Το να βιάζεσαι να πας σε υποχρέωση και να σου λέει το δέντρο “ξέχνα το φιλαράκο από εδώ δεν περνάς “, είναι συγκλονιστική εµπειρία. Όπως κι αν το δεις το θέµα, από όποιο πρίσµα κι αν προσπαθήσεις να αντιµετωπίσεις την αλήθεια, το δεδοµένο είναι ένα και δεν αλλάζει… “Από εδώ, δεν περνάς”.
Το να συνοδεύεις µία όµορφη γυναίκα από τη Γαλλία, να µιλάς µαζί της, να την ξεναγείς, να κάνεις λόγο για τις οµορφιές της πόλης σου, του τόπου σου, να µπολιάζεις την κουβέντα µε την ευκαιρία της Ηµέρας για την Γυναίκα, δηµιουργεί ένα ιδανικό πεδίο για να νιώσεις όµορφα… Μέχρι φυσικά να σε ρωτήσει η Γαλλίδα: “Mais pourquoi tout est usé et cassé dans vos rues?» δηλαδή «Μα γιατί όλα είναι βαµένα και σπασµένα στους δρόµους σας;». Εκεί, παρατάς χαρτιά και µολύβια, βγάζεις την τσίχλα από το στόµα, χαµηλώνεις βλέµµα, ξεροκαταπίνεις και συνεχίζοντας το βηµατισµό σου, απλά νιώθεις m@ll@k@s. Το χειρότερο δε όλων, ότι δεν φταις εσύ και φυσικά πού να συνεχίσεις κουβέντα για τις οµορφιές που κρύβονται πίσω από την ασχήµια.
Πας δεξιά, δεξιά, για να µη χάσεις την ταµπέλα που θα σε οδηγήσει στο µέρος που θες να πας και κατευθύνεσαι, µέχρι που αντιλαµβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο ‘‘∆οκιµαστήριο Ανθεκτικότητας στην Ηλιακή Ακτινοβολία των Χρωµάτων’’. Σταµατάω, ανάβω ALARM, βγάζω το σακουλάκι µε τη Λουκανικόπιτα και σκέφτοµαι αν πρέπει να το φάω το Λουκάνικο ή όχι… Ο Νοών Νοήτω…
