Δυο κουζουλοί εσμίξανε, τις ρίμες τους να πούνε, των γνωστικών τα όνειρα, αληθινά να βγούνε
Πληγές στο στήθος σου θωρώ δε σκύβεις το κεφάλι, Ελλάς το μεγαλείο σου θ’ αναστηθείς και πάλι. Με λάγνα λόγια προσδοκούν τον Έλληνα να παίξουν, μέτρα σκληρά τα παίρνουνε ως πότε θα τ’ αντέξουν; Σφηναριώτης
Ο Σφηναριώτης, αδερφοχτό ρωτά…
Θαρρώ καλά τα ήπραξες, μιαν εβδομάδα τώρα, που υπουργό σε πρότεινα και θα σωθεί η χώρα. Για τουρισμό κατέχεις τα, ούλα τα γιδοστράτια, βίλες θα χτίσεις μέγαρα, ακόμα και παλάτια. Για όσους σε ψηφίσουνε, συντέκνους κουμπαράκια, μίζες θα έχεις σαν κι αυτούς, που τα ‘καναν πλακάκια. Μα κακορίκο τάξε μου, κι άλ’ υπουργός να μείνεις, να φέρεις κι υποβρύχια, της εποχής εκείνης. Λίστες κομπίνες, σκάνταλα, κι άλλες ‘γαθοεργίες, θα μάθεις πώς δουλεύουνε, με δίχως απεργίες. Μα Βλάτο ξέχασέ τον μπλιο, Κορυδαλλό θα φτάξεις, ρίμες και γέλιο θ’ αρνηθείς, γι αδερφοχτό να ψάξεις. Για τούτο λέγω σου εγώ, να μείνεις ριμαδόρος, μέχρι στσι μαντινάδες μας, να μπει καινούργιος φόρος. Μα στη Βουλή μπαινόβγαινες, ολημερίς αδέρφι, για πε μου είντα θάμαξες, να κάνω λίγο κέφι. Λένε πως στα γραφεία τση, φυτοζωεί τ’ ασκέρι, προνόμια δεν έχουνε, ό,τ’ ο Θεός τους φέρει. Λεφτά δεν παίρνουνε θαρρώ, τη χώρα ‘περετούνε, να μάθω πε μ’ αδερφοχτέ, απ’ τα σκουπίδια ζούνε; Έμαθα πως μνημόνια, για πάντα μας τελειώσαν, θα φύγουν όλα τα ερπετά και φίδια που μας ζώσαν. Αγάλματα να στήσουνε, για κείνους που μας σώσαν, π’ απ’ τα μπατζάκια τρέχουνε, εκείνα που μας δώσαν. Κι αν τα λεφτά δεν ξέρουμε που να τα πάμε τώρα, στους βουλευτές να μοιραστούν, μην τρώνε μόνο χόρτα. Και στην Ευρώπη άκουσα, πρώτοι θε να, γενούμε, καμάκια θα τους στείλουμε, για να τους κυβερνούμε. Σφηναριώτης
‘Νιαχωριανός ανταπαντεί
Ήθελα και να κάτεχα, η σκούφια από πού σέρνει, των υπαλλήλων τσι Βουλής κι είντ’ ο καθένας παίρνει. Των βουλευτών μας συγγενείς, οι πιο πολλοί τους είναι, αξιοκρατία δηλαδή, διά το θεαθήναι. Δεκάξι παίρνουνε μισθούς, δεν κόπηκαν τα δώρα, την ώρα που βουλιάζουμε και πάτο πιάν’ η χώρα. Πως ευλογούν τα γένια τους, για τσι παπάδες λένε, μα φαίνεται οι βουλευτές, να τσι περάσουν θένε. Ο γ’ εις τ’ αλλού τσι συγγενείς, αβέρτα διορίζει, γιατί δικούς του δεν μπορεί, ο νόμος το ορίζει. Όλοι παπά μάς παίζουνε, χωρίς αιδώ καμία, άσχετα εάν προκαλούν, στη χώρα μας ζημία. Μας λεν’ η σωτηρία μας, δεν είναι ουτοπία, ενώ πηγαίνουμε ντουγρού, για τη χρεοκοπία. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, μνημόνια καινούργια, θέλουν να υπογράψουμε, και τσι ‘χει πιάσει φούργια. Ψωμάκι μας ευρήκανε και μας παραδανείζουν, να μας βουλιάξουν ρέγονται, να ‘ρχονται ν’ αρμενίζουν. Κι ένας λαός ολόκληρος, πνίγεται στη μιζέρια, μα βγάζει τα ματάκια του, με τα δικά του χέρια. Μαζοχιστές μας έκανε, η παλιοκοινωνία, κι άπραγοι παραμένουμε κι ήσυχοι στη γωνία. Κουβέντα δεν ακούγεται, ούτε φωνή γροικάται, τσάμπα ‘χουμε τ’ αλεστικά, στο μύλο μας ελάτε. Εννιαχωριανός
