ΜανΩληΣ ΕγγλΕζοΣ ΔεληγιαννΑκηΣ
www.metotoufekikaitilyra.wordpress.com
Η νέα μας κυβέρνηση δημιούργησε πολλές ελπίδες και, με τις πρώτες της ενέργειες, έφερε ψυχική ανάταση και περηφάνια σ’ ένα λαό που είχε μάθει να ζει στην ανασφάλεια και στο φόβο, να σκύβει το κεφάλι βομβαρδιζόμενος από τη μνημονιακή προπαγάνδα. Ακόμα κι όσοι είχαν κάποιες επιφυλάξεις έβλεπαν θετικά τις θαρραλέες τοποθετήσεις των διαπραγματευτών μας απέναντι στην τρόικα, ενώ μέχρι και ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων επαίνεσε τον πρωθυπουργό για τη στάση του. Η χώρα, ο λαός, είχε ανάγκη να ξεφύγει από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει εδώ και τόσα χρόνια, κι η κυβέρνηση άναψε τη φλόγα της ελπίδας συσπειρώνοντας τον κόσμο και πετυχαίνοντας αποδοχή τεράστια.
Η συνέχεια είναι πια γνωστή: Μετά από διαρκείς διαπραγματεύσεις, η Ελλάδα περπάτησε, καταπώς λέει κι ο υπουργός οικονομικών, το μεγαλύτερο κομμάτι της απόστασης που τη χώριζε από τους εταίρους της, και ζητούσε από αυτούς να προχωρήσουν μια πολύ μικρή απόσταση για να ‘ρθουν κοντά της. Με άλλα λόγια υποκύψαμε στους εκβιασμούς των δανειστών και παραπέμψαμε στις καλένδες το πρόγραμμα που ψήφισε ο λαός και που ευαγγελιζόταν ο πρωθυπουργός.
Συνοπτικά, δε θα ζητήσουμε διαγραφή του χρέους, ο ΦΠΑ μένει ανοιχτό αν θα αυξηθεί και μάλιστα όχι μόνο στον τουρισμό, ο κατώτατος μισθός δε θα αυξηθεί τώρα αλλά σε απροσδιόριστο μέλλον και αν το εγκρίνουν ο δανειστές, το ΤΑΙΠΕΔ (εγκληματικό όργανο εκποίησης της κρατικής περιουσίας κατά το Λαφαζάνη) δεν καταργείται, οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν ή έχουν ξεκινήσει θεωρούνται ισχυρές ενώ για τις άλλες θα υπάρξει αξιολόγηση, η απαγόρευση πλειστηριασμών έγινε απλά συνεννόηση με τις τράπεζες ώστε να αποφευχθούν αυτοί.
Τα θετικά (και αυτονόητα) είναι η αποδέσμευση από πρωτογενές πλεόνασμα 3% (που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν εφικτό), δέσμευση για πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς και την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, απομένει βέβαια να δούμε πώς θα υλοποιηθεί. Σημειώνεται ότι αυτά πρέπει να γίνουν χωρίς δημοσιονομικό κόστος, άρα πρέπει να βρεθούν κάπου πόροι που θα τα στηρίξουν. Κι ακόμα περιμένουμε τι θα γίνει με τον ΕΝΦΙΑ, τα κόκκινα δάνεια, τις 100 δόσεις και τις επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο.
Το μνημόνιο παρατείνεται τέσσερεις μήνες, ενώ θα υπάρχει διαρκής αξιολόγηση, που σημαίνει ότι οι δανειστές θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι για να εκταμιευτεί δάνειο. Και στο τετράμηνο θα υπάρχουν άμεσες μεγάλες ανάγκες του δημοσίου που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν, οπότε η θέση μας θα είναι πολύ δύσκολη. Τότε θα φανεί αν θα τελειώσει το μνημόνιο, όπως εκτιμά η κυβέρνηση, ή αν θα υπογράψουμε και τρίτο, όπως φοβούνται πολλοί.
Η τρόικα παραμένει ως «θεσμοί», κι αυτό δε μπορεί να εμφανιστεί ως επιτυχία. Μάλλον μειώνει την αξιοπιστία της κυβέρνησης η θριαμβολογία σε αυτό το σημείο.
Κι ακόμα, με αυτή τη διαπραγμάτευση και την επιβολή των θέσεων της Γερμανίας, θα είναι πολύ δύσκολο να θέσουμε το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου σ’ αυτήν, όταν θα μας εκβιάζει συνεχώς με την αξιολόγηση και την έγκριση εκταμιεύσεων.
Εδώ ξεκινάει όμως μια άλλη συζήτηση, που κανείς δεν την κάνει. Ο δρόμος για να βγούμε από την παρακμή, ηθική και οικονομική, στην οποία βρισκόμαστε, είναι η απόρριψη του παρασιτικού μοντέλου και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Είναι η πολιτιστική ανάταση και η αυτάρκεια, διατροφική και ενεργειακή, είναι η τόνωση της μαστορικής και της καινοτομίας, η δημιουργία πλούτου μέσα από εργασία και εξαγωγές και όχι από παρασιτισμό και αντιπροσωπείες ξένων οίκων, αυτή που θα επιτρέψει να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο στον οποίο βρισκόμαστε. Κι ενώ ο στόχος για πάταξη της φοροδιαφυγής είναι σωστός, αυτή πρέπει να συνοδεύεται με ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, που θα φορολογεί παραγωγή κι όχι αέρα. Τη παραγωγή όμως δεν την αναφέρει κανείς πέρα από ευχολόγια και αοριστολογίες.
Εδώ μπαίνει κι ένα άλλο ζήτημα, που εν πολλοίς εξηγεί και την υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στην πίεση της Γερμανίας: Η εκλογική νίκη δεν ήρθε σαν επιστέγασμα ενός αντιμνημονιακού λαϊκού κινήματος, αφού τέτοιο δεν υπάρχει μετά τους αγανακτισμένους. Ήρθε επειδή έτυχε να πρέπει να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας εκείνη τη στιγμή, κι επειδή η νυν κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία, καθώς ο λαός δεν άντεχε προφανώς άλλο μνημόνιο (το οποίο βρίσκει τελικά ξανά μπροστά του).
Όμως η συγκυρία δεν ήταν η καλύτερη: Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη δεν υπάρχουν συμμαχίες στις οποίες θα μπορέσει να στηριχτεί η χώρα μας, ενώ το μέγεθος και η διαπραγματευτική μας δύναμη (με ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ βεβαίως), είναι πολύ αδύνατη. Δε μπορούμε δηλαδή να διεξαγάγουμε τον αγώνα κατά της Γερμανικής πολιτικής ούτε μόνοι μας ούτε ως ηγέτες ενός μπλοκ αντιγερμανικού, μπορούμε όμως να είμαστε μέρος μιας αντιγερμανικής συνεννόησης, η οποία πλησιάζει. Στο τέλος του 2015 θα έχουμε μια σειρά εκλογικών αναμετρήσεων στην Ευρώπη όπου οι αντιγερμανικές δυνάμεις αναμένεται να επικρατήσουν, οπότε θα μπορούσαμε κι εμείς να συμπαραταχθούμε με μια σειρά χωρών όπου διαμορφώνονται αντίστοιχοι προβληματισμοί (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Βρετανία κλπ). Εκεί θα είμαστε μια συνιστώσα σε ένα ευρύτερο σχηματισμό, και οι πιθανότητες επιτυχίας μιας συνολικής αντιπαράθεσης με τη γερμανική Ευρώπη θα ήταν μεγιστοποιημένες. Τώρα όμως δε μπορούμε να ξεκινήσουμε μόνοι μας μια τέτοια πορεία, καθώς η διαπραγματευτική μας δύναμη είναι μηδαμινή, κι αυτό φάνηκε και στο Γιούρογκρουπ. Αντίστροφα, η μοναχική μας πορεία επέτρεψε στη Γερμανία να υιοθετήσει σκληρή στάση γιατί καταλάβαινε και ότι ήταν ευκαιρία να πατάξει μιαν αδύναμη αντίσταση που εμφανιζόταν και για να στείλει ένα μήνυμα στις άλλες δυνάμεις με την άτακτη υποχώρηση της δικής μας πλευράς. Έτσι, η επιλογή του Σύριζα να γίνει κυβέρνηση τώρα, υπονόμευσε το πρόγραμμά του και τον υποχρέωσε σε οδυνηρές υποχωρήσεις.
Υπονόμευσε όμως και την όλη αντιστασιακή προοπτική της Ευρώπης. Και υπάρχει βέβαια η ελπίδα ότι σιγά – σιγά ο χάρτης θ’ αλλάξει, αλλά τότε ενδέχεται τις όποιες νίκες να μη μπορούμε να τις χαρούμε μαζί με τους άλλους λαούς. Η δικές μας βεβιασμένες ενέργειες μπορεί να μας καταστήσουν Ιφιγένεια, που θα έχει ανοίξει το δρόμο αλλά θα έχει θυσιαστεί πριν την τελική νίκη.
