«Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων»
“Οδ. Ελύτης”
Σε μια ληστεία σε μια Τράπεζα έλαβε μέρος.
Προηγουμένως ο φίλος του Αλέξης Γρηγορόπουλος είχε ξεψυχήσει στα χέρια του, μετά τη σφαίρα του αστυνομικού που τον σημάδεψε.
Εντελώς άσκεφτα, ανόητα, αναίτια, εκδικητικά.
Η κρατική βία έστειλε τον νεαρό 15χρονο τότε Νίκο Ρωμανό στον δρόμο που βαδίζει.
Μια στιγμή καθόρισε τη μετέπειτα ζωή του. Και ήρθε η ποινή, 15 χρόνια φυλακή σε ένα νέο παιδί για συμμετοχή σε μια ληστεία Τράπεζας. Πραγματικά “σωφρονιστική ποινή”.
Συγκρίνετε τώρα αυτή την αντιμετώπιση του νεαρού αναρχικού που πήρε μέρος σε μία ληστεία, με τόσες άλλες περιπτώσεις ληστειών, ατασθαλιών, κλοπών, υπεξαιρέσεων, διασπαθίσεων δημόσιου πλούτου από γραβατάκηδες.
Εν τούτοις ο νεαρός μέσα από τη φυλακή, έδωσε εξετάσεις και πέρασε σε μια σχολή. Και ζητά την άδεια να παρακολουθήσει τα μαθήματά του.
Ο ν. 2776/99 επιτρέπει στον κρατούμενο να σπουδάσει, αλλά γίνεται κουρελόχαρτο, αφού η κυβέρνηση ψηφίζει άλλο νόμο που τον αναιρεί και δίδει στον εισαγγελέα τη διακριτική ευχέρεια της εφαρμογής του!
Ο υπουργός καλυπτόμενος στον τυπικισμό, στη γραφειοκρατία, στο νομικισμό αρνείται να δώσει λύση με τόλμη, ανθρωπιά, ρεαλισμό και νοημοσύνη.
Η στάση του ασφαλώς θα δημιουργήσει πολλούς Ρωμανούς. Πολλά άγουρα μυαλά θα σκεφτούν πλέον με τον ίδιο τρόπο του Νίκου.
Ο νεαρός χορεύει με τον θάνατο, 29 μέρες απεργία πείνας, αλλά θα νικήσει το κράτος και τους θεσμούς του.
Είναι ο καθρέφτης για να βλέπουμε όλοι εμείς το πρόσωπό μας. Το αποτρόπαιο, το ταπεινωμένο, το κομφορμιστικό, το βολεμένο, το απρόσωπο.
Γι αυτό τον θρυμματίζουμε. Είναι η οργή αλλά και το όνειρο. Που ας έχει γίνει μακρινό. Είναι όνειρο. Είναι ανηφόρα και αγκάθι. Γι’ αυτό η κοινωνία παίρνει αποστάσεις με το “ναι μεν αλλά”.
«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;» μας λέει ο μεγάλος Ναζίμ Χικμέτ.
Αλλά φευ, μιλάμε για μια κοινωνία σε αφασία. Ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, οι πολίτες ξεσηκώνονται μπροστά στην αστυνομική αυθαιρεσία και στην κρατική βία. Βλέπουμε τι γίνεται με τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες του κόσμου το τελευταίο διάστημα. Εδώ; Ταύτιση με τον επιτιθέμενο. Αυτός είναι ο ψυχολογικός μηχανισμός που χρησιμοποιούμε. Για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Προς το παρόν.
