@ Αυτές τις μέρες βρέθηκα σε όλους τους νομούς τις Κρήτης, σε αρκετά χωριά, συνομίλησα με γνωστούς κι αγνώστους μου και παρά την κούραση ένιωσα πολύ έντονη διάθεση να αγκαλιάζω ανθρώπους. Ο λόγος είναι ότι διαπίστωσα πως, παρά τα προβλήματα της καθημερινότητας, τις όποιες ανασφάλειες και δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι, διατηρούν τη βεβαιότητα ότι στο τέλος, οι πολίτες θα κερδίσουν στον δύσκολο αγώνα της επιβίωσης. Μάλιστα χαρακτηριστικά ένας μου είπε: «Μιχαήλ, όλοι τους θαρρούν πως μας έχουν του χεριού τους. Έχουν την εντύπωση πως επειδή έχουν καβαλήσει θέσεις και παραθέσεις, εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι το τι συμβαίνει. Κάνουν λάθος. Ξέρουμε καλιά από τον καθένα τους, ποια τα σωστά και ποια τα λάθη. Έχουμε ακόμη υπομονή, όπως έχουμε όμως και αξιοπρέπεια. Άσου και θα δεις στο τέλος ότι από όλα τα κόμματα θα υπάρξουν αναθεωρήσεις και εκπλήξεις προς το συμφέρον του απλού λαού. Φτάσαμε στο χείλος του ποτηριού όλοι μας και ή θα σπάσει το ποτήρι και θα ματώσουμε ή θα μουσκέψει το τραπέζι και θα σηκωθούν όλοι από το φαγοπότι».
@ Ρίχνουμε το βλέμμα μας και το ενδιαφέρον μας προς το Ρέθυμνο, το οποίο αυτές τις μέρες έδειξε ότι ζωντανεύει, με τον κόσμο να κατακλύζει το κέντρο και την Παλιά Πόλη. Υπάρχει όμως μία διάσταση σύμφωνα με την οποία, «Το λιανικό εμπόριο έχει δεχθεί μια απίστευτη κακοποίηση από την συνθήκη covid 19 και η αγορά στο Ρέθυμνο βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση με τους επιχειρηματίες να προσπαθούν να βρουν βηματισμό στις νέες συνθήκες της αγοράς». Με τη κουβέντα αυτή, η πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Ρεθύμνου Αθήνα Τσικιντίκου εκφράζει τον προβληματισμό της για το γεγονός όπως είπε ότι: «Η μικρή επιχειρηματική αγορά μπήκε στην 4η βιομηχανική επανάσταση, χωρίς όπλα και δυστυχώς η μεταβλητότητας της, είναι ανεπαρκής μπρος στην γρήγορη προσαρμοστικότητα που θεωρητικά έπρεπε να γίνει». Η πρόεδρος μου μίλησε για τα μέτρα της κυβέρνησης τα οποία όπως είπε: «…ήταν κάτω από την ομπρέλα της ευρωπαϊκής κρίσης και έχουν θέσει σε τέλμα την αγορά. Ουσιαστικά στην πραγματική οικονομία τα χρήματα, που δόθηκαν ήταν με πλάνο, αλλά για μερικούς κλάδους που ούτως ή άλλως είχαν την ρευστότητα από τις τράπεζες. Για παράδειγμα βλέπουμε το επιμελητήριο των ξενοδόχων, τις αεροπορικές εταιρείες, τις μεγάλες μονάδες εστίασης».
@ Οι έμποροι, ανέφερε η κα Τσικιντίκου, αντιμετωπίζουν πρόβλημα δεδομένου ότι: «Στο λιανικό εμπόριο η επιστρεπτέα προκαταβολή ήρθε πολύ αργά και ουσιαστικά δεν αρκούσε ούτε για να καλύψει τις αγορές που είχαν ήδη γίνει το 2020 τον χειμώνα. Ακολούθησε ένα απότομο lock down και συνθήκες που καθήλωσαν τα εμπορεύματα μέσα στα καταστήματα. Έμειναν τα περισσότερα απούλητα διότι το e-shop αποδείχθηκε ο αρχηγός της πώλησης και τα μικρά καταστήματα αδύναμα στο να ανταπεξέλθουν στην 24ωρη πώληση των πλήκτρων». Όπως είπε: «…μιλάμε για ένα εμπόριο αδιάβαστο, που ποτέ κανείς (ως κυβερνήσεις) δεν επένδυσε για την επιμόρφωση του και την ίδια ώρα το business plan της εκάστοτε κυβέρνησης χαρακτηρίστηκε από τους περισσότερους εμπόρους ως ανύπαρκτο ενώ από την άλλη πλευρά, η είσοδος στο τραπεζικό σύστημα για μας τους μικρομεσαίους ήταν κλειστή».
@ Το εμπόριο χρειάζεται σύμφωνα με τα μέλη του Εμπορικού Συλλόγου Ρεθύμνου και την πρόεδρο του: «Προγράμματα ανάπτυξης και εξέλιξης στα μέτρα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, χαμηλό φορολογικό σύστημα, ένα σύστημα εκπαίδευσης δίκαιο για όλους τους πολίτες του επιχειρείν και για την γυναικεία επιχειρηματικότητα, ευέλικτα προγράμματα βοήθειας όταν γίνεται μητέρα, όταν είναι μονογονεϊκή επιχείρηση με ανήλικα μέλη οπότε είναι αναγκαία η αντίστοιχη σοβαρή στήριξη».
@ Αυτό που συναντάει κανείς σήμερα στην μικρή πόλη του Ρεθύμνου, αλλά με τις εμφανείς και τεράστιες προσπάθειες από τους κατοίκους της προς τις μικρές τοπικές επιχειρήσεις, είναι σύμφωνα με την πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου: «…η διάθεση όλων και από τις δύο πλευρές να υπάρχει επικοινωνία, χαμόγελο, επισκεψιμότητα στα καταστήματα και ευκαιρίες εξέλιξης στο νέο οικονομικό δύσκολο τοπίο. Ονειρεύομαι μια δίκαιη κοινωνία, με πολύ όρεξη για δουλειά». Στη κουβέντα μας, τόνισε επίσης, ότι όλα όσα συμβαίνουν στις μικρές τοπικές οικονομίες από κατοίκους που βρίσκονται όλη την ημέρα στο εμπορικό κέντρο, «…είναι η απόδειξη ότι γίνονται προσπάθειες η ζωή στην περιφέρεια να παραμείνει ζωντανή και τα φώτα στις γειτονιές μας ανοιχτά. Βυθισμένες στο σκοτάδι βιτρίνες, λουκέτα στα μικρά καταστήματα, δεν έχουν να ορίσουν τίποτε άλλο πέρα από έναν μαρασμό τον οποίο η κυβέρνηση πρέπει να προλάβει, ενισχύοντας τις προσπάθειες μας, να κρατήσουμε την πόλη μας ζωντανή», είπε η κα Τσικιντίκου.
@ Αυτό το χαμόγελο πρέπει να ζωντανέψει και στα Χανιά, να το διακρίνουμε, να το υπερασπιστούμε και να αποτρέψουμε κάθε γελοιότητα που εκφέρετε από χείλη ανόητων σχετικά με το ότι, όπως λένε και υποστηρίζουν: «…όλα τελειώσανε, τα μαγαζιά θα κλείσουν, το κέντρο έσβησε». Τίποτε δεν τελειώνει αν εμείς δεν το αφήσουμε να τελειώσει. Είναι θλιβερό βέβαια όταν στο ζήτημα των ενοικίων υπάρχει μία απέραντη αισχροκέρδεια, όταν αντικρύζουμε κλειστά ρολά και λουκέτα, όπως επίσης θλιβερό είναι πως οι φόροι δεν επιτρέπουν στους μικρομεσαίους εμπόρους κυρίως, να ανασάνουν, να επανακάμψουν οικονομικά. Όμως ο αγώνας συνεχίζεται, οι προσπάθειες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των συμπολιτών μας που τις διατηρούν με νύχια και με δόντια, πρέπει να ενισχυθούν από όλους μας. Μα πάνω από όλα, χρήσιμο είναι η δημοτική αρχή να βρει έξυπνα τρυκ για να δώσει ζωντάνια στην πόλη και της γειτονιές, ξέχωρα από τα όποια θέματα ταλανίζουν ή φρενάρουν είτε τα οικονομικά του δήμου είτε τη διάθεση και τις ιδέες.
@ Από συζητήσεις αντιλαμβάνομαι επίσης, ότι υπάρχει μία αξιοπρόσεκτη δυσαρέσκεια του εμπορικού κόσμου, διότι όπως επισημαίνουν έμποροι και καταστηματάρχες σε συζητήσεις τους: «…αντί να ασχολούμαστε με το πως θα έρθουν οι συντοπίτες μας στα καταστήματα μας, αντί να δούμε τι θα κάνουμε με τις τιμές και το κόστος λειτουργίας μας γενικότερα, ασχολούμαστε με το αν θα γίνουν εκλογές, αν θα είναι ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος, ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος στο Επιμελητήριο και αν οι έμποροι έχουν ή δεν έχουν λίπος (χρήματα στην άκρη) να κάψουν».
@ Αναφέρθηκα στα παραπάνω διότι με όλα όσα γίνονται στην Ουκρανία… πόλεμος δηλαδή και θρήνος… διαπιστώνω ότι, από τη μία βγαίνουν στα κανάλια διάφοροι πολιτικοί και θέτουν διλήμματα επιβίωσης περί της καθημερινότητας στους πολίτες και από την άλλη, σε ότι πάει να γίνει προς το καλό, όλο και κάποιος θα αντιπολιτευθεί και θα εγείρει ίντριγκες με τηλεοπτική προέκταση αλλά δίχως καμία ουσία και αξία για τον απλό λαό. Ο οποίος λαός, έχει αποφασίσει ότι θα τραβήξει κουπί μέχρι απόλυτης εξουθένωσης του, δε θα εγκαταλείψει όμως τις προσπάθειες του στο να επιβιώσει, κυρίως… δε θα επιτρέψει επ’ ουδενί να τον τρομοκρατούν ή να τον σέρνουν σε ιδεολογικές λάσπες. Κάτι δηλαδή παρόμοιο με τον Ουκρανικό λαό που πήρε την απόφαση να αντισταθεί με στόχο ή να επιβιώσει Ελεύθερος ή να χαθεί μαχόμενος. Αυτό είναι που εισπράττει ως κυρίαρχο μήνυμα αυτού του πολέμου η Ευρωπαϊκή Ένωση κι έχει μπει σε τροχιά αναθεωρήσεων, σοβαρεύοντας, προς το καλό και το αποτελεσματικότερο για τους Ευρωπαίους Πολίτες, τη στάση της, τις σχέσεις των κρατών μελών της, τις αποφάσεις της. Αν δεν το κάνει… δεν θα συνεχίσει να υπάρχει.
@ Σύμφωνα και με τον Αλέξανδρο Μαρκογιαννάκη: «Το δράμα που ζει ο ουκρανικός λαός έχοντας υποστεί την βάναυση ρωσική επίθεση, είναι αρχή μιας νέας πραγματικότητας για την Ευρώπη. Μιας πραγματικότητας που την αναγκάζει να αναθεωρήσει πολλές βεβαιότητες που είχε». Αυτό που πλέον έχει γίνει κατανοητό, όπως υποστηρίζει ο κ. Μαρκογιαννάκης, είναι ότι: «Πρέπει η Ευρώπη να πάρει πάνω της τη διαφύλαξη της ασφάλειας και της δημοκρατίας της. Και αυτό ενώ βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με ένα πρωτοφανές κύμα ακρίβειας και πληθωρισμού λόγω των εξελίξεων. Η αντιμετώπιση αυτού του κύματος είναι και η προστασία των πολιτών από αυτή τη μάχη στη νέα αυτή εποχή. Γι΄ αυτό χρειάζονται συντονισμένα μέτρα από την ΕΕ».
