Οι χθεσινές δολοφονίες στο Παρίσι δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας της Γαλλίας να ενσωματώσει δύο γενιές μουσουλμάνων μεταναστών από τις πρώην αποικίες της.
Δεν έχουν σχέση με τη στρατιωτική δράση της Γαλλίας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή ούτε με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ που είχε προηγηθεί.
Δεν αποτελούν μέρος ενός γενικευμένου κύματος μηδενιστικής βίας σε μια ηθικά κούφια Δύση – την παρισινή εκδοχή του Νιούταουν ή του Οσλο.
Και οπωσδήποτε δεν πρέπει να εισπραχθούν ως αντιδράσεις στην περιφρόνηση της θρησκείας από ανεύθυνους σκιτσογράφους.
Οι δολοφονίες στο Charlie Hebdo, γράφει ο Τζορτζ Πάκερ στο περιοδικό Νιου Γιόρκερ, αποτελούν τα τελευταία κτυπήματα μιας ιδεολογίας που προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να κατακτήσει την εξουσία μέσα από τον τρόμο.
Είναι η ίδια ιδεολογία που ανάγκασε τον Σάλμαν Ρούσντι να κρύβεται για μια δεκαετία επειδή έγραψε ένα μυθιστόρημα, στη συνέχεια σκότωσε τον ιάπωνα μεταφραστή του και προσπάθησε να σκοτώσει τον ιταλό μεταφραστή του και τον νορβηγό εκδότη του.
Η ιδεολογία που δολοφόνησε τρεις χιλιάδες ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.
Η ιδεολογία που έσφαξε τον Τέο βαν Γκογκ στους δρόμους του Αμστερνταμ, το 2004, επειδή γύρισε μια ταινία.
Η ίδια ιδεολογία που ευθύνεται για μαζικές δολοφονίες και βιασμούς στις πόλεις και τις ερήμους της Συρίας.
Που έσφαξε 132 παιδιά και 13 ενήλικες τον περασμένο μήνα σε ένα σχολείο του Πεσαβάρ.
Που σκοτώνει κάθε τόσο Νιγηριανούς, ιδιαίτερα νέους, χωρίς να δίνει κανείς προσοχή.
Καθώς η ιδεολογία είναι προϊόν μιας μεγάλης θρησκείας, γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη σχέση της βίας με το ισλάμ. Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι λένε ότι οι σφαγές δεν έχουν καμιά σχέση με την πίστη, ή ότι το ισλάμ είναι μια ειρηνική θρησκεία, ή ότι η βία συνιστά «διαστρέβλωση» μιας μεγάλης θρησκείας. Αλλοι επιρρίπτουν την ευθύνη στο θεολογικό περιεχόμενο του ισλάμ, λες και άλλες θρησκείες είναι από τη φύση τους πιο ειρηνικές.
Μια θρησκεία δεν είναι μόνο ένα σύνολο κειμένων, αλλά και οι πεποιθήσεις και οι πράξεις των πιστών της. Το σημερινό ισλάμ περιλαμβάνει μια σημαντική μειοψηφία που πιστεύει στη βία, αν δεν την ασκεί κιόλας.
Το Charlie Hebdo δεν έκανε διακρίσεις στη σάτιρά του, τα έβαζε συχνά με τις ευαισθησίες και των Χριστιανών και των Εβραίων. Μόνο οι Μουσουλμάνοι όμως απάντησαν με απειλές και τρομοκρατικές πράξεις. Για ορισμένους πιστούς, η βία υπηρετεί την επιθυμία για απόλυτη εξουσία στο όνομα του Θεού, που είναι μια μορφή ολοκληρωτισμού, ο ισλαμισμός: η πολιτική ως θρησκεία, η θρησκεία ως πολιτική.
Η απάντηση στο χθεσινό μακελειό δεν μπορεί να είναι μόνο η οργή και η καταδίκη, τονίζει ο Τζορτζ Πάκερ. Ούτε πρέπει να αποξενωθούν τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων που εκφράζουν την απέχθειά τους για όσα γίνονται στο όνομα της θρησκείας τους. Πολλοί από αυτούς καταδίκασαν αμέσως την επίθεση εναντίον του Charlie Hebdo. Η απάντηση πρέπει να είναι προσεκτική και να ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες περιστάσεις. Στη Γαλλία, θα πρέπει να περιλάβει μια νέα συζήτηση για να το πώς η δημοκρατία μπορεί να εμποδίσει πολλούς από τους νεαρούς μουσουλμάνους πολίτες της να ασπαστούν μια φονική ιδεολογία. Και για το πώς πρέπει να πειστούν οι Μουσουλμάνοι να θεωρήσουν ήρωα τον Μουσταφά Ουράντ, ένα συντάκτη αλγερινής καταγωγής του Charlie Hebdo που ήταν ανάμεσα στα θύματα. Σε άλλους τόπους, οι απαντήσεις πρέπει να είναι διαφορετικές, ενδεχομένως πιο βίαιες.
Το νόημα των χθεσινών δολοφονιών στο Παρίσι είναι σαφές. Οι σκιτσογράφοι πέθαναν για μια ιδέα. Οι δολοφόνοι είναι στρατιώτες σε έναν πόλεμο εναντίον της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης, εναντίον της ανοχής, του πλουραλισμού και του δικαιώματος της κριτικής.
Γι’αυτό πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να «είμαστε Charlie», όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα.
(Πηγή: New Yorker)
