Νόµοι, νοµοθέτες και εµείς…

Ακόµη κι αν δεν θυµόµαστε ποιοι ήσαν οι νοµοθέτες, οφείλουµε να σεβόµαστε και να τηρούµε τους νόµους που ρυθµίζουν, προληπτικά ή κατασταλτικά, την καθηµερινή ζωή µας. Τους νόµους, επειδή θεσπίστηκαν για το κοινό καλό και εκφράζοντας τις ιδέες της εποχής τους, τις αρχές και τις αξίες της παρ’ αυτοίς κοινωνίας.
Ακόµη κι αν διαφωνούµε µε το πνεύµα και το γράµµα κάποιων νόµων, χρέος µας είναι να έχουµε υπόψη τους νοµοθέτες και τι είχαν στο νου τους ή ως βιώµατα για να συγγράψουν τους νόµους. Τους νοµοθέτες πώς διά γραπτού λόγου σε δύσκολες ή/και µεταβατικές στιγµές και εποχές προσπάθησαν να καταστείλουν τις ολέθριες συνέπειες της ανοµίας ή να αποτρέψουν την κυριαρχία της αναρχίας σε µιαν κοινωνία, σε ένα κράτος.
Ουδείς αλάνθαστος, πολύ περισσότερο οι νοµοθέτες. Έχουν ευθύνη, όµως, να µην αφήνουν τους νόµους που συγγράφουν και θεσπίζουν να ενισχύουν τις κοινωνικές ανισότητες, ευνοώντας κάποιους συγκεκριµένους λίγους εκ των πολιτών εις βάρος των πολλών.  Οφείλουν οι ίδιοι πρώτοι απ’ όλους και κάθε στιγµή να τους εφαρµόζουν απαρέγκλιτα, αµερόληπτα, αδέκαστοι και κατά τρόπο που να λειτουργεί ως παράδειγµα προς µίµηση από τους αποδέλοιπους πολίτες, συνάµα δε να µην αφήνουν περιθώρια ατιµωρησίας στους παραβάτες των νόµων, γιατί, ως είναι παγκοίνως γνωστό , η ατιµωρησία οδηγεί στην αχαλίνωτη ασυδοσία τα άτοµα και την κοινωνία στη διαφθορά.
Οι πολίτες, από τη σειρά τους, έχουµε, όπως είπαµε, χρέος να σεβόµαστε και να τηρούµε τους γραπτούς και τους άγραφους νόµους της κοινωνίας στην οποία ζούµε καθηµερινά. Ταυτόχρονα κανείς δε θα διαφωνούσε ότι όλα τα µέλη ενός κοινωνικού συνόλου οφείλουν, εάν και όσες φορές οι νόµοι και οι νοµοθέτες δε σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώµατα και την αξιοπρέπεια των πολιτών, να εκφράζουν τη γνώµη τους ελεύθερα και θαρραλέα και να αγωνίζονται για την κατάργηση των αντικοινωνικών νόµων και την ανατροπή των αναχρονιστικών ή διχαστικών θεσµών µε όλες τους τις δυνάµεις και αρωγό το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο.
Τέλος, τόσο κατά τη θέσπιση νόµων όσο και κατά τον αγώνα αλλαγής τους οφείλουµε όλοι ως κοινωνία να επαγρυπνούµε διαρκώς, ώστε να µην βρουν ευκαιρία µέσα στην «αναµπουµπούλα» να χαρούν οι «λύκοι» που πάντα παραµονεύουν και ελλοχεύουν σε κάθε κοινωνία δίπλα µας. Εννοούµε προφανώς τους καιροσκόπους, ιδιοτελείς και ραδιούργους που νοιάζονται µονάχα για να ικανοποιούν το πρόσκαιρο ατοµικό τους συµφέρον ή/και για τους «δικούς τους ανθρώπους», αδιαφορώντας για το πραγµατικό κοινωνικό µακροπρόθεσµο όφελος…