@ Κόμματα, κινήματα, φράξιες, συνδικάτα που δεν έχουν καταφέρει να αντιληφθούν την πραγματικότητα ούτε ορίζοντα έχουν, μήτε πορεία, είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος ότι καταλήγουν μπροστά σε έναν καθρέφτη, να αυτοπαγιδεύονται στις ναρκισσιστικές τους φαντασιώσεις και όταν ανοίξουν την πόρτα να βγουν στο οξυγόνο, συνειδητοποιούν ότι έχουν μετατραπεί σε πρόβατα επί σφαγής ή σε ασυρμάτους κοντινής εμβέλειας. Πόσο δε μάλλον αν αυτό αφορά ηγέτες, προέδρους επιφανή στους χώρους τους πρόσωπα
@ Στην περιοχή Πλατάνι κάποιος εργαζόμενος σε κάποιον εργολάβο, κάποιας εργολαβίας έκοψε κάποια λάστιχα ύδρευσης, με αποτέλεσμα κάποιοι κάτοικοι να μείνουν χωρίς νερό, κάποια δεντρά να σοκαριστούν, κάποια λουλούδια να μαραθούν και κάποιοι να πελαγώσουν. Γιατί; Διότι έψαχναν τους ενόχους και τις λύσεις στην περιφέρεια. Μετά από μέρες έψαχναν ενόχους και λύσεις στην αντιπεριφέρεια. Τελικά μετά από αρκετές ημέρες, άλουστοι πια και διψασμένοι, ενημέρωσαν την πρόεδρο της ΔΕΥΑΧ Χρυσούλα Χατζηδάκη. Η ενημέρωση για το πρόβλημα και την εν ψυχρώ δολοφονία των λαστίχων, έγινε στις 12 το μεσημέρι. Δώδεκα και τριάντα κλιμάκιο της ΔΕΥΑΧ έλεγξε την κατάσταση, μία το μεσημέρι ενημερώθηκε η πρόεδρος και δόθηκε εντολή την επόμενη μέρα το πρωί να αποκατασταθεί όλο το δίκτυο των οικιακών αγωγών ύδρευσης. Συμπέρασμα. Όπου μαζεύονται πολλοί κάποιοι, εκεί να αναμένεις να ξεπεταχθεί ο φέρων αποτελέσματα… ως μη κάποιος. Διότι σε αυτή την κοινωνία τελικά οι μη κάποιοι, χρειάζονται… μιας και κάποιοι άλλοι, πολύ κάποιοι την έχουν δει τη δουλειά
@ Τόσος χαμός με τον Φάρο στο Παλιό μας λιμάνι. Δε λέω, ατόπημα. Δε λέω, χαζοπιτσιρικαροδουλειά. Καθίστε φρόνιμα όμως, όλοι εσείς, οι με τον τεντωμένο δείκτη. Όταν δείχνεις για κάθε λάθος την κοινωνία των νέων και των παιδιών, να περιμένεις κλειστά στόματα στο μέλλον, άδειες κάλπες, σκυθρωπά πρόσωπα και φυσικά αγέλαστα χείλη. Η δουλειά μας είναι να μπαλώνουμε τα σκισμένα και την ίδια ώρα να μάθουμε στον νέο πως να ράβει τα δικά του ρούχα. Υποχρέωση μας ύψιστη, είναι, να πάρουμε από το χέρι την κοινωνία των παιδιών και των εφήβων για να την ταξιδέψουμε στις δικές μας πράξεις, στην ιστορία μας, κλείνοντας το καθημερινό μας αυτό ταξίδι, κάθε βραδάκι, δίνοντας τους να μυρίζουν γιασεμί. Αν δεν το κάνουμε στο τέλος θα μυρίσουμε εμείς οι ίδιοι τα δικά μας… «σκατά κι απόσκατα». Δεν το λέω εγώ ο Ποιητής μας ο Γεώργιος Σουρής σατιρικός ποιητής και ένας από τους σπουδαιότερους της νεότερης Ελλάδας, το είχε γράψει
@ Λέτε, λένε και θα πουν για την Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Εκείνη όμως την ευλογία της την πήρε κάτω από το πετραχήλι του παπά στον Άι Γιώργη στο Μεϊντάνι. Και άλλα ξέρω αλλά δεν σας λέω για να μην πείτε πως είμαι μαρτυριάρης και την κολακεύω. Πάντως, αν θέλετε με πιστεύεται αν δε θέλετε μη με πιστέψετε, η γυναίκα το έχει με τους απλούς ανθρώπους και ούτε που την νοιάζει το τι μπορεί να της σούρουν. Με τα παιδιά βέβαια απίστευτη. Δημόσιες σχέσεις θες να το πεις; Πες το. Το θέμα είναι ότι τα παιδιά γελούσαν με την καρδιά τους. Και οι καιροί μαζί με τις κοινωνίες μπορούν να σταθούν μόνο με χαμογελαστά παιδιά
@ Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου και Μουσείο Τυπογραφίας. Που είναι; Στα Χανιάααα. Μπράβο. Πήγατε για επίσκεψη γνωριμίας; Πήγατε σε κάποια εκδήλωση; Πήγατε να αποκομίσετε γνώση ή να γνωρίσετε εκθέματα για το πως ο Τύπος και οι άνθρωποι του διαχρονικά, πήγαν την ιστορία, τους αγώνες, την κοινωνία, την πατρίδα μπροστά; Αμφιβάλλω. Και μη μου πείτε το γνωστό, Αλήτες ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι… εντάξει το χωνέψαμε, αλλά αυτό αφορά την λανθασμένη πορεία ορισμένων δημοσιογράφων που νομίζουν ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για τους ίδιους και η ζωή αρχινά χωρίς όμως να τελειώνει. Λοιπόν, για να ψαχτείτε λιγάκι σχετικά με το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου και το Μουσείο Τυπογραφίας. Κι ας πούμε και ένα μπράβο στον πρώην δήμαρχο Χανίων και πρόεδρο του Συνεταιρισμού Φαρμακοποιών Χανίων Αναστάσιο Βάμβουκα, ο οποίος βροντοφώναξε στο αυτί μου, μέσω του οποίου ακούνε και αρκετοί άλλοι, πως: «… η ενίσχυση του Τύπου αλλά και των δημοσιογράφων μπορεί να γίνει μόνο μέσα από φορείς όπως το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου και το Μουσείο Τυπογραφίας. Όταν πανεπιστημιακοί και άνθρωποι του λόγου και του πνεύματος μπορούν να βρίσκουν καταφύγιο γνώσης και εξέλιξης μέσα από τους συγκεκριμένους φορείς, τότε η υποχρέωση όλων είναι να στηρίξουμε το ρόλο τους, την παρουσία τους, το έργο τους. Αδυνατώ να πιστέψω ότι η επίσημη πολιτεία δεν θα πάρει υπό την κηδεμονία της, τους δύο πνευματικούς δημοσιογραφικούς φορείς όπως το Μουσείο Τυπογραφίας και το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου μέσω των οποίων παίρνει σάρκα και οστά, η διαρκής μεταλαμπάδευση γνώσης, η διαρκής επιμόρφωση, τόσο από Έλληνες όσο και ξένους πανεπιστημιακούς καθηγητές προς τους φοιτητές της δημοσιογραφίας που συμμετέχουν στα προγράμματα τους, ώστε να ασκούν τη δημοσιογραφία με ουσία με νόημα των όσων συμβαίνουν γύρω μας». Αυτά και αν αντιδράτε τότε πολύ φοβάμαι πως η Πόλις Εάλω
@ Ο Κώστας Γύπαρης αντιπεριφερειάρχης Μεταφορών και Επικοινωνιών έχει ξεμυτίσει και από εκεί που τον ψάχναμε, όλο μπροστά μας τον βρίσκουμε. Αλωνίζει την Κρήτη, τις υπηρεσίες, καταγράφει θέματα και συντονίζει ενέργειες. Τον ενέταξε ο Σταύρος Αρναουτάκης αρχικά στο ψηφοδέλτιο του, κατόπιν στο επιτελείο του και μάλλον κάτι ήξερε για τον συγκεκριμένο πρώην Βουλευτή και νυν αυτοδιοικητικό που είναι υπέρμαχος του συνΚρητισμού. Πάντως όπου συναντήσετε τον Κώστα Γύπαρη πείτε του να σας πει κάτι από αρχαία νομίσματα, Βυζάντιο, οικογένειες Κρητών, στιγμές της Κρητικής Ιστορίας. Ο τύπος είναι η ΔΟΜΗ εν Χανίοις και όχι μόνο
@ και κάτι τελευταίο… Να σου ζήσει το μωράκι Αλέξανδρε Μαρκογιαννάκη. Δώσε του τα πάντα από αγάπη, γνώσεις, πρεπιές, ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον και κράτα για σένα μόνο το αυτοκίνητο, ένα ρούχο και την αλήθεια σου ως αυτοδιοικητικός. Αν δε με ακούσεις από το παιδί θα ακούσεις το… Γιατί μπαμπά; και από την κοινωνία των Κρητών το… Γιατί Αλέξανδρε;
*Ο Μιχαήλ π. Λαμπαθάκης γράφει…
με το αποτύπωμά του
