα βαθιά, πολύ τολμηρή. Δεν είναι πολύ εύκολο στην ανάγνωση το βιβλίο, αυτό, ειδικά στις μέρες μας που ξέρουμε πόσος πόνος υπάρχει γύρω μας. Προσωπική μου αναγνωστική εμπειρία, είναι ότι το βιβλίο παραπέει ανάμεσα στον θυμό, στη στεναχώρια, στην αποδοχή, γίνεται μια εναλλαγή συναισθημάτων που νομίζω ότι και η ίδια σκόπιμα θέλει να μας την προκαλέσει…» κατέληξε η κα Κόλλια.
