Αδολη φιλία πράξη 37η Δυο κουζουλοί εσμίξανε τσι ρίμες τους να πούνε, των γνωστικών τα όνειρα αληθινά να βγούνε. Σ’ ούλη την Κρήτη ήβγαμε κι οι δυο μαζί σεργιάνι, μπας και βρεθ’ ένας γνωστικός, τον πόνο μας να γιάνει. Σφηναριώτης Ο Σφηναριώτης για τουρισμό μιλά Κι απόψε θα μιλήσαμε, για τουρισμό Γιαννιό μου, λάλει εσύ για σήμερο κι εγώ για τον καιρό μου. Τουρίστες τότες ήντουσαν, παιδιά των λουλουδιώνε, χίπηδες τους ελέγαμε, σημάδι των καιρώνε. Μ’ ένα ταγάρ’ ερχόντουσαν, στην πλάτη φορτωμένοι, σε παραλίες μένανε, στην άμμο ξαπλωμένοι. Στα Μάταλα αράζανε, εις τα μικρά σπηλιάρια, τη φύση τη λατρεύανε κι αφήσανε τα χνάρια. Και τότες αρχινήσανε, τουρίστες ματσωμένοι, στην Κρήτη μας ερχόντουσαν, μπουλούκια, μαζωμένοι. Αδερφοχτέ μολόγα μου, στο ΤΕΒΕ γειάντα πήγες, να τσι μαζώνεις ένσημα, ή να σκοτώνεις μύγες; Που νιο επάγγελμ’ άρχισε, την εποχή εκείνη, καμάκια τα ‘νομάζαμε κι είχαν μεγάλ’ ευθύνη; Αντάξιοι για να σταθούν, τση φήμης τους στον κόσμο, που οι Γαλλίδες ‘ρχόντουσαν, για να μυρίσουν δυόσμο. Ένσημα σ’ όλους έβανες, η πράξη πριν αρχίσει, κι εσύ καμάκι ήσουνα, υπάρχει μία ρήση. Κι ένα βραβείο δίνανε, στο πιο καλό καμάκι, να δυναμώνουν πίνανε, γρανίτα καλαμάκι. Μα τούτο το επάγγελμα, σταμάτησε εσχάτως, με κρίση που ενέσκηψε, στη χώρα μας προσφάτως.
Ορμόνες λιγοστέψανε, μαζί με τσι συντάξεις, και το στομάχι άδειασε, πώς να γενούνε πράξεις; Γι αυτό σου λέ’ αδερφοχτέ, παλιά μου καραβάνα, καμάκια μάθ’ αν έχουμε και δωσ’ τους κουραμάνα. Η Μέργκελ τα σοφίστηκε, όλα τα κόλπα τούτα, που κείνη δε δοκίμασε, απ’ τα δικά μας φρούτα. Σφηναριώτης Κι ο ‘Νιαχωριανός αποκρίνεται Αφού τσιγκλά μ’ αδερφοχτός, απάντηση θα έχει, για τσ’ ομορφιές τση Κρήτης μας, με ήλιο και σαν βρέχει. Πολλοί στη μεγαλόνησο, έρχονται κάθε χρόνο, τουρίστες να θαυμάσουνε, τις ομορφιές και μόνο. Την Κρήτη απ’ ανατολή, ξετρέχουν ως τη Δύση, Λασίθι, Κάστρο, Ρέθυμνος, Χανιά κι Ελαφονήσι. Στεία και Ιεράπετρα, τη Ζάκρο και το Βάι, κάθε τουρίστας που ’ρχεται, λογιάζει για να πάει. Μέσω της εθνικής οδού, που μαύρα έχει χάλια, θα φθάσει στη Χερσόνησο, λίγο μετά τα Μάλια. Θα πάει μέχρι την Κνωσό και αν του μείνει χρόνος, θα δει πώς ήταν ο παλιός, του Μίνωα ο θρόνος. Όμως κι από τη Μεσσαρά, μια βόλτα θα περάσει, τη Γόρτυνα και τη Φαιστό, να δει και να θαυμάσει. Ύστερ’ από τα Μάταλα, θα ‘ρθει Αγιά Γαλήνη, όπου θα βρει δωμάτια, κι όχι σπηλιές να μείνει. Μέσω Ρεθύμνου θα βρεθεί, εις των Χανιών τα μέρη, με δίχως καθυστέρηση, τ’ αμάξι θα τον φέρει. Φτάνει στη λίμνη του Κουρνά, μοναδική στην Κρήτη και προχωρεί για τα Χανιά, πριν τον Αποσπερίτη. Την άλλη μέρα ξεκινά, την περιήγησή του, την ενδοχώρα του Νομού, θαυμάζ’ η όρασή του. Εις την Χρυσοσκαλίτισσα, έρχετ’ απ’ το Σφηνάρι, ή μέσ’ από τη σήραγγα, πού ‘χει περίσσια χάρη. Και φτάνει εις το ξακουστό, στον κόσμο Λαφονήσι, π’ απλόχερα την ομορφιά, του χάρισε η φύση. Οι χίπηδες τελειώσανε, της εποχής εκείνης, κι αν θες βρίσκεις δωμάτια και στη Μηλιά να μείνεις. ‘Νιαχωριανός
