Στα δικά μου κάλαντα… φέτος… δεν χωρούν καλικάντζαροι
@ Καλήν εσπέραν Άρχοντες κι αν είναι ημέρα ευχερής, να μπω μες το μυαλό σας. Απλά για να σας πω ένα δύο πραγματάκια, για αρχή φυσικά, που έχω στο δικό μου μυαλό.
@ Το ένα λέει, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοσοληψία με την ηλιθιότητα, από το να είσαι κάτι και να θες να είσαι και παραπάνω από το κάτι. Διότι μέσα από μία τέτοια σχέση με το ανεπίτρεπτο, το άπρεπο και το ακοινώνητο, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεις αντιπαθητικός στο σύνολο των ανθρώπων, που ακόμη το πολεμά και το προσπαθεί ώστε να επιβιώσει.
@Δεν είναι δυνατόν ότι κι αν σου συμβαίνει στα εσωτερικά σου, εσύ να ζητάς εκλογές για τα εξωτερικά σου. Δεν είναι δυνατόν να έχεις έναν πρωθυπουργό, ότι κι αν είναι αυτός, που να σου λέει «…σας έχω εμπιστοσύνη για το πως θα διαχειριστείτε την ευθύνη την κοινωνική που έχει ο ένας προς τον άλλον και όλοι μαζί προς την κοινωνία» εσύ να του επιτίθεσαι και να εκφέρεις λόγο, ο οποίος σε οδηγεί όχι με αργά αλλά με ταχύτατα βήματα προς την εκθρόνιση σου. Βρε άνθρωπε μου, δεν μπορείς να κάνεις όσα χρειάζεται για να μην φτάσεις τα ποσοστά περιόδου Αλαβάνου;;;
@Ο πολιτικός λόγος αν δε συνάδει με την κοινωνική αλήθεια και τις απόλυτα πραγματικές συνθήκες που επικρατούν, γίνεται θηλιά που πνίγει τα όποια καλά ή όχι κίνητρα του.
@ Το άλλο που κυκλοφορεί μέσα στο μυαλό μου ωσάν συγκρουόμενο του Λούνα Παρκ, έχει να κάνει με το πόσο ευαίσθητοι γινόμαστε κατά την περίοδο των εορτών και μόλις βγουν τα φωτάκια από τις πρίζες και πεταχτούν τα δεντράκια στα σκουπίδια, ξανά μία από τα χιλιοειπωμένα λάθη και παραλείψεις της καθημερινότητας μας.
@Δεν είναι δυνατόν κύριε Πρόεδρε να υποκλινόμαστε στον Άγιο Βασίλη και να χαριεντιζόμαστε με τους τάρανδους, κουνάμενοι τους πισινούς μας ως καλικάντζαροι, μόνο και μόνο για να δημοσιοποιηθούν τα δελτία Tύπου των ευχών μας, να ανακοινωθούν οι εκδηλώσεις μας, να φωτογραφηθούν τα χέρια που χαιρετιούνται και χαϊδεύουν κεφαλάκια μικρών παιδιών. Ενώ την επόμενη ακριβώς τα προβλήματα, τα ερωτηματικά και οι κοινωνικές αλήθειες συνεχίζουν να παραμένουν τσαλακωμένες στην κωλότσεπη με τα μαζεμένα χαρτάκια των αιτημάτων μιας ολόκληρης κοινωνίας.
@Διότι σε πόλεμο βρισκόμαστε ρε γαμώτο, όταν στα 4/5 του χρόνου των δελτίων ειδήσεων, το κακό, το απάνθρωπο, το εγκληματικό, κυριαρχούν. Σε πόλεμο βρισκόμαστε όταν επισήμως από κυβερνητικά στελέχη γνωστοποιούνται προς τη δικαιοσύνη, ανωμαλίες που κυριαρχούν σε ξενώνα απροστάτευτων παιδιών. Σε πόλεμο βρισκόμαστε όταν σε φρεσκοστρωμένους δρόμους, μία βροχή μία κακοκαιρία τους ξεπατώνει. Σε πόλεμο βρισκόμαστε όταν κατά δεκάδες των δεκάδων συγκεντρώνονται να πιούν και να διασκεδάσουν, χωρίς ελέγχους, χωρίς τήρηση των υγειονομικών μέτρων, χωρίς όρια ηλικίας, χωρίς όρια στο πιόμα.
@ Είμαστε σε πόλεμο κύριε πρόεδρε, φίλε Αλέκο, καλέ μου θεέ, όταν ο κάθε βιτσιόζος, επιβιώνει σε όποιο επαγγελματικό ή θεσμικό μετερίζι και σε πόλεμο βρισκόμαστε όταν στους αυξημένους λογαριασμούς που καλείται ο κάθε πολίτης να πληρώσει, η κάθε επιχείρηση ΔΕΚΟ ή σάλτσα ΠΕΣΤΟ παραμένει ανάλγητη εκτοξεύοντας δηλητηριώδη βέλη μέσω των ενοχλητικών εταιρειών είσπραξης ή υπενθύμισης καταβολής δόσεων.
@ Μη μου πεις Άγιε μου Βασίλη ότι μπερδεύω τα πράγματα και τα λέω μαζεμένα, διότι στα έχω και σένα μαζεμένα.
@Αιτήματα, που αφορούν στην αντίληψη του κάθε άρχοντα για το πως οφείλει να δράσει με τους στρατηγούς του, σε κατάσταση πολέμου.
@ Πας και ντύνεσαι εδώ και εκεί, εκπροσωπώντας την κάθε εταιρεία αδυνατίσματος, αναψυκτικών ρεψίματος, ασφαλειών ζωής σεισμού καταποντισμού, περιφερόμενος σε δρόμους και πλατείες, μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια τα οποία εμφανίζεις στους σχεδόν μελαγχολικούς διαβάτες, μέσα από την υπερτροφική κοιλιά σου και χώνοντας αγενώς στα πρόσωπα τους. ‘Αντε τώρα, που πας και στήνεσαι έξω από περιφέρειες δημαρχεία και εμπορικά κέντρα μόνο και μόνο για να μας πεις ότι το χαμόγελο αξίζει…
@ Να σου πω τι αξίζει;;;
@ Αξίζει να ζεις σε μία πόλη, σε μία γειτονιά, σε έναν νομό καθαρό. Αξίζει να μη βλέπεις ανθρώπους σε παγκάκια να κοιμούνται. Αξίζει, να μην υπάρχει η ανάγκη να εμφανίζονται υπέροχοι νέοι για να περιθάλπουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αξίζει να μην βγαίνει ο κάθε ένας και να λέει για τον κάθε άλλο τις όποιες βρωμιές και επίτηδες να τις μεταφέρει σε συναγελάζοντες μαζί του. Αξίζει φιλέ μου, να μην ξοδεύονται χρήματα σε υπερβολικά τιμολόγια για το εφέ και τον κάθε ρεμπεσκέ. Αξίζει αδελφέ μου, να μην νιώθουμε ανασφάλεια σχετικά με τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια κινητικότητα, τη δημόσια παρουσία μας.
@ Ξέρεις τι άλλο αξίζει;;;
@ Αξίζει να μη βγαίνει ο κάθε ένας, που δεν έχει καταλάβει ο κακομοίρης, ότι σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, προσπαθώντας να επιβληθεί είτε μέσω των γνωριμιών του, είτε μέσω της θέσης του. Σε ποιους;;; Σε όλους εκείνους που αν αποφασίσουν να του γυρίσουν την πλάτη τους, εκείνος τότε θα ψάχνει Ζάλογγο για να κάνει Μπάντι Τζάμπιγκ. Αξίζει όμως παράλληλα, αυτή η γαμ… η καλημέρα να ακούγεται κάθε μέρα από όλους και όχι μόνο από εκείνους που την λένε απλά για να την ακούσουν κάποιοι άλλοι.
@ Ξέρω ότι σε έχω στρεσάρει, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Ολίγο με ενδιαφέρει… όχι γιατί δε σε υπολογίζω, απεναντίας. Μα διότι όπως φαίνεται, ο Έλληνας βάζει το κουκούτσι του και δουλεύει συνήθως κάτω από καθεστώς στρεσαρίσματος.
@ Λίγο πριν μπω στη Φάτνη να προσκυνήσω τον Χριστούλη, λίγο πριν μπω σε ΟΠΑΠ να παίξω δυο τρία νούμερα για το καλό του νέου έτους 2022 που οσονούπω φτάνει, σκέφτομαι ότι οι Κουμπαράδες που έχει σε διάφορα μαγαζιά η ομάδα ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν έχουν καν γεμίσει. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να ρίξεις σε έναν τέτοιο κουμπαρά μίας τόσο ευγενικής και ανθρώπινης προσπάθειας, 2-3 ευρώ. Και αυτόματα απαντάω, πως για κάποιους είναι δύσκολο, διότι μάλλον οι συνθήκες τους έχουν κάνει να μη μπορούν να μοιράζονται τίποτα. Ούτε καν μία αληθινή ευχή.
@ Αν όλα αυτά που σου έγραψα, Άρχοντα, Άγιε μου Βασίλη, Φίλε Αλέκο, Θεέ μου, τα βρίσκεις παράταιρα ή αχρείαστα, τότε να είσαι σίγουρος ότι στις επόμενες γιορτές σε 12 μήνες δηλαδή, πάλι τα ίδια θα σου γράψω μέχρι να σε γράψω τελείως. Διότι, δε γίνεται τα απλά να τα κάνεις δύσκολα και τα ανθρώπινα να τα μεταλλάσσεις σε γραφικά και περιθώριο.
Υ.Γ.: Όποιος ξανακλέψει τους κουραμπιέδες από τον πάγκο, θα του φυσήξω στα μάτια άχνη ζάχαρη. Όποιος ξανασπάσει γυάλινη μπάλα από το Έλατο, θα του βάψω το αμάξι με χρυσόσκονη. Κι όποιος πει ξανά πως η Δημοτική Αγορά δε θα φτιαχτεί, ένα όνειρο ήταν και πάει, θα τον βάλω μέσα στο αλάτι με τους παστούς μπακαλιάρους.
