Νοεμβριανός σύγχρονος σκοπός

“Απανθρώπινος” ο κόσμος όπως παρουσιάζεται μέσα από τα media, μέσα από τα βίντεο, τις ειδήσεις, τα γεγονότα!
Μια… άδικη κατάρα, κυριαρχική στη ζωή μας που… δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να ανασάνουμε, να δούμε την πραγματικότητα, να τη βιώσουμε όπως θα θέλαμε, με τις δικές μας αίσθησες!
Τι έγιναν οι αίσθησες άραγε;
Ποιος μας έκλεψε την όραση, ποιος εξαφάνισε την αφή μας! Ποιος μας καταδίκασε να μην ακούμε μουσική, τη μελωδία της φύσης;
Ποιος άρπαξε τις διάφορες γεύσεις και μας κλείνει κάθε πρόσβαση στις μυρωδιές και ευωδιές τούτης της ζήσης;
…«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»· μια σκέψη με ταλανίζει συνεχώς, καθώς παραμονές της Παναγίας της πολιούχου της πόλης μας, βλέπω ακόμη στολισμένες τις κολοκύθες του Χάλογουιν, κι εδώ κι εκεί φωτάκια που αναβοσβήνουν, σ’ όλα τα χρώματα, έλατα στολισμένα, ίσια κι ανάποδα, κι ένας κόσμος με κοντομάνικα, αμάνικα και κασκόλ να τρέχει πάνω κάτω ψάχνοντας τιμές για το καλάθι του νοικοκυριού – το πάλαι ποτέ καλάθι της “νοικοκυράς”!
Μια φρενίτιδα ακατάπαυστη, και οι τιμές του πετρελαίου ανεβοκατεβαίνουν, λίγο πριν ξεκινλησουν στα γήπεδα του Κατάρ τα ματς για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που θα παρακολουθήσει ο Έλληνας τρώγοντας κουραμπιέδες και μελομακάρωνα, πίνοντας τσάι του βουνού αντί για μπύρες στις παραλίες!
Τα… “ρίχνω” όλα στο σορολόπ, για να μην τρελαθούμε εντελώς από τις αποκαλύψεις, από τις ανακαλύψεις και τις τρομερές αποκλειστικές εικόνες που εμετικά μας “γεμίζουν” τον εγκέφαλο!
Κι αίφνης όλα σταματούν… περασμένο Σάββατο μεσημέρι!
…«Κάπου νυχτώνει, ο ήλιος παγώνει, χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ»!
Τούτη η μουσική μελαγχολία του τραγουδιού που… αντίκρυσα στα μάτια ενός νεαρού -θα ’ταν δεν θα ’ταν 18 χρονών- καθισμένου στην προβλήτα του παλιού λιμανιού… μια διαφορετικότητα στον παραπάνω αχταρμά!
Μια εικόνα που θα επιμένω να κρατώ για την αλήθεια της· ένα όμορφο παληκάρι που ζει και νιώθει και βιώνει την όμορφη πικράδα του έρωτα, έχοντας όλη τη βοή του κόσμου απέναντί του, μακριά πολύ, μακριά του…!