Νέος Μεσαίωνας

Νέος Μεσαίωνας έρχεται στην ανθρωπότητα, αν δεν λάβουμε τα μέτρα μας.
Στη διάρκεια ολόκληρου του 20ού αιώνα τις ηθικές αξίες του δυτικού πνεύματος του 19ου διαδέχονται η υλιστική αντιμετώπιση της ζωής, οι πρακτικές πλέον επιδιώξεις, τα τεχνολογικά επιτεύγματα και η εξύψωση της στάθμης της ζωής, αλλά με το υλικό ης νόημα. Το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει. Το κυνηγητό του χρήματος αποτελεί πρωταρχικό κίνητρο κάθε δράσης. Κι εδώ αρχίζει η πτώση της ηθικής συνείδησης. Η παλιά ευαισθησία θεωρείται πια ξεπερασμένη.
Ο αυτοματισμός της δουλειάς, η τεχνολογική εξέλιξη εκτός από τη μεγάλη παραγωγή τυποποιημένων βιομηχανικών προϊόντων προσιτών πλέον στις μάζες που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία, φέρνει και εσωτερική φτώχεια. Οι νέοι ρυθμοί εργασίας αποβαίνουν σε βάρος της εσωτερικής περισυλλογής, του στοχασμού, της αυτοσυγκέντρωσης, που είναι απαραίτητα για τον ηθικό αυτοέλεγχο της πορείας της ζωή μας.
Υλικά ο άνθρωπος πλουτίζει, αλλά φτώχεια κυριαρχεί εσωτερικά και κάνει τη ζωή να έχει αγχώδη ρυθμό και τη βιοπάλη επιθετική. Επικρατούν αντιλήψεις «ρεαλιστικές» που όμως φτάνουν να γίνουν αυτοσκοπός. Έρχεται λοιπόν σιγά – σιγά εποχή χωρίς ευαισθησίες, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για ανθρωπιστικές αξίες. Ο καθένας φθάνει να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και η θερμή συνανθρώπινη καρδιά που ήταν έτοιμη να συντρέξει σε ώρα ανάγκης όλο και χάνεται.
Γενικά η πίστη σε ηθικές αξίες ήδη έχει υποχωρήσει πολύ. Άλλωστε και ο ξεπεσμός, η ευτέλεια των ειδώλων που παρατηρείται σε όλη την οικουμένη δείχνει τον ξεπεσμό της νεολαίας. Ξεπεσμός όμως που έχει τις ρίζες του στους μεγαλύτερους.
Αυτή η έλλειψη πίστης σε ιδεώδη και σε ηθικές και πνευματικές αξίες έχει σαν επακόλουθο να χάσει ο άνθρωπος μεγάλο μέρος από την εσωτερική του ισορροπία. Η πτώση των παλαιών ιδανικών άφησε ένα φοβερό κενό.
Ήδη παρατηρούμε τα επακόλουθα των θλιβερών παρενεργειών στον ψυχικό βίο, όπως σοβαρές νευροψυχικές διαταραχές, αυτοκτονίες σε πρωτοφανή έκταση. Αυτό που κατά εκτίμηση κοινωνιολόγων φαίνεται ότι ακολουθήσει είναι μηδενιστική αυτοεγκατάλειψη.
Τώρα μάλιστα που παίζονται παιχνίδια επιβίωσης ή εξαφάνισης λαών λόγω συμφερόντων, τώρα που οι κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές σημειώνονται παντού στην οικουμένη. Οι συζητήσεις πλέον δεν καταλήγουν σε τίποτε τις περισσότερες φορές και ο λόγος δίδεται σε στα όπλα ή σε ψυχροπολεμικές καταστάσεις.
Άλλωστε και το ότι ο έρωτας κατέληξε μια επιδερμική κι άψυχη επαφή μόνο, μια υλιστική ηδονή, χωρίς καμιά πνευματικότητα, δείχνει ότι πλέον πάψαμε να σκεπτόμαστε.
Ο αγχωτικός τρόπος εργασίας, η τεχνολογική αποβλάκωση του ελεύθερου χρόνου, οδηγούν την ανθρωπότητα στο να μην σκέφτεται, να μην αναζητά, να τα θέλει όλα έτοιμα και μασημένα.
Μαθηματικά και κοινωνιολογικά οδηγούμαστε σ’ έναν νέο μεσαίωνα με τα όποια αποτελέσματά του. Το αν θα συνέλθουμε νωρίς ή αργά από αυτόν τον καταστροφικό κατήφορο είναι θέμα δικών μας επιλογών. Επιλογών του καθενός μας.
Απαιτούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία ιδανική ενώ μέσα μας δεν υπάρχει καμμία ισορροπία και καμμία προσπάθεια εξισορρόπησης ύλης και ηθικών αξιών.
Μακάρι να αντιληφθούμε τη λάθος διαδρομή μας έγκαιρα.