«Aγαπάµε την Ελλάδα
και τον λαό της
περισσότερο από
τους κατηγόρους µας»
Χρόνια είχα να αρθρογραφήσω για τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους, Μπάτση, Καλούµενο και Αργυριάδη, µε την ευκαιρία της επετείου της εκτέλεσης τους. Χρόνια. Τώρα, έπεσε στην αντίληψη µου η εµβληµατική πασίγνωστη ΦΩΤΟ του ανθρώπου µε το γαρύφαλλο… Εκείνο το γαρύφαλλο, κόκκινο, άλικον. προσφυρόν, αν η ΦΩΤΟ είναι έγχρωµη, και λευκό, υπόλευκο, αν είναι ασπρόµαυρη.
Προτιµώ την έγχρωµη, γιατί αποδίδει την τραγικότητα του άδικου αίµατος, που έχυσαν οι αγωνιστές για την πατρίδα, στις 31/3/52.
Η συγγραφέας Χαρά Παπαβασιλείου – Κουµούλλη, αφιερώνει ένα ολοσέλιδο ωραίο κείµενο προσωπικής µνήµης και τιµής στα πρόσωπα. Στα πρόσωπα των πέντε συντρόφων που και η σιωπή τους ταξιδεύει εύγλωττη τη θυσία του ανθρώπου, για τον Άνθρωπο.
Και προσθέτω ασφαλώς, ΚΑΙ την Έλλη Παππά. Τη λατρεµένη σύντροφο και συναγωνίστρια του Νίκου. Ο έρωτάς τους, της άφησε τον Νίκο τον νεότερο, ακριβό δώρο και σέµνωµα, των όσων έζησαν µαζί, αφοσιωµένοι µε τόσους και τόσους ακόµα, στο ιδανικό µιας ελεύθερης αγαπηµένης πατρίδας, που απολαµβάνει και την ανεξαρτησία της. Γράφει λοιπόν η συγγραφέας, µε τον αισθηµατικό τίτλο, ”Οι τελευταίες µέρες της Έλλης Παππά και του Νίκου Μπελογιάννη στην Καλλιθέα”. «Στην Καλλιθέα, δεκαετία του ’60, ήταν και το σπίτι µας, µε τον πατέρα µας διευθυντή στις προδικαστικές φυλακές. Και µάλιστα στην οδό Λυκούργου. Τι σύµπτωση, όπου είχαν κι εκεί εντοπιστεί ασύρµατοι. Οκτώ χρόνια µετά την εκτέλεση των τεσσάρων, ζεστά ακόµη τα ίχνη τους στα κελιά. Τα ονόµατά τους ακόµη στα στόµατα, της Έλλης και του Νίκου ιδιαίτερα, για τη στάση τους απέναντι στους δικαστές!
Η Έλλη Παππά αντικρίζοντας µε θάρρος τους δικαστές είπε όσα της υπαγόρευε η ψυχή της αλλά κυρίως η αλήθεια. ”Εγώ και οι σύντροφοι µου δικαζόµαστε, όχι για συγκεκριµένες πράξεις, αλλά για τις ιδέες µας. Η ζωή µας εµένα και των συντρόφων µας ήταν ένας διαρκής αγώνας για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας µας, για ένα καλύτερο αύριο του λαού µας”. Κάπως έτσι τελειώνει την απολογία του και ο Μπελογιάννης, αφού έχει καταρρίψει µε αδιάσειστα επιχειρήµατα µία προς µία, όλες τις εναντίον του και εναντίον του κόµµατος κατηγορίες.
”Αγαπάµε την Ελλάδα και τον λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους µας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς µας σήµερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα.
∆εν έχω τίποτ’ άλλο να προσθέσω”».
…Συγκινηµένη η Παπαβασιλείου, σηµειώνει άλλου: Άργησα πολύ να καταλάβω, γιατί η φίλη µου η Έλλη, µου είχε ζητήσει επιµόνως σ’ ένα ταξίδι µου στην Αγγλία να της φέρω στην Ελλάδα, γιατί δεν µπόρεσε να το βρει, ένα βιβλίο, µια από τις πλέον έγκυρες βιογραφίες της Ρόζεµπεργκ. Το τελευταίο το πρόλαβα στο ράφι ενός από τα γνωστότερα βιβλιοπωλεία του Λονδίνου. Κοινός ο αγώνας των δύο ζευγαριών για τα ∆ίκαια του λαού.
Οι δίκες και οι καταδίκες µε την εσχάτη των ποινών. Βίοι παράλληλοι δηλαδή σ’ ένα βαθµό, την Εθελ – Ιουλίου Ρόζεµπεργκ και Έλλης Παππά – Νίκου Μπελογιάννη.
Στο τέλος της απολογίας της, µου είπε κάποτε η Έλλη πως ο Νίκος έσκυβε τάχα για να δέσει το κορδόνι του παπουτσιού του, για να µην τον δει πως κλαίει…».
