Νέοι φοιτητές, καινούργια μέλη της κοινωνίας

Ανακοινώθηκαν, λοιπόν, και τα ονόματα των φετινών επιτυχόντων στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Μάθαμε ποιοι και πού θα σπουδάζουν από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Άλλοι στις σχολές των ονείρων τους, άλλοι κοντά στα σπίτια τους, κάποιοι σε σχολή που μπορεί να μην την είχαν στις πρώτες προτιμήσεις τους αλλά έχει καλές προοπτικές και ορισμένοι
σε φοιτητουπόλεις που έχουν «καλή ζωή» για τη νεολαία.
Ποιοι, όμως, εξ όλων αυτών είναι οι «τυχεροί» ή «άτυχοι» θα φανεί -νομίζω- στη διάρκεια όλης της εφεξής ζωής τους και όχι στα φοιτητικά χρόνια.
Μαζί με τις ευχές μας για όλα τα παιδιά όλου του κόσμου για την φοιτητική τους ζωή, θα ήθελα να γράψω κάτι και για τους γονείς τους. Τα παιδιά τους με την είσοδο στα πανεπιστήμια μπορεί να μην παύουν να είναι παιδιά τους, αλλά παύουν να είναι παιδιά και να τους συμπεριφέρονται ανάλογα. Τι εννοώ; Τα παιδιά πλέον ως φοιτητές καλούνται
ως ενήλικες πολίτες (και πρέπει) να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Φεύγουν από την οικογενειακή εστία και εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο.
Και τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πρέπει, από τη μια, να τρέχουν οι γονείς από πίσω τους ή μπροστά τους και να λύνουν αυτοί αντί των νέων φοιτητών τα πρωτόγνωρα «προβλήματα» της φοιτητικής και της κοινωνικής ζωής. Ούτε, από την άλλη, να τους αρνηθούν
κάθε βοήθεια και (υπο)στήριξη όπως έχουν χρέος.
Αντ’ αυτών, χωρίς να τους φορτίζουν με ψυχοσωματική πίεση στεκόμενοι δίπλα τους να τους δείξουν οφείλουν και να τους διδάξουν (πώς) να τα λύνουν
μόνοι τους οι νέοι υπεύθυνα και ενσυνείδητα, να τους μάθουν, συνάμα, ν’ αναλαμβάνουν συνετοί και ώριμοι τις όποιες ευθύνες και υποχρεώσεις τους, να
τους γνωρίσουν, τέλος, τα δικαιώματα και τα καθήκοντά τους ως μελών της κοινωνίας και πώς να τα εκτελούν με αυτοσεβασμό και σέβας στον οποιοδήποτε συνάνθρωπο.
Έτσι, κάθε φορά που θα καλούνται οι νέοι φοιτητές να υπερφαλαγγίζουν τα καθημερινά εμπόδια της εφεξής ζωής τους μπορεί να μην τα καταφέρνουν
πάντα με επιτυχία, αλλά θα έχουν -θαρρώ- πάρει το σπουδαιότερο μάθημα, που δε διδάσκεται ούτε από γονείς , ούτε από δασκάλους: Ότι οι δυσκολίες της
καθημερινότητας μέσα στην κοινωνία αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά όχι με στρουθοκαμηλισμό ή όταν άλλοι μοχθούν για εμάς και εμείς παρασιτούμε,
αλλά οσάκις εμείς οι ίδιοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις ψυχοσωματικές και πνευματικές δυνάμεις και κάθε πάθημα μάς γίνεται μάθημα…
Εσείς, αλήθεια, τι άλλο έχετε να συμβουλέψετε τα παιδιά ως νέους φοιτητές και καινούργια μέλη του κοινωνικού μας συνόλου