Οι εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ ήταν µία ευκαιρία για νηφάλιες παραδοχές.
Το ΠΑΣΟΚ -ένα ιστορικό κόµµα της Μεταπολίτευσης- ζήτησε από τους φίλους και τα µέλη του να αποκαταστήσουν µία σχέση ισορροπίας στο ελληνικό πολιτικό σύστηµα και στην κυβερνησιµότητα της χώρας.
∆εν ξέρω αν τα κατάφεραν.
Μένει να φανεί µέχρι τις επόµενες βουλευτικές εκλογές.
Στο ΠΑΣΟΚ ψήφισαν για τον άνθρωπο (τον ηγέτη) που θα συγκροτήσει το ΠΑΣΟΚ στα µέτρα µιας ιστορικής παράταξης εξουσίας.
Πάντα γι’ αυτόν τον λόγο κάνουν εσωκοµµατικές εκλογές τα πολιτικά κόµµατα.
∆εύτερος και τρίτος δεν θέλει να είναι κανείς.
Το ερώτηµα, το δίληµµα για τους φίλους και τα µέλη του ΠΑΣΟΚ ήταν υπαρξιακό.
Ελπίζω (µετά την επόµενη Κυριακή των εκλογών) ο νικητής να εκθέσει µε σαφήνεια τον δρόµο που θα τους οδηγήσει στα µέτρα µιας ιστορικής παράταξης εξουσίας.
∆ιότι µέσα σε ένα τόσο ταραχώδες περιβάλλον, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί.
Υπάρχει ένα ακόµα πολιτικό δεδοµένο.
Οι ιστορικές παρατάξεις έχουν το θεµελιώδες χαρακτηριστικό ότι δεν ψάχνουν για… συνεταίρους, ούτε παρακαλούν για “του βοηθού το χέρι και το πόδι”.
Πορεύονται αυτόνοµα, µε την ιδεολογία τους και το σχέδιο τους για τη χώρα.
Αυτό δεν µπορεί να αλλάξει τώρα, γιατί πάντα έτσι έχουν τα πράγµατα.
Εκτός από την πολιτική αυτονοµία, κύριο χαρακτηριστικό είναι και η ευελιξία να κατανοήσεις πού πάνε τα πράγµατα στη χώρα και στην Ευρώπη.
