Νοέμβρης 2014: Οχι η Ελλάδα “νεκροταφείο”.
21η Απριλίου 1967: Τότε καταλύθηκε η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα με το σχέδιο “Περικλής”. Ενα σχέδιο κατάλυσης της δημοκρατίας. Βασικά, με σχέδιο του εξοχότατου τότε υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. κ. Χένρυ Κίσινγκερ και τη συνεργασία CIA, DIA, Πενταγώνου, Ελληνικής Κ.Υ.Π., τουρκικής Μ.Ι.Τ. και Ισραηλινής Μοσάντο επιβλήθηκε η χούντα των συνταγματαρχών αντί των στρατηγών, που ήταν προσχεδιασμένη από καιρό…
Τότε, τη νύχτα της 21ης κατέβηκαν τα τανκς των συνταγματαρχών και το πρωί της 21ης Απριλίου η Αθήνα και ολόκληρη η Ελλάδα έπλεαν στο μαύρο πέλαγος της δικτατορίας. Ηδη από τη νύχτα είχαν συλληφθεί ο πρωθυπουργός της χώρας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, οι πολιτικοί αρχηγοί και όλοι οι επικίνδυνοι πολιτικοί, στρατιωτικοί και κοινωνικοί παράγοντες. Η Ελλάδα από εκείνη την αποφράδα ημέρα πέρασε στον “γύψο” του τρελού αρχιδικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου για εφτά μαύρα και τόσο οδυνηρά χρόνια. Με αρχή τις μαζικές συλλήψεις, εξορίες χιλιάδων αριστερών και δημοκρατικών πολιτών.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΦΡΟΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Τότε, παρά τον στρατιωτικό νόμο, τη χουντική τρομοκρατία, η αντίσταση των ελευθερόφρονων Ελλήνων – Ελληνίδων άρχισε λίγο μετά το πρώτο στρατοκρατικό σοκ. Για να αρχίσει από τις αρχές Μαΐου του 1967 η κλιμάκωση μιας ασίγαστης αντιδικτατορικής δράσης σε όλα τα μέτωπα και με όλες τις μορφές αγώνων, μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974. Εμείς, που ζήσαμε δραματικά την από καιρό προετοιμαζόμενη αυτή εθνική τραγωδία αναμνηστικά νοιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε κορυφαίες φάσεις της αντιχουντικής αντίστασης από το βιβλίο “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα” των εκδόσεων Λιβάνη που εκδόθηκε το 2006 και αποτελεί το τελευταίο μέρος του με τίτλο “Ιστορικά ορόσημα και πολιτικά γεγονότα κατά την περίοδο 1936-1974”. Με γεγονότα από την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά που αποτελούν μαζί με το έπος του 1940, μια συνεχή καταστροφική τραγωδία. Ομως εμείς σήμερα περιοριζόμαστε στην τραγωδία της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αυτή που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και την, ως σήμερα, κατοχή της Βόρειας Κύπρου. Στις συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο κ.λπ. ώσπου να φθάσουμε στη σημερινή τραγωδία της οικονομικής κρίσης και εκπτώχευσης χώρας και λαού.
Με χαμένη την εθνική μας κυριαρχία. Μέσα σε μία άλλη ολοκληρωτική επιβολή μιας σύγχρονης οικονομικής πολύμορφης τρομοκρατίας και υπερ-εκμετάλλευσης, με αφορμή το ελληνικό χρέος. Για να ζούμε τώρα, 47 χρόνια μετά τη χούντα των συνταγματαρχών στην ανοσία μετά το Πολυτεχνείο νέα τυραννία της οικονομικής και εθνικής άλωσης της Ελλάδας. Τότε στην τυραννία της χούντας υπήρξαν συνεχείς αντιστάσεις όπως οι παρακάτω που αναφέρονται στις σελιδες 626 – 627 “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα” (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη). • Ο Μίκης Θεοδωράκης ιδρύει το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΠΑΜ) για να συλληφθεί και να εξορισθεί τον Αύγουστο του 1967. • Ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος (13 Δεκέμβρη 1967) οργάνωσε ένα αποτυχημένο στρατιωτικό κίνημα για να αναγκαστεί να καταφύγει με την οικογένειά του στη Ρώμη. • Ιανουάριος 1968, με διεθνείς πιέσεις, αποφυλακίζεται ο Ανδρέας Παπανδρέου και αναχωρεί στο εξωτερικό όπου ιδρύει το Πανελλήνιο Αγωνιστικό Κίνημα (ΠΑΚ). Για να οργανώσει αντιστασιακό μηχανισμό Δημοκρατικών Προοδευτικών πολιτών μέσα κι έξω από την Ελλάδα. • 13 Αυγούστου 1968 ο Αλέξανδρος Παναγούλης (μαζί με τον Χανιώτη αντιστασιακό αγωνιστή) κάνει απόπειρα δολοφονίας κατά τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου. Η απόπειρα απέτυχε. Ο Παναγούλης και οι συνεργάτες του φυλακίστηκαν. Ο Παναγούλης δραπετεύει. Αλλά πάλι συλλαμβάνεται. ΔΙΚΕΣ - ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ • 1 Νοέμβρη 1968. Θάνατος Γεωργίου Παπανδρέου. Η κηδεία του στις 3 Νοέμβρη έγινε η πρώτη παλλαϊκή αντιδικτατορική διαδήλωση πολιτών. • 29 Μαρτίου 1969. Ο νομπελίστας ποιητής Γ. Σεφέρης δηλώνει κατά της Χούντας. Με τη δήλωσή του να μεταδίδεται από ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ενώ η κηδεία του Σεπτέμβρη 1971 εξελίχθηκε σε μεγάλη διαδήλωση κατά της δικτατορίας. Από το 1968 ως το 1972 έγιναν πολλές δίκες αντιστασιακών οργανώσεων, με χιλιάδες κατηγορούμενους θαρραλέους αγωνιστές της δημοκρατίας. 21 – 22 Φεβρουαρίου 1973. Κατάληψη της Νομικής από φοιτητές… Με τη χούντα να κλιμακώνει τη βία μέσα στα Πανεπιστήμια. Με διώξεις και φυλακίσεις των πρωτεργατών του αντιδικτατορικού κινήματος. • 21 Απριλίου 1973, μαζικές φοιτητικές εκδηλώσεις κατά της δικτατορίας. Μέσα κι έξω από τα Πανεπιστήμια.
Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑ “ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ”
• 23 Μαΐου 1973, ματαιώνεται αντιδικτατορικό κίνημα στο Πολεμικό Ναυτικό. Συλλαμβάνονται πολλοί αξιωματικοί και ο Μουστακλής που βασανίστηκε απάνθρωπα. • 25 Μαΐου 1973, το αντιτορπιλικό “Βέλος” αποχώρησε από νατοϊκή άσκηση. Ο κυβερνήτης του Νίκος Παππάς, μαζί με τους αξιωματικούς του, μεταξύ των οποίων ήταν πρόμαχος και ο Κρητικός Βαρδής Βαρδινογιάννης. Τότε ο Παππάς και οι αξιωματικοί του “Βέλους” ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ιταλία. • 15 Νοεμβρίου 1973, κατάληψη του Πολυτεχνείου από φοιτητές. Μαζικές διαδηλώσεις σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Χανιά… κατά της δικτατορίας με σύνθημα – αίτημα των φοιτητών “ή τώρα ή ποτέ”. Με κοινή απαίτηση φοιτητών – λαού την πτώση της δικτατορίας με εκλογές για Ελευθερία – Δημοκρατία. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου οι δυνάμεις της καταστροφής της χούντας με άρμα μάχης γκρέμισαν την πύλη του Πολυτεχνείου με θύματα και τραυματίες.
ΤΟΤΕ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΤΩΡΑ: ΟΧΙ ΕΔΩ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
Τότε, οι εγκλωβισμένοι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο από το μικρόφωνο του ραδιοφωνικού σταθμού που είχαν δημιουργήσει απευθύνανε δραματικές εκκλήσεις για βοήθεια… Η αγωνιώδης φωνή της Μαρίας Δαμανάκη “Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο” απλώθηκε σε όλους τους ορίζοντες της Αθήνας και αναμεταδόθηκε από αμέτρητους ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Σήμερα, όμως, στη νέα εφιαλτική κρίση -σε όλα τα επίπεδα- που αντιμετωπίζει η χώρα και βιώνει ο λαός, μέσα σε τόσο πόνο, σε τόσο καταναγκασμό απόλυτης ανελευθερίας, ποια φωνή θ’ απλωθεί για να ζητήσει την απελευθέρωσή μας από την πολύμορφη τυραννία που μας εκμηδενίζει σαν λαό και μας αλωνίζει σαν χώρα. Μήπως τώρα αντί για την αγωνιώδη φωνή “Εδώ πολυτεχνείο” θα πρέπει να ακουστεί η πιο τραγική φωνή: Οχι νε-κρο-ταφείο η Ελλάδα;
