Δυο κουζουλοί εσμίξανε,
τις ρίμες τους να πούνε,
των γνωστικών τα όνειρα,
αληθινά να βγούνε…
Παρηγοριά η Παναγιά στους Χριστιανούς μεγάλη πάντα σε δύσκολες στιγμές, δεν έχ’ ελπίδα άλλη.
Τη χώρα μας προστάτεψε σε εποχές κινδύνου,
γνωστή η Μεγαλόχαρη η Παναγιά της Τήνου.
Σφηναριώτης
Ο Σφηναριώτης μας ξεναγεί…
Πε μου, χαρώ τ’ αδερφοχτέ, γι αυριανή τη μέρα,
ποιες Παναγιές γιορτάζουμε, στα ‘Ννια χωριά και πέρα.
Με τη σειρά μου θα σου πω, για Λέσβο που γνωρίζω,
απού προχθές κατέφθασα και θάλασσα μυρίζω.
Η ποιο γνωστή η Παναγιά, προς της Σαπφούς τα μέρη,
εις στην Αγιάσο βρίσκεται κι άλλη δεν έχει ταίρι.
Απ’ το νησί ολάκερο κι από παντού κινούνε,
να προσκυνήσουν πεθυμούν, παρηγοριά να βρούνε.
Είν’ κι η ¨Γοργόνα Παναγιά¨, σε βράχ’ αγκιστρωμένη,
λογάτ’ αφέντρα του γιαλού, χιλιοτραγουδισμένη.
Πιο κει ‘ναι κι η ¨Πετριανή¨, με τα κλαμένα μάτια,
για να φιλήσεις θ’ ανεβείς, διακόσια σκαλοπάτια.
Αν πάμε λίγο προς βορρά, ¨Περιβολή¨ θα βρούμε,
που ‘ναι βυζαντινή μονή, αγίασμα θα πιούμε.
Κι αν πας προς δάσος ξακουστό, το απολιθωμένο,
είν’ ¨Παναγιά η Λιωκιανή¨, με θησαυρό θαμμένο.
Λένε πως ήταν έπαε, βασίλισσα μεγάλη,
κι η κόρη της η Λυγερή, χρυσή την είχε βγάλει.
Θα πέθαινε η άμοιρη, μα βρήκε την υγειά της,
π’ η Παναγιά τη γιάτρεψε, μαζί με τη γενιά της.
Για τούτο και χαρίσανε, στον τόπο τ’ όνομά της,
μαζί και πλούτ’ αμύθητα, που ήταν τα προικιά της.
Και ενθυμούμε δα καλώς, στη χάρη Της γλεντούσαν,
τα πανηγύρια τότε σου, τρεις μέρες εκρατούσαν.
Εδά όλα ξεφτίσανε, τεχνολογιά γενήκαν,
λαπ τοπ, στικάκια, κινητά και χειροπέδες μπήκαν.
Σφηναριώτης
Κι ο ‘Νιαχωριανός συνεχίζει
Διάσπαρτα υπάρχουνε, στην Κρήτη εκκλησάκια,
πάνω σε λόφους, σε πλαγιές, μέσα σε σπηλιαράκια
Ξωκλήσια σε ψηλά βουνά, στην ύπαιθρο τη χώρα,
που μέσα καταφεύγουμε, σαν θα μας πιάσ’ η μπόρα.
Πρόσφατα θεμελιώθηκε κι ‘άλλο στο Συρικάρι,
στου Νικηφόρου του Λεπρού, θα λειτουργεί τη χάρη.
Κάθ’ εκκλησάκι μια φορά, ανοίγει κάθε χρόνο,
και ψαλμωδί’ ακούγεται, επί σειρά αιώνων.
Μ’ αγώνες η ‘στορία τους, είναι συνδεδεμένη,
σε χρόνους που η χώρα μας, ήτανε σκλαβωμένη.
Στην Παναγιά πάρα πολλά, είν’ αφιερωμένα
και φαίνονται από μακριά, πάντα ‘ν’ ασβεστωμένα.
Εις τη Χρυσοσκαλίτισσα, εφώλιαζε μελίσσι,
Τούρκους ν’ ανέβουν τση μονής, τη σκάλα δεν θ’ αφήσει.
Το μοναστήρι τση Γωνιάς, σπίτ’ είχε ο Περίδης
κι εκεί σημαία ένωσης, ύψωσε ο Σκαλίδης.
Την εορτή τση Παναγιάς, όλ’ οι πιστοί προσμένουν
κι όσοι πονούν στη χάρη Της, με τάματα πηγαίνουν.
Πολλές φορές ξυπόλυτοι, βαδίζουν κάποιες ώρες,
όμως δε νιώθουν κούραση, ας είναι κι ανηφόρες.
Μεσίτρια εις το Θεό, η Παναγιά λογάται,
για τούτο να κάθε χρονιά, στη χάρη της ελάτε.
Όλοι μας την ανάγκη της, έχουμε κάθε μέρα,
γιατ’ είναι Μεγαλόχαρη, και όλων η μητέρα.
‘Νιαχωριανός
