@ Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου και χθες το βράδυ σκεφτόμουν πόσο τελικά Παγκόσμιοι είμαστε, πόσο Ελεύθεροι, πόσο έχει χαθεί η Εμπιστοσύνη από τον Τύπο. Σκέψη στη σκέψη, έφτασα να παραδεχτώ ότι τελικά, δεν είμαστε καθόλου παγκόσμιοι κι αυτό θα ισχύει έως ότου πάψουμε τελικά να είμαστε παρτάκιδες, συμφεροντόπληκτοι, μα πάνω από όλα μίζερα ατομιστές.
@ Επέμεινα επίσης στη σκέψη, ότι δεν είμαστε καθόλου μα καθόλου ελεύθεροι, μιας και η ελευθερία περνάει μέσα από την αυτοκριτική και το σεβασμό στην ύπαρξη του άλλου. Ελευθερία δεν υπάρχει, όταν στη σκέψη κυριαρχεί η ανασφάλεια μην και χαθεί το δεδομένο, όταν στην ψυχή φωλιάζει η ρουτίνα του φόβου και το συναίσθημα της οσφυοκαμψίας. Και φυσικά, η εμπιστοσύνη στον Τύπο χωλένει, αφού όλοι πλέον ξεπετάγονται ως ειδικοί σε όλα, πολλοί είναι θιασώτες της ημιμάθειας, η οποία ως γνωστόν είναι χειρότερη από την αμάθεια και φυσικά, διότι, σε πολλούς πολύ πιο εύκολο είναι να πουν YES SΙR από το να εκφράσουν το GO HOME DISGUSTING.
@ Όμως μην αυταπατώμεθα, Δημοσιογραφία και Τύπος θα υπάρχουν όσο υπάρχουν δικαιώματα στους πολίτες, ανάγκες στους λαούς, τσίγκλησμα από την αλήθεια για να της δώσουμε χώρο να ανασάνει. Δύσκολο ναι, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αν ρωτάτε ποια είναι η μαγική συνταγή, η απάντηση είναι εύκολη… Επαγρύπνηση, σεβασμός στη δεοντολογία, στα δικαιώματα των ανθρώπων και πόλεμος προς κάθε κατεύθυνση από όπου ξεπετάγονται υπονομεύσεις για κάθε φωνή που φωνάζει για την αλήθεια, το δίκαιο, τα δικαιώματα, τις κοινωνίες.
@ Οι τρόποι για να φιμωθεί ένας δημοσιογράφος είναι χιλιάδες. Αν όμως η υγιής δημοσιογραφία προστατεύσει τους ακέραιους δημοσιογράφους και εκείνοι ενισχύσουν τους αξιόλογους εκδότες, τότε θαρρώ ότι πολλές τρύπες στο σώμα του Τύπου θα θεραπευτούν και ίσως η εμπιστοσύνη ανατείλει ξανά στον ουρανό της ενημέρωσης και όχι μόνο σε μερικές πλαγιές και κρυφοφάραγγα. Με την ευκαιρία θέλω να αναφέρω, πως όσο κι αν δημοσιογράφοι παρακολουθούνται από τους εντεταλμένους των εντεταλμένων, των πονηρών, πάντα και στο φινάλε ο λαός, ενισχύει τα κανάλια επικοινωνίας, δείχνοντας διεξόδους στην αλήθεια ώστε να ταξιδέψει προς εκεί που της αρμόζει. Δηλαδή στον ίδιο τον λαό.
@ Σε αυτές τις εποχές, που τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά, είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να επικεντρώνεται στους στόχους που έχει θέσει στον εαυτό του και να υλοποιεί το όραμά του αλλά και το όραμα των ανθρώπων που τον εμπιστεύθηκαν. Αυτό μου ανέφερε ο Θεόφιλος Χριστουλάκης, ο οποίος από τη θέση του αντιδημάρχου στο Δήμο Κισάμου, δίνει όπως υποστηρίζει, μεγάλη σημασία σε θέματα που αφορούν ύδρευση και άρδευση. Μου έλεγε ότι το μυστικό για την ποιότητα του νερού, είναι οι τακτικοί καθαρισμοί των δεξαμενών, οι συνεχείς έλεγχοι ποιότητας του, καθώς και ο εκσυγχρονισμός των μηχανημάτων και των αντλιοστασίων.
@ Ο δήμος Κισάμου, κατέθεσε δύο προτάσεις στο πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης». Η μία αφορά σε παρεμβάσεις και δράσεις βελτίωσης της διαχείρισης ενέργειας και αξιοποίησης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (φωτοβολταϊκό πάρκο) προς αντικατάσταση των ενεργοβόρων υποδομών ύδρευσης, που έχει ήδη εγκριθεί. Η άλλη, αφορά προμήθεια και εγκατάσταση έξυπνων υγρομέτρων, που σε συνδυασμό με μια πρόταση τηλεμετρίας που είχε εγκριθεί από την προηγούμενη δημοτική αρχή, θα ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες και οι σπατάλες νερού.
@ Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο υπεύθυνος είσαι για τους συμπολίτες σου, πόσο αγωνίζεσαι για την ποιότητα ζωής τους, μου ανέφερε ο Θεόφιλος Χριστουλάκης. Μιλώντας με Θεόφιλους… υποψιάζομαι ότι υπάρχει ελπίδα για τις τοπικές κοινωνίες.
@ Επειδή η περίπτωση με το μικρό κοριτσάκι που στην τσουλήθρα την ελλαττωματική έκοψε το δακτυλάκι της, με αναστάτωσε, θέλω να παρακαλέσω τους αρμόδιους να κάνουν μία σοβαρή και άκρως επισταμένη βόλτα στις παιδικές χαρές ώστε να ελέγξουν όλα τα παιχνίδια σχετικά με τυχόν ελαττώματα ή επικίνδυνα σημεία. Δεν είναι μήτε χάσιμο χρόνου μήτε υπερβολή ο επανέλεγχος και ξανά ο έλεγχος και ξανά ο επανέλεγχος. Τα δακτυλάκια χρειάζονται για να κρατούν μολυβάκια και να γράφουν όλα όσα βοηθούν τα παιδιά να μεγαλώσουν και μετά τα ίδια δακτυλάκια να κρατούν, όλα όσα σήμερα κρατάμε εμείς. Με την προσοχή μας δηλαδή, στο κάθε σήμερα, παραδίδουμε το αύριο με ασφάλεια στα παιδιά μας.
