ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ – ΣΚΑΜΝΑΚΗ
Ελπιδοφόρο μήνυμα ο γαλάζιος ουρανός με τα μικρά αραιωμένα συννεφάκια του εξωφύλλου!
Πάνω – πάνω επιγραμματική η λέξη «ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ» και πιο κάτω λόγος μεστός, συγκροτημένος, ο λόγος της ποιήτριας: «…Μιας προσφοράς είναι όλα τα δώρα./ Δε χρειάζεσαι πλούτη να τα χαρείς./ Θέλει μεράκι να ζήσεις το τώρα,/ θέλει να ξέρεις και που θα τα βρεις…».
Ακριβώς έτσι!
Τι θέλει εξάλλου ο άνθρωπος για να νοιώθει αυτάρκης κι ευτυχισμένος;
Εδώ και ώρα ξεφυλλίζω την ποιητική συλλογή της Μαίρης Κουτρούλη – Σκαμνάκη, συλλέγω μικρές ψηφίδες, που και που σταματώ κι αναλογίζομαι το πόσο καλό είναι να μοιράζεται κανείς σκέψεις κι απόψεις και συνεχίζω την αναζήτηση μαργαριταριών στα 24 κομμάτια του βιβλίου, που καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα θεμάτων.
Ας αφήσουμε όμως την ίδια τη δημιουργό να μας μιλήσει για τις αλήθειες της, που είναι και δικές μας!
Σελίδα 22. Αναφορά στην πραγματική ομορφιά, της ουσίας των πραγμάτων: «Τι θαρρείς πως είναι η ομορφιά;/ Μια θερμή λάμψη την ψυχή σου που φορτίζει./ Είν’ αυτό, που για χρόνια δεν περνά./ Σ’ όλη τη ζωή -και πιο μετά- θα σε φωτίζει».
Σελίδα 24. Θέμα η φροντίδα προς τον εαυτό μας -αλλά κι η ευθύνη προς τον πλησίον- κι η ποιήτρια με λόγο περιεκτικό και άμεσο να μας θυμίζει το αυτονόητο που συνήθως ξεχνάμε: «…Αγάπη δώσε στον εαυτό σου,/ ό,τι απ’ τους άλλους αναζητάς./ Και σαν καθρέφτης θα λειτουργήσει,/ που μόνο αγάπη θ’ αντανακλάς»!
Σελίδα 32, στήριξη στον συνάνθρωπο που παλεύει με τις μύριες αντιξοότητες της ζωής: «Εάν βρεθείς μες στην τρικυμία,/ δεν έχεις χρόνο να λες πως δεν μπορείς./ Γερά, ίσα μπροστά, κρατάς πορεία./ Μοναχός σε μια βάρδια αρμενιστής!».
Ενθάρρυνση στη σελίδα 36: «Οσο οι άλλοι κι αν μας πληγώνουν,/ μόνο για λίγο θα είναι αυτό./ Τα όπλα που στ’ αλήθεια σκοτώνουν,/ μέσα στο δικό μας είναι μυαλό»!
Κουνάμε το κεφάλι συναινετικά και συνεχίζουμε…
Σελίδα 47. Εδώ κι ο καταστροφικός… άγνωστος, γνωστός μας: «…Στα πέρατα του κόσμου έχω απλώσει,/ πίσσα, πλαστικά και παντού τενεκέδες./ Τον αέρα με ρύπους έχω φορτώσει./Θυμίζει φουγάρο κι ολίγον τεκέδες…/…Χρόνια τώρα, έχω πορεία χαράξει./ Τσαλαβουτώντας στον πλανήτη θα ζήσω./ Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μ’ αλλάξει;/ Ο,τι προλάβω, απ’ το χάρτη θα σβήσω!».
Κι ένα βραβευμένο με πρώτο βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό «Ταξίδι ψυχής» στον επίλογο, στη σελίδα 55: «Ένα ταξίδι χρωστάω στη ζωή μου./ Με φτερά, στους ουρανούς να πετάξω./ Να διώξω τα σύννεφα απ’ την ψυχή μου./ Κι ό,τι καλό στον εαυτό μου να τάξω…/…Ξυστά να περνώ απ’ τ’ αφρισμένο το κύμα./ Κι όποτε θέλω, τις βουτιές μου να ρίχνω./ Να σβήνω τα χνάρια απ’ το κάθε μου βήμα./ Τις πληγές που’ χει η καρδιά να ξεπλύνω…».
Ποίηση κατανοητή, ανθρώπινη…
Βαθιά φιλοσοφημένη, που τη διαβάζεις ξανά και ξανά κι όλο και κατιτί καινούργιο ανακαλύπτεις, κρυμμένο ανάμεσα στις γραμμές!
Μια ολοκληρωμένη κατάθεση ψυχής στον συνάνθρωπο, σ’ έμμετρο λόγο, απ’ την αγαπητή μας Μαίρη που πραγματικά «νοιάζεται»!
Κλείνω το βιβλίο και το μάτι πέφτει στον πρόλογο…
«Σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, ενάντια στο δίκιο και τις πραγματικές αξίες, αντιστέκομαι με λόγια και έργα!», μας λέει η ποιήτρια σαν πρώτη κατάθεση στο βιβλίο της που παρουσιάστηκε πρόσφατα, σε μια επιτυχημένη εκδήλωση της «Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων».
Συγχαρητήρια Μαίρη!
Έχεις πολλά ακόμα να δώσεις -με λόγια και με έργα!- στη ποίηση και στον άνθρωπο…
Καλή συνέχεια!!
