Άδολη φιλία πράξη 40η Δυο κουζουλοί εσμίξανε τσι ρίμες τους να πούνε, των γνωστικών τα όνειρα αληθινά να βγούνε. Οι ρίμες είναι φάρμακο, μικρούς και σε μεγάλους, για νεύρα πνεύμα και ψυχή και όχι για τους κάλους. Σφηναριώτης Σφηναριώτης παινεύει το ‘Νιαχωριανό… ‘Νιαχωριανό ολόχαρο, καινούργια στήλη τώρα, δείτε τον στα Χανιώτικα, πώς κίνησε με φόρα. Στσι ρίμες είναι δάσκαλος, απλός και με ταλέντο, ξυπνά τη νύχτα κι αρχινά, να γράφει σ’ άλλο τέμπο. Να τον κλουθήσω δε μπορώ, γιατί ‘ναι πιο ωραίος, αδίδαχτος, απελέκητος, και πάντοτε πηγαίος. Μ’ αδερφοχτέ μου ‘ρέμησε κι έλα να πάμε βόλτα, τσικάλι να γιομίσουμε και γιάντα, …άμε ρώτα. Που πρέπει να δουλέψουμε, εδά στα γερατειά μας και κοπελιές να εύρουμε, για τα παιδέγγονά μας. Να κάνουν άλλο σπιτικό, τση δεύτερης γενιάς τους κι εμείς να πίνουμε ρακή κι ως μπάρε μ’, στην υγειά τους. Μα πριν τη βόλτα κάνουμε, σε πειρασμό με βάνεις, θαρρώ πως κουζουλάθηκες, ειντά ‘ν’ αυτά που κάνεις. Τη φάτσα σου αντίκρισα, επί καινούργιας στήλης, στα Νέα τα Χανιώτικα, εξήγηση μ’ οφείλεις. Καινούργιο φίλο έπιασες, ειπέ μου ντα υφαίνεις, τον αμανέ πήρες ψηλά, για Νόμπελ θα πηγαίνεις. Ούλα ετούτα γίνονται, την Τρίτη μαζωμένα κι ο Γαρεδάκης σίγουρα, πληρώνει τα σπασμένα.
Μα πάλι συβουλεύω σε, τσι ρίμες σου μη πάψεις, γιατ’ αν ακούς εμένα νε, τη γούνα σου θα κάψεις. Οι κόντρες μας τελέψανε, ντα έχουμε να πούμε; Σφηνάρι απαντέχω σε, για να σοβαρευτούμε. Μούστο θα δοκιμάσουμε, και μια ρακή θα πιούμε, κι αν η κυρά δεν ακλουθά, στο Βλάτος θα βρεθούμε. Τ’ αστεία ετελέψανε, καιρός για ταβερνάκια, να πιούμε να μεθύσουμε, με πιάσαν τα μεράκια. Π’ οι ρίμες μας γενήκανε, διάσημες στην Κρήτη και όλοι τσι διαβάζουνε, σα νάταν του …Ελύτη. Σφηναριώτης Κι αυτός …σεμνά …κακαρίζει. Στο Σφηναριώτ’ αδερφοχτό, από τη Μυτιλήνη, με την αγάπη μου θα πω, σταυρόλεξα μη λύνει. Εγώ κι αν εξεκίνησα, τώρα καινούργια στήλη, δεν κάνω πέρα την παλιά, που ξέρουνε οι φίλοι. Την έχω για προπόνηση, τη στήλη την καινούργια, ή έστω επιδόρπιο, για να γιεμίζ’ η βούργια. Μα δεν αφήνω την παλιά, με τίποτα στον κόσμο, γιατί έχω μηνύματα, ότι μυρίζει δυόσμο. Μαζί θα την κρατήσουμε, για κάμποσα χρονάκια, λιγάκι να καλμάρουμε, του κόσμου τα φαρμάκια. Μ’ αφού διαβάζονται πολύ, οι ρίμες μας στην Κρήτη, μην κάνεις τώρα σύγκριση, μονάχα με Ελύτη. Υπ’ όψιν σου θα έπρεπε και το Σουρή να λάβεις, εις τους τρανούς σαν ήθελες, να μας συμπεριλάβεις. Τόμο δικό του χάρισμα, μου ‘κανε ο Σκαλίδης, ο τελευταίος επιζών, Χανιώτης ευπατρίδης. Με τους μεγάλους βέβαια, βάζω και τον Παυλάρα, που σατιρίζει συνεχώς, ψηλά κρατά τη μπάρα.
Επ’ ευκαιρία εύχομαι, πάλι περαστικά του, τα ‘πα και τηλεφωνικά, προχθές εις την κυρά του. Το καλοκαίρι πέρασε, με τούτα και με κείνα, χωρίς να καταφέρουμε, να πιούμε μια ρετσίνα. Να χαμηλώσει το κρασί, μέσα εις το βαρέλι Κι η νταμιτζάνα τση ρακής, νέκταρ καινούργιο θέλει. Οι μέρες όμως σώζονται και πρέπει να βιαστούμε, κι αν δε μπορούμε μοναχοί, πότες καλούς να βρούμε. Για να μας βοηθήσουνε, βαρέλια για ν’ αδειάσουν, σταγόνα μην αφήσουμε, τα νέα πριν ξεβράσουν. ‘Νιαχωριανός
