Είπεν η ανοησία, κοιτώντας κατάματα την νόηση. Είσαι ανόητη.
Στα μάτια της νόησης καθρεφτιζόταν και αντανακλούσε το είδωλο της ανοησίας, και η ανοησία έβλεπε καθαρά το είδωλό της και μίλαγε στον εαυτό της, νομίζοντας πως μιλάει στην νόηση.
«Δεν είμαι είδωλο, μονολόγησε, είμαι αληθινή. Η προσφορά μου στους ανθρώπους είναι ανεκτίμητη. Είμαι προσιτή στους πολλούς, έχω την πλειοψηφία με το μέρος μου. Είμαι ανατρεπτική, πειστική, η χρήση μου είναι εύκολη, ξεκούραστη. Μπορώ να λειτουργώ και να έχω άποψη σε όλες τις επιστήμες και τις τέχνες, χωρίς να εχω μαθητεύσει την γνώση τους. Όσοι με ξέρουν, με αγαπούν, αισθάνονται μοναδικοί, πολύξεροι και διαθέτουν προσωπική ισορροπία και αυτοπεποίθηση. Μερικοί από τους μεγαλύτερους οπαδούς μου είπαν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Όπως. Μην κάνεις ποτέ κάτι σήμερα, όταν μπορείς να το αναβάλεις για αύριο. Ή το άλλο. Ποτέ οι άλλοι δεν ξέρουν περισσότερα από εμένα. Εγω θα σώσω τον τόπο αυτό; Τι να μας πεί ο εγωισμός; Και διάφορα άλλα τέτοια ωραία.»
Η νόηση καθόταν ήρεμη, γαλήνια και άκουγε την άποψη της ανοησίας. Η ανοησία είχε βλέμμα ύποπτο, ειρωνικό, μειδιούσε σαρδόνια, ελαφρά και φαινόταν μέρος της οδοντοστοιχίας της. Ήταν επιμελώς ατημέλητη. Και η μόνιμη κρίση για τα πάντα, δεν της έδινε χρόνο για περιποίηση του εαυτού της. Μιλούσε ακατάπαυστα, επαναλαμβάνοντας τις λέξεις ξανά και ξανά για να πείσει. Έδειχνε ότι με την πεποίθηση του δικαίου (που αισθανόταν πως έχει), δεν περίμενε απαντήσεις. Την ελάχιστη, απειροελάχιστη κίνηση της νόησης την εκλάμβανε ως κατάφαση για αυτά που πιστεύει και λέει. Όταν τελείωσε σχολίασε, το εξής στην Νόηση: Είδες που συμφωνείς.
«Δεν είναι έτσι ακριβώς, (απάντησε η νόηση), προσπάθησα να αλλάξω θέση γιατί πιάστηκα και νόμισες πως ήταν κίνηση συγκατάθεσης.»
«Και ποιος φταίει γι αυτό και κάθεσαι εκεί ακίνητη και πιάστηκες; Το ξερό σου το κεφάλι, απάντησε η ανοησία. Που δεν λές να καταλάβεις ότι φταίς εσύ και όλοι οι άλλοι εκτός από εμένα. Ακόμα και οι δικοί σας σοφοί της νόησης είναι με το μέρος μου και, φιλοσοφούν τις δυνατότητές μου. Λέγει ο πάνσοφος. (Ο άνθρωπος συνανεστράφει τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις, και ομοιώθει αυτοίς). Κάνω δηλαδή και θαύματα, μετατρέπω τους ανθρώπους σε ζώα. Η δύναμή μου είναι μοναδική. Τελευταία, σε μια συζήτηση που είχα με τον εγωισμό, (που θέλει τα πρωτεία), τον έκανα να μην ξέρει από πού να φύγει. Πιστεύει ο δόλιος πως είναι αυτός και κανένας άλλος. Πώς είναι δυνατόν να είναι ανώτερος από εμένα, όταν μάλιστα διαθέτει και τον μικροεγωισμό; Εγω σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπω μικρότητες στον χαρακτήρα μου. Είμαι η μεγάλη, η τεράστια ανοησία, και όσοι πέφτουν σε λάθη και μου το χρεώνουν, κάνουν χρήση της νόησης για αυτή την διαπίστωση, οπότε ας πρόσεχαν. Θα μπορούσαν να μένουν χωρίς να παραδεχθούν το λάθος και να είναι οπαδοί μου. Εχω με το μέρος μου ολα τα στοιχεία. Την κρίση, την κατάκριση, το σωστό, το λάθος, τον έπαινο, την απόρριψη, τους πολιτικούς, τους ψηφοφόρους, το συμφέρον, το δίκαιο, το άδικο, τους τραπεζίτες και όλα αυτά με την μοναδική δική μου ερμηνεία. Είμαι αυτάρκης. Δεν έχω την ανάγκη της συνεργασίας κανενός, και έχω ατέλειωτους υποστηρικτές. Τόσους που θα μπορούσα να κάνω παγκόσμια κυβέρνηση. Μην σου πω ότι την ετοιμάζω κιόλας.»
Η νόηση σηκώθηκε, πήρε τα πράγματά της, και κίνησε να φύγει. Φεύγοντας, συνέχισε να ακούγεται ο μονόλογος της ανοησίας σε ενα παραλήρημα που ξεπερνούσε σε πάθος ακόμα και αυτό μιας πολιτικής ομιλίας.
Ένας θαμώνας που κάθοταν δίπλα και παρακολουθούσε την συζήτηση, είπε στον διπλανό του.
«Δεν ξέρω φεύγοντας πόσο καιρό αποφάσισε να λείψει η νόηση, αλλά να ξέρεις, πως κάθε λεπτό απουσίας της, το πληρώνουμε με δεκάδες εκατοντάδες λάθη, σφάλματα και λοβιτούρες. Στο μεταξύ βλέπουν την θέση της κενή και τρέχουν να την καταλάβουν, το συμφέρον, η ιδιοτέλεια, οι ενέργειες κάτω από το τραπέζι, η ανευθυνότητα, και αφού ολοκληρώσουν το έργο τους, ρίχνουν τις ευθύνες στην απουσία της».
«Μπά, δεν νομίζω να μας εγκαταλείψει για πολύ, θα γυρίσει πάλι.»
Η υποψήφια βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Κατερίνα Μανιμανάκη, παρουσιάζει θέσεις – προτάσεις εν όψει εκλογών
«Δεν νομίζω να γυρίσει, τουλάχιστον σύντομα. Δεν την είδες που πήρε και τα πράγματά της μαζί της; Πήρε την λογική, την συλλογική, την διαλογική, την ομαδική, την άμιλλα, την προσπάθεια, και σαν να μην έφταναν αυτά, πήρε και την τσάντα με όλες τις αρετές.»
Το πρόβλημα παραμένει άλυτο, διότι και στα λίγα όντα που παραμένει ακόμη η νόηση, δυστυχώς δεν μπορεί να αλυσοδεθεί για να μην φύγει, διότι δεν λειτουργεί σκλαβωμένη. Να δείτε που τελικά θα μας εγκαταλείψει εντελώς και δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά.
Η νόηση φεύγοντας άφησε ένα σημείωμα σε μια απέλπιδα προσπάθεια, το οποίο το πέταξε στο πάτωμα. Ο θαμώνας το σήκωσε, το διάβασε, και το σημείωμα έλεγε το εξής:
Δεν φεύγω επειδή με ενοχλεί η ανοησία. Φεύγω γιατί δεν μπορώ να σας βλέπω να επιμένετε να κάθεστε μαζί της και μετά από χρόνια συναναστροφής, να διαμαρτύρεστε πως δημιουργεί προβλήματα με την παραμονή της. Μην μου ζητήσετε να σας αναφέρω και μια επίκαιρη ανοησία διότι δυστυχώς το σημείωμα είναι μικρό! Εξ’ άλλου τα έγραψε ο Έρασμος στο Μωρίας έπαινος.
