Στον αείμνηστο υποδιευθυντή του Γυμνασίου Αλικιανού Νίκο Σχετάκη είναι αφιερωμένο το όγδοο κατά σειρά Σχολικό Ημερολόγιο των τελειόφοιτων μαθητών του σχολείου με τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τον αδόκητο θάνατό του.
Οι σημερινοί τελειόφοιτοι του Γυμνασίου Αλικιανού υπήρξαν οι τελευταίοι μαθητές στους οποίους ο αείμνηστος Νίκος δίδαξε λίγο πριν η Ατροπος του έκοβε τόσο πρόωρα το νήμα της ζωής.
Με την πένα των μαθητών του
Αφήνουμε τις αναμνήσεις του μαθητή Οδυσσέα Σωπασή, μαθητή τότε της Α΄ τάξης να μας ταξιδέψουν σ’ εκείνες τις τελευταίες ημέρες του καθηγητή του:
«Πριν από δύο (2) χρόνια ήταν η πρώτη μου χρονιά στο Γυμνάσιο Αλικιανού. Ήμουν απίστευτα ενθουσιασμένος που θα γνώριζα καινούρια παιδιά αλλά και ταυτόχρονα αγχωμένος, γιατί θα βρισκόμουν σε καινούριο σχολείο. Όταν άρχισε η σχολική χρονιά, παρατήρησα ότι πολλά παιδιά ένιωθαν ακριβώς όπως εγώ και άλλα ένιωθαν μεγάλο φόβο. Όταν όμως γνωρίσαμε τους δασκάλους μας, χαλαρώσαμε λίγο και νιώσαμε λίγο καλύτερα. Παρατήρησα ότι δεν ήταν όλοι οι καθηγητές ίδιοι, δηλαδή ένας ήταν πολύ χαλαρός, άλλος πολύ καλός, άλλη πολύ σκληρή και άλλη πολύ κουραστική. Ο δάσκαλος όμως που μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον και που συμπάθησα αμέσως ήταν ο κύριος Σχετάκης, που μας έκανε μαθηματικά. Ήταν ένας πολύ καλός δάσκαλος κατά τη γνώμη μου, γιατί μας έλεγε αστεία και γελάγαμε, έτσι που το μάθημά του δεν ήταν βαρετό. Καταλαβαίναμε εύκολα αυτά που μας έλεγε και μας άφηνε πιο νωρίς για διάλειμμα ή να ξεκουραστούμε στην τάξη, σε περίπτωση που τελειώναμε το μάθημά μας νωρίτερα. Μετά από 5-6 βδομάδες βρίσκαμε όλοι πολύ ενδιαφέρον το μάθημα του κυρίου Σχετάκη, που με κάποιο τρόπο άρεσε σε όλους.
Πέρασε ο καιρός και μπήκαμε στον Νοέμβρη. Μία από τις τελευταίες μέρες αυτού του μήνα ο κύριος Σχετάκης έλειπε και νομίζαμε ότι απλώς είχε αργήσει λίγο. Μετά από λίγο, ένας δάσκαλος ήρθε προς εμάς και μας ενημέρωσε πως ο κύριος Σχετάκης ήταν άρρωστος και δε θα μπορούσε να έρθει εκείνη τη μέρα. Εγώ μαζί με τα άλλα παιδιά τότε χαρήκαμε, γιατί θα είχαμε κενό και θα χάναμε μάθημα. Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες, ο κύριος Σχετάκης συνέχισε να λείπει και να μην έχει γυρίσει στο σχολείο μας. Τότε κατάλαβα ότι η αρρώστια που είχε ήταν πολύ δύσκολη.
Μετά από κάμποσο καιρό, ήρθε η Δευτέρα και η αρχή της καθιερωμένης εβδομάδας. Παρατήρησα όμως κάτι διαφορετικό τη μέρα εκείνη. Μερικοί δάσκαλοι και δασκάλες ήταν πολύ θλιμμένοι και στενοχωρημένοι. Όλοι αναρωτιόμασταν γιατί να είναι έτσι. Όταν μπήκαμε στην τάξη, είδαμε τη δασκάλα μας με κατεβασμένο το κεφάλι. Μόλις κάτσαμε όλοι στις θέσεις μας, σήκωσε αργά το κεφάλι και μας καλημέρισε. Τότε ένας μαθητής τη ρώτησε γιατί οι περισσότεροι δάσκαλοι ένιωθαν λύπη. Η δασκάλα μας σιγανά και με απελπισμένη φωνή μας είπε ότι ο κύριος Σχετάκης είχε πεθάνει την προηγούμενη μέρα. Ξαφνικά ένα βάρος πλάκωσε την καρδιά μου, λες και με βούλιαξε στον πάτο της θάλασσας. Ένιωσα χάλια και δεν είχα όρεξη για τίποτα, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου. Τότε ξαναμίλησε η δασκάλα και μας είπε να μη στενοχωριόμαστε λες και φταίγαμε εμείς. Μας είπε ότι εκεί που πήγε θα ήταν καλύτερα και δε θα ένιωθε άλλο πόνο από την αρρώστια του. Μας είπε ακόμα ότι βαρύ πόνο φέρνει ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου. Χειρότερο όμως είναι να τον ξεχάσουμε, λες και δεν υπήρχε ποτέ. Τα τελευταία και σημαντικότερα λόγια που μας είπε η δασκάλα ήταν να μην ξεχάσουμε ποτέ τα αγαπημένα μας πρόσωπα αλλά να τους θυμόμαστε και έτσι θα ζουν για πάντα μέσα στην καρδιά μας και δε θα χαθούν ποτέ.
Έγραψα αυτό το κείμενο για τον κύριο Σχετάκη γιατί νιώθω ότι περάσαμε πολλά και ότι δε γίνεται να ξεχαστούν αυτά, παρόλο που έγιναν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Το έγραψα για τη μνήμη του αλλά και γιατί πιστεύω ότι με το κείμενο αυτό μπορώ να βοηθήσω και να κάνω και άλλα άτομα να κατανοήσουν τα λόγια μου και να έχουν στην καρδιά τους τα άτομα που έχουν χάσει και να μην τους ξεχάσουν ποτέ».
Λίγα λόγια για τον αείμνηστο εκπαιδευτικό
Ο Νίκος Σχετάκης τελείωσε τη Φυσικομαθηματική Σχολή του Παν/μίου Πατρών το 1981. Το 1992 διορίστηκε για πρώτη φορά ως καθηγητής Μέσης Εκπ/σης στην Καβάλα και υπηρέτησε στο Γενικό Λύκειο Λιμένα Θάσου. Το 1993 μετατέθηκε στο Γυμνάσιο των Σφακίων και την επόμενη σχολική χρονιά (1994-1995) ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το Γυμνάσιο Αλικιανού, καθώς αποσπάστηκε σ’ αυτό. Από το 1996 έως το 1998 θα υπηρετήσει στο Γυμνάσιο Βουκολιών και το 1998 θα μετατεθεί στο Γυμνάσιο Αλικιανού, το οποίο θα υπηρετήσει με απαράμιλλη επαγγελματική συνέπεια και με υποδειγματικό εκπαιδευτικό ήθος για δεκαοκτώ (18) συναπτά έτη έως την ημέρα του αδόκητου θανάτου του (Δεκέμβριος 2016).
Το 2002 υπηρέτησε για πρώτη φορά το σχολείο από τη θέση του αναπληρωτή δ/ντη και στη συνέχεια του υπ/δντη, έχοντας εξ αρχής τη συναίσθηση ότι η διακονία της δημόσιας διοίκησης έχει συχνά τους δικούς της μελαγχολικούς κανόνες. Μετά από δεκατρία συναπτά έτη διακονίας στη θέση αυτή, έφτασε η στιγμή να γευτεί και εκείνος το πικρό εκείνο ποτήρι της αχαριστίας, που είχαν την τύχη να γευτούν στη ζωή τους, όλοι εκείνοι οι μεγάλοι της ιστορίας άνδρες, που δεν δέχθηκαν στη ζωή τους να κάνουν εκπτώσεις με τη συνείδησή τους (Ο tempora! O mores!).
Δύο λόγια για τη μαθητική μας έκδοση
Τέλος, το φετινό μας Σχολικό Ημερολόγιο, το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αείμνηστου δασκάλου μας, με τη συμπλήρωση δύο χρόνων απουσίας από κοντά μας και ως ελάχιστο αντίδωρο της ευγνωμοσύνης μας για τη συνεισφορά του στο Γυμνάσιο Αλικιανού, αποτελεί το β΄ μέρος μίας σχολικής εκδοτικής τριλογίας που φιλοδοξεί να παρουσιάσει στη Χανιώτικη κοινωνία την τελευταία μεγάλη επανάσταση των Κρητών εναντίον των Ενετών μέσα από τις σελίδες της νεοελληνικής μας λογοτεχνίας. Έτσι, η φετινή μας σχολική παρουσιάσει την εν λόγω Επανάσταση μέσα από τις σελίδες ενός θεατρικού δράματος του 19ου αι., που φέρει τον τίτλο «Κρήτες και Βενετοί», έργο του Τιμολέοντος Αμπελά (1850-1926). Το θεατρικό αυτό έργο υποβλήθηκε αρχικά στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό του 1871, πρωτοπαίχθηκε στο θέατρο της Σύρου (1873) από το θίασο Αλεξιάδη – Ταβουλάρη και παρουσιάστηκε σε όλες τις μεγάλες τότε πόλεις του Οικουμενικού Ελληνισμού Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια, Αθήνα.
Βέβαιοι, πως ο αείμνηστος δάσκαλος ξεφυλλίζοντας από ψηλά τις σελίδες του σχολικού μας Ημερολογίου θα μας χαμογελά, του υποσχόμαστε με τη σειρά μας ότι δεν θα τον ξεχάσουμε ΠΟΤΕ, αντιμετωπίζοντας τα αυριανά γόργεια διλήμματα της ζωής με το ΗΘΟΣ εκείνο, που ο ίδιος μας κατέλιπε ως ακριβή παρακαταθήκη.
Από τη συντακτική ομάδα του Σχολικού μας Ημερολογίου
