Nίκος Ξυλούρης : Ωραίος που είσαι αυγερινέ…*

Αναδημοσίευση
Τον αντιγράφω ως έχει, τον τίτλο, δηλαδή…, μόνο. “Αφορμές” “Χανιώτικα Νέα”, 13/2/2012(*)
…Σήμερα που γράφω, κλείνουν σαράντα χρόνια (!) που αναχώρησε αυτό το αυθεντικό, στιβαρό “ηχείο” της Κρήτης… Κι όταν θα διαβάζονται αυτά τα ελάχιστα ελεγειακά λόγια, θα ‘χουν προστεθεί στα σαράντα χρόνια, άλλες δύο μέρες.
Δεν έχει ξεχαστεί όμως ο γλυκός τροβαδούρος της Λεβεντογέννας! Με την αχλαδόσχημη αγκαλιασμένος από τα μικράτα του, τραγούδησε με τον αρχέγονο ήχο, γέννημα των επιρροών, από Ανατολή και Δύση, κι ύστερα… “αποσκίρτησε”!!
Εξω από το “θεριό που κοίτουνταν στη θάλασσα”… Από το κρητικό έξω, να φτερουγήσει στο κλινόν Αστυ, και ενδοχώρα.
Για να παραχωρήσει, αμήχανος αδέξιος στην αρχή, αλλά σεμνός πάντα, το αρρενωπό του ηχόχρωμα, στο οποίο πίστεψαν μουσικοί και ποιητές και του στίχου άξιοι, και να προστεθεί η εκφορά του, σ’ εκείνους που υπηρέτησαν μερικά, αρκετά δηλαδή, από τα μέγιστα τραγούδια των Ελλήνων…
Ναι, ο Μαρκόπουλος πρώτος, εμμονικός σχεδόν με τις “επιστροφές στις ρίζες” οραματίστηκε τον Νίκο, να ερμηνεύει μια “μείξη” μελωδίας και λόγου· ώστε να ολοκληρώσει και να πυκνώσει το νέο είδος, που ξεχυλισμένο τους πνευματικούς και ψυχικούς χυμούς της Ελληνικότητας, επεξέτεινε στην επικράτεια ατελείωτες “Αναστάσιμες Στιγμές”! Δίνοντας το νέο μέτρο ποιότητας, και ωραιότητας και ο Νίκος, και το τραγούδι!! Το έντεχνο, το λαϊκό, το ευανάγνωστο, το σύνθετο, το ελκυστικό, το αναγόμενο…, σε συμβολισμούς.
…“Aρχάγγελος” ονομάστηκε ο Νίκος, και στρατευμένος στο τραγούδι των διεκδικήσεων και “Συνείδηση” της γλώσσας με την αρτεσιανή φωνή του, που κατέθεσε τα αγωνιστικά ιδιώματα…. Και τι να πρωτοπείς τώρα…, μα τι να πρωτοπείς!
Οι μουσικοί που συγκίνησε η ερμηνεία του, Μαρκόπουλος Ξαρχάκος, Λεοντής, Χάλαρης… και όχι μόνο.
Εξάλλου όλων ο καλός λόγος κι οι μνήμες αγάπης, επαναλαμβάνονται κι η δήλωση του Αρη Σκιαδόπουλου, ανεβάζει τον αξέχαστο στις συνειδήσεις, αφού διαπιστώνει ότι μπήκε πρώτος στο Πολυτεχνείο, καθώς και η αγάπη του Μανώλη Μητσιά. «Ηταν λεβέντης, πολύ μεγάλος τραγουδιστής!». Ταυτίζει τον Νίκο σαφέστατα με χαρίσματα της Κρητικοπατρίδας.
…Θέλω κι εγώ να ανατρέξω στο καλοκαίρι του ‘73, στην σκηνή του “Αθήναιον” που η δημιουργία του Καμπανέλλη γράφει “Θεατρική ιστορία”! Στο Μεγάλο μας τσίρκο. Ο Νίκος με το μικρόφωνο, βαδίζει ψηλός ευθυτενής και ωραίος στον φλογερό λόγο! «Καλήν εσπέραν αφεντάδες Καλώς ορίσατε κυράδες… Τα φίδια φέραν το φαρμάκι τα παλληκάρια το μεράκι»…
Εκείνο το μεράκι που χάριζε στη Λαϊκή ψυχή, με την λύρα, το τραγούδι και την αύρα του, ο “αυγερινός” της Λαμπροτοκερας!!