@ Αυτό το χαμόγελο, ίσως από εκείνα τα χρόνια, να έχει να πει πολλά. Είναι το ίδιο χαμόγελο που ο Ανδρέας χάριζε σε περιστάσεις που το αποτέλεσμα μπορεί κάποιους να βόλευε αλλά στην ουσία όπως κι ο ίδιος έλεγε, δεν βολεύει κανένα μας. Ο Ανδρέας ήξερε να μπαίνει στη μάχη. Γνώριζε να χαράζει πορείες και στρατηγικές μάχης. Ήταν ο πολιτικός, τα λάθη του οποίου ο κάθε αντίπαλος του τα αντιλαμβανόταν ως δώρα, διότι ακόμη και με λάθη ο Ανδρέας έφερνε αποτελέσματα. Ο Ανδρέας δίδασκε πολιτική και η ιστορία ήδη φανερώνει πως υπήρξε συν διοργανωτής και εις εκ των κορυφαίων πρωταγωνιστών, της σύγχρονης παρουσίας της χώρας μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το ζεϊμπέκικο του Ανδρέα ήταν στα λόγια του, στα έργα του στις πράξεις του, στις μοναχικές του στιγμές που κρατώντας το ποτήρι με το ουίσκι οργάνωνε τις σκέψεις του και τα επόμενα βήματα του. Αυτό το χαμόγελο του Ανδρέα, κρύβει μία ειρωνεία για το ζεϊμπέκικο του γιου του, για όλα όσα ήθελε να πει χορεύοντας το Συννεφιασμένη Κυριακή, στους χιλιάδες που τον ψήφισαν. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό, αναφώνησαν όσοι μετείχαν στους εορτασμούς της Νίκης του νέου προέδρου. Είναι αποδεχτό μόνο ως ευχή. Αναμένουμε την εδραιοποίηση εκ νέου του ιστορικού ονόματος ΠΑΣΟΚ. Αναμένουμε τη μη διατάραξη των σχέσεων μεταξύ των ιστορικών στελεχών, με βάση τις επιλογές του νέου προέδρου, ώστε να ισχύσει το Ενωμένο. Αναμένουμε τη συνέχιση ανόδου των ποσοστών του κόμματος που θα το καταστήσουν, Δυνατό στην πολιτική σκακιέρα. Και μία τελευταία παρατήρηση σχετικά με τους λάτρεις του Ζεϊμπέκικου Χορού… Την είχε διατυπώσει μετά από πολλή, πολλή σκέψη ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ο οποίος αγάπησε και στάθηκε δίπλα τόσο στη συγγραφή όσο και στην αλησμόνητη για πολλούς Μαλβίνα, υπήρξε καθαρός Αριστερός και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «Δεν ενδιαφέρομαι για τη ζωή των άλλων, τη δική μου ήρθα να ζήσω κι όχι τη δική τους».
@ Συγχαρητήρια στον Νίκο Ανδρουλάκη που εξελέγη πρόεδρος του ΚΙ.ΝΑΛ με 38 μονάδες διαφορά από τον δεύτερο Γιώργο Παπανδρέου. Από τους δύο μονομάχους του δεύτερου γύρου, ο Νίκος Ανδρουλάκης Πρόεδρος, αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου Πρόεδρος. Ο πρόεδρος του ΚΙ.ΝΑΛ έχει δίπλα του τον πρόεδρο της Διεθνούς Σοσιαλιστικής. Αυτό που λέει ο λαός μας για τα δύο κοκόρια που δεν μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο κοτέτσι, ισχύει άραγε στην περίπτωση αυτή;;; Μάλλον ο κ. Ανδρουλάκης το γνωρίζει πολύ καλά, για το λόγο αυτό, από αύριο, ξεκινάει τη ριζική αναμόρφωση, αναδιοργάνωση και ανασύσταση του κόμματος του οποίου πλέον ηγείται.
@ Ποιοι είναι αυτοί που παίζουν με την υγεία της κοινωνίας; Ποιοι είναι αυτοί που ανοίγουν το δρόμο, ώστε να υπάρχουν άδειες καρέκλες στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια των οικογενειών. Πως είναι δυνατόν πολίτες από το πουθενά, να αυτοδιορίζονται δημόσιοι κατήγοροι, εκκαθαριστές, υπερασπιστές των ζωών μας, όταν το δικό τους διάβα, δεν είχε κάτι το διδακτικό, κάτι το ουσιαστικό, κάτι το επικοδομητικό για το σύνολο της κοινωνίας. Ποιοι είναι όλοι αυτοί και από που αντλούν το δικαίωμα να βάζουν χειροπέδες στα χέρια κρατικών λειτουργών. Ποιοι εξουσιοδοτούν ποιους;;;; Δεν είναι δημοσιογραφικά ερωτήματα. Είναι ανθρώπινη απορία, σε ένα απάνθρωπο περιβάλλον, το οποίο χάνει από τη μία και χάσκει από την άλλη. Αυτό είναι τελικά το ερώτημα… Γιατί δεν διορθώνουν την πλευρά που χάσκει και εκείνη που χάνει, ώστε να μην βρίσκουν έδαφος να φυτρώνουν μεταλλαγμένα σποριόφυτα; Στην τέχνη της τηλεόρασης, υπάρχει ένας κανόνας τον οποίο θέλω τελικά, να σας τον γνωστοποιήσω. «Δώσε πέντε λεπτά σε κάποιον να πρωταγωνιστήσει και κάνε τον δούλο σου». Οπότε, κάντε μου τη χάρη και μην μπαίνετε στη διαδικασία να ασχολείστε με τους 5 λεπτών τηλεοπτικούς πρωταγωνιστές. Στην ουσία αυτόχθονες δούλοι είναι και όχι ελεύθεροι άνθρωποι. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που συνομιλεί, επικοινωνεί, προβληματίζετε, αντιδρά, συνεχίζει την επικοινωνία, ασχολείται με τα λεγόμενα των ειδικών για κάθε περίπτωση ξεχωριστά, μπαίνει στη βάσανο της προσωπικής απόφασης, την οποία και αυτή επικοινωνεί, κουβεντιάζει, βάζει στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου και τελικά πράττει αυτό που αποφάσισε ο ίδιος και μόνο ο ίδιος. Χωρίς στη συνέχεια να ψάχνει για υπεύθυνους, για φαντάσματα, για λαοπλάνους, για βιαστές εγκεφάλων και για ενόχους. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι σε όλα του ελεύθερος και προχωράει στο φως. Ο Πλάτων, τα είχα πει τόσο εύστοχα που θα ήταν απρέπεια προσωπική μου να μην σας κάνω κοινωνούς των λόγων του.
@ Ο Γιώργος Τοπολιανάκης από πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Χανίων, εκλέχθηκε πρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής της ΕΣΕΕ. Για τον κ. Τοπολιανάκη σας είχα αναφέρει την προηγούμενη φορά. Απλά μου είχε ζητήσει να μην αναφέρω την εκλογή του έως ότου καθαρογραφθεί. Οι ψήφοι που έλαβε από όλη την Ελλάδα ο Χανιώτης Γιώργος Τοπολιανάκης, εξέφρασαν την εκτίμηση στο πρόσωπο του και όπως μου ανέφεραν συνάδελφοι του Οικονομικού ρεπορτάζ στην Αθήνα, η συγκεκριμένη θέση είναι πολύ σημαντική μιας και ελέγχει τα οικονομικά πεπραγμένα όλης της Συνομοσπονδίας. Το να είσαι πρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής θεωρείται στην αγορά, κατά το κοινός λεγόμενο, ως θέση αξιολόγησης προσώπου για το σύνολο της πορείας του. Από τη θέση αυτή, αυτεπάγγελτα ο Γιώργος Τοπολιανάκης συμμετέχει και στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΕΕ. Μπράβο λοιπόν στον κ. Τοπολιανάκη, ο οποίος χωρίς φωνασκίες και κορδέλες, χωρίς συνεντεύξεις και δημοσιοποιήσεις, έφτασε στη θέση αυτή συμπαρασύροντας στα μπράβο και τον τόπο καταγωγής του, τα Χανιά. Είμαι σίγουρος πως η νέα διοίκηση του Εμπορικού μας Συλλόγου αλλά και η διοίκηση του Επιμελητηρίου του τόπου μας, μόλις διαβάσουν την είδηση η οποία δεν έχει γίνει ακόμη γνωστή, θα πράξουν τα απαραίτητα. Να το καλάθι με τα γλυκά και τα λουλούδια, να τα ποτά και τα δωράκια, να και οι συγχαρητήριες ανακοινώσεις των Κυριακάκη, Ροκάκη.
@ Επειδή η Ομολογία είναι ίδιον της Ευπρέπειας στην ανθρώπινη επικοινωνία, ΟΜΟΛΟΓΩ ότι έχασα στοίχημα σχετικά με το όνομα του νέου προέδρου του ΚΙ.ΝΑΛ. Πίστευα ότι τα κέντρα της πρωτεύουσας ήθελαν για πρόεδρο τον κ. Παπανδρέου. Δεν πίστευα στη εκτός περιφέρειας, δυναμική του Νίκου Ανδρουλάκη. Οπότε έχασα το στοίχημα και τώρα θα πρέπει και να πληρώσω και να μαγειρέψω και να σερβίρω και να μαζέψω και να πλύνω και να πετάξω τα σκουπίδια. Άντε πάλι… άντε πάλι. Κοιτά να δεις που δε συνταιριάζει όλο αυτό το σκηνικό καθόλου μα καθόλου, με το μεταπολιτευτικό σκηνικό της χώρα μας. Σε τούτη τη χώρα, άλλος κερδίζει, άλλος πληρώνει, άλλος μαγειρεύει, άλλος σερβίρει, άλλος μαζεύει, άλλος πλένει, άλλος πετάει τα σκουπίδια. Τελικά μόνο στον δικό του κόσμο ο καθένας, μπορεί να τα κάνει, να τα σκεφτεί όπως μοναδικά θέλει. Ουτοπία… Μπορεί. Αλλά είναι ο κόσμος ο δικός μου βρε φίλε, ο δικός μου. Είναι όμορφο να επιλέγεις ΕΣΥ τον κόσμο σου.
