Νίκος Παπάζογλου: Ενα ρόδο στη Μουσική μνήμη…

Είχε πολλά να δώσει ακόμα… Είναι αλήθεια.
Εφυγε νέος, και ταλαιπωρημένος πολύ… Σήμερα που γράφω, κλείνουν έξι χρόνια ακριβώς. Δέκα εφτά του Απριλιού, στα 2011. Γι’ αυτό, λέω να κόψω ένα τριαντάφυλλο -ο Απρίλης τα ξεφούντωσε τολμηρά στους αγκαθωτούς βλαστούς- άφθονα και ωραία…
Ενα κατακόκκινο ρόδο, όπως ακριβώς το μαντήλι του στο λαιμό… Εκείνη την “άλικη μπαντάνα” που έμεινε “φετίχ” ενδυματολογικό, αγαπησιάρικο, αναγνωρίσιμο, αναντικατάστατο…
Σύμφυτο με την εικόνα του καλλιτέχνη! Όπως ακριβώς και η καταγωγή του, η Μικρασιατική, οι ρίζες του οι ανατολικές…
Κι όπως η Σαλονίκη, που έζησε και μεγαλούργησε…
Και τι να θυμηθείς, τώρα πρωτο και τελευταίο.
Το πως ξεκίνησε δυναμικά, στο ροκ τοπίο, και γρήγορα επανήλθε στους λαϊκούς δρόμους; Ενθυμούμαι τον ίδιο σε συνέντευξη παλιά, να λέει με πίστη και πειθώ, πως “το λαϊκό τραγούδι, ησυχάζει την ψυχή”…
Σωστά! Θα μείνω μόνο στο νέο λόγο που άρθρωσε, του Ρασούλη “Η εκδίκηση της γυφτιάς” και “τα δήθεν”. Θα μείνω μόνο στον νέο ήχο που μελώδισε, του Νίκου Ξυδάκη. Δημιουργίες που σνομπαρίστηκαν από τις δισκογραφικές εταιρείες όπως είναι γνωστό…
Όμως, όμως εκείνοι οι “ζωτικοί πυρήνες” οι φοιτητικοί, αγκάλιασαν ευχαρίστως το νέο μουσικό “πράγμα” που μίλησε με γνώση αισθητική και γλυκύτατη “αυθάδεια” γλωσσική.
Γκανάς, Σιμώτας, Βαγιόπουλος, Αλαγιάννη, Δημήτρης Κοντογιάννης και αργότερα ο Σωκράτης ο Μάλαμας, συμπλήρωσαν τη… “νεά φυλή” των μουσικών πραγμάτων, και τάραξαν τα νερά… και χρωμάτισαν τα νερά… Οι νότες… “στασιάζουν”!! Με κιθάρα με μπουζούκι με κανονάκι με μπαγλαμά…
Αχ, εκείνος ο μπαγλαμάς, πριν να… μεγαλώσει κατά τον Ρασούλη, να γίνει “σαν… παπόρι” έδωσε ένα διαρκή στεναγμό, “ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι”… και τι να πεις τώρα πρώτο, και τι δεύτερο… Για το ότι ήταν ένα εξαιρετικό παιδί, εργατικό αφοσιωμένο ταλαντούχο; Για το ότι δημιούργησε, και μουσική και στίχο κι ερμηνεία; Για το ότι “έδεσε” φιλίες και αγάπες, μπεσαλής, φιλικός και τίμιος; Ετσι, λένε όλοι. Για τα οικονομικά προβλήματα που έλυνε με προσωπική εργασία, για τις… “εμμονές” του στην επιλογή των οργάνων ενορχήστρωσης, και για το γλυκό… προσωνύμιο, που είχε για τον Σωκράτη Μάλαμα, και που το αναφέρει ως “λατρευτικό ελεγείο” πάντα;
– Όχι, όχι “καρντάσι” μου, έτσι θα το κάνουμε…
… “Εγώ, δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι… Πάνω σε τοίχο φυλακής, και σε παγκάκι…”
Στιχάκι…
Όπως, και στα μάτια της όμορφης, σαν των Ιωαννίνων δυο, που βλέπεις καθαρά την κυρά Φροσύνη να πνίγεται κι εσύ να ζεις…, τι κρίμα…
Εσύ, ΔΕΝ ζεις…