Είναι γεγονός ότι πάντοτε υπάρχει μια αλληλεξάρτηση μεταξύ της τήρησης της δημόσιας τάξης και των ορίων της ελευθερίας του πολίτη, με αποτέλεσμα να αναζητείται ο ιδανικός συνδυασμός, ούτως ώστε η επιδίωξη της δημόσιας τάξης να μην αποβαίνει σε βάρος της ελευθερίας του πολίτη και η ελευθερία του πολίτη να μην οδηγεί στην αναρχία.
Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ένα σωστό συσχετισμό μεταξύ των δύο στόχων και θα πρέπει να αποτελεί επιδίωξη των δημοκρατικών κοινωνιών.
Σήμερα, δυστυχώς, τα αστικά καθεστώτα έχουν δυναμώσει την έννοια της τήρησης της τάξης, σε βάρος όμως των ελευθεριών του πολίτη. Αυτό το ανησυχητικό γνώρισμά τους είναι αποτέλεσμα της υπερβολικής πίστης αυτών των καθεστώτων, στον ακραίο οικονομικό φιλελευθερισμό. Παραμερίστηκε ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία και οδηγήθηκαν σ’ ένα σκληρό καπιταλισμό! «Αγιοποιήθηκε» η έννοια του κοινωνικού κράτους. Αυτή η επιλογή που είναι ιδεολογική, δημιούργησε μια οικονομική ολιγαρχία με προνόμια και που το κράτος έρχεται να συμβάλει με την πολιτική του στην προστασία αυτών των προνομίων!
Ο καπιταλισμός θέλει την «ησυχία» του και μια «ακινητοποιημένη» κοινωνία. Δεν θέλει διεκδικήσεις και κοινωνικές αναταράξεις. Έρχεται λοιπόν το κράτος με τα μέτρα του να συμβάλει σ’ αυτό τον στόχο και μάλιστα σε κοινωνικούς χώρους που είναι ικανοί να προβάλουν διεκδικήσεις. Είτε στον συνδικαλιστικό χώρο, είτε στον φοιτητικό χώρο. Έτσι λοιπόν στο όνομα του νόμου και της τάξης αρχίζει ο περιορισμός των ελευθεριών του πολίτη. Είτε αφορούν τις συνδικαλιστικές του ελευθερίες, είτε αφορούν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Δεν συμβαίνει όμως μόνο η περιστολή των ελευθεριών, με την ιδεολογία του άκρατου οικονομικού φιλελευθερισμού. Έχουμε και επίδραση στο δημόσιο ήθος!
Η «θεοποίηση» του Καπιταλισμού οικοδομεί ένα ιδεολογικό κλίμα που κυριαρχείται από τον ηδονιστικό ατομισμό, τον επιδεικτικό πλουτισμό και τον αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Μια «ιδεολογία» που συμβάλει στην ακινησία του πολίτη και δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να επέλθει ακόμη περισσότερο περιορισμός των «κολοβωμένων» δικαιωμάτων του πολίτη, αλλά και η προάσπιση των προνομίων ενός αχαλίνωτου καπιταλισμού. Ενός καπιταλισμού χωρίς φραγμούς και συναίσθηση του «κοινωνικού» του λειτουργήματος.
Όταν λοιπόν κινδυνεύουν τα προνόμια της οικονομικής ολιγαρχίας έρχεται η κρατική εξουσία να «θεραπεύσει» τους κινδύνους, με μέτρα περιορισμού των ελευθεριών των πολιτών. Τότε το κράτος ρέπει προς τον αυταρχισμό και η δύναμη της επιβολής του γίνεται αφόρητη. Από προστάτης ενός κοινωνικού κράτους, γίνεται «νυχτοφύλακας» της ιδιωτικής οικονομίας και κράτος καταστολής.
Τότε η αληθινή ελευθερία είναι εκτεθειμένη στην επίθεση της αυταρχικής εκτελεστικής εξουσίας. Τότε κλονίζονται η Ελευθερία και η Δημοκρατία! Η αστυνόμευση της ελευθερίας και των δημοκρατικών θεσμών επιφέρει κατάπνιξή τους. Η ελευθερία περιορίζεται με την αστυνομοκρατία, ενώ η Δημοκρατία δίνει το παρόν μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις αν δεν έχουν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την εκτελεστική εξουσία κι αυτές! Η Δημοκρατία όμως είναι τρόπος ζωής. Είναι μια μεγάλη πράξη πίστης και θάρρους.
Δημοκρατία θα πει ότι οι άνθρωποι θα μπορούν μόνοι τους να χαράξουν τους κοινούς κανόνες της δραστηριότητάς τους. Θα πει ότι δεν θα κατασπαράζονται στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Θα πει να μπορούν να συμβιβάσουν την ελευθερία με την δράση για μια καλύτερη ζωή. Θα πει ότι δεν θα αναζητήσουν ποτέ την επίλυση των πρόσκαιρων προβλημάτων τους στην δικτατορία ή στην οικοδόμηση ενός αυταρχικού κράτους. Θα πει ότι οι άνθρωποι θα ‘χουν χρόνο και ελευθερία πνεύματος να ασχοληθούν με τα κοινά. Κάτι που δεν επιθυμούν τα αυταρχικά καθεστώτα και προτιμούν ένα πολίτη στην αδράνεια. Ένα ανενεργό πολίτη!
Δυστυχώς η παρουσία της πανδημίας «ευνόησε» αυτή την πίστη σε τέτοιες αντιλήψεις.
Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Ευκαιρία να γιγαντωθεί το δόγμα του «νόμου» και της «τάξης», γιατί ο λαός αναγκαστικά είναι… ακίνητος! Δημοκρατία λοιπόν υπάρχει όταν με την ηθική της υπεροχή, δίνει στο λαό τη δύναμη να νικήσει τις δυστυχίες του. Είναι το τελευταίο καταφύγιό του για να ξεπεράσει τις δυσκολίες του και να ανυψωθεί.
Η ΝΕΟΛΑΙΑ
Οι νέοι πάντοτε θέλουν να ανέβουν στην κορυφή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Και γι’ αυτό είναι απαιτητικοί, γιατί δεν θέλουν εμπόδια στην πραγματοποίηση αυτών των οραμάτων τους. Είναι πάντοτε ριζοσπάστες και ακολουθούν μια ρηξικέλευθη ιδεολογία, που συγκλονίζει συμφέροντα και συνήθειες, που αγνοεί εμπόδια και στοχεύει στην ανανέωση της ζωής τους από τα θεμέλιά της. Επιζητούν την αληθινή ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη και πιστεύουν ότι αυτά τα ιδανικά πρέπει να κυριαρχήσουν στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις των ανθρώπων. Επιζητούν στη θέση ενός συστήματος που καταπιέζει τον άνθρωπο, να υπάρξει μια πλατιά κοινωνική συνεργασία. Αποστρέφονται όμως αυτούς που θέλουν να «αγιοποιηθούν» με την ακινησία των αντιλήψεών τους και την προπαγάνδα των μορφών τους.
Είναι αντίθετοι σ’ αυτούς που απαιτούν ένα είδος λατρείας και επιδιώκουν οι στάσιμες θέσεις τους να γίνουν καθεστώς. Έχουν οι νέοι πλήρη συναίσθηση, ότι ο αγώνας του ανθρώπου για ισότητα και δικαιοσύνη, ποτέ δεν πάει χαμένος και θα πρέπει πάντα να βρίσκεται σε εγρήγορση. Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να ανατρέψει αυτή την ελπίδα τους. Και κανένας «νόμος» για την «τάξη» δεν μπορεί να ακυρώσει τα όνειρά τους για το μέλλον τους.
Αλίμονο σε μια κοινωνία που οι νέοι της βρίσκονται στην ακινησία. Αλίμονο σε μια κοινωνία που η καρδιά, το μυαλό και τα νιάτα της δεν μπαίνουν στην υπηρεσία της κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρήνης. Για να γίνει η ζωή όλων των ανθρώπων λιγότερο σκληρή, λιγότερο απάνθρωπη και λιγότερο βασανιστική. Κανένας λοιπόν «νόμος» για την «τάξη» δεν μπορεί να φράξει αυτό τον δρόμο των ανθρώπινων επιδιώξεων, με αιχμή του δόρατος τα νιάτα.
Έχουν λοιπόν αναφαίρετο δικαίωμα οι νέοι μας να αναρωτηθούν με ποια σειρά νομικών και οικονομικών διαδικασιών, θα εξασφαλισθεί το πέρασμα από την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, σε μια καινούρια τάξη πραγμάτων. Δεν είναι δυνατό να είναι ενήλικοι στις υποχρεώσεις τους και ανήλικοι στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Χρειάζεται όμως προσοχή εκ μέρους τους. Να μη καταφεύγουν στην τυφλωμένη ή ενσυνείδητη κακοήθεια, γιατί βρίσκουν την ευκαιρία οι αρνητές του καινούργιου να επικαλούνται τον νόμο για την «τάξη». Να εμφανίζονται αυτοί οι αρνητές, σαν υμνητές του δημόσιου ήθους, που ήδη με τις θέσεις τους το έχουν σκιάσει!
Ο αγώνας των νέων πρέπει να γίνεται με καθαρό μυαλό και να μη κατευθύνεται από καμιά εχθρική προκατάληψη. Αυτή θα είναι η καλύτερη απάντηση στους αρνητές του καινούργιου. Όταν αποδείξουν ότι έχουν θάρρος για να αποδεχθούν αυτές τις προϋποθέσεις και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Γιατί θάρρος σημαίνει να ‘χεις επίγνωση της ύπαρξής σου, να την προσδιορίσεις, να την εμβαθύνεις, να την εντάξεις στην συλλογική ζωή. Θα πει να αγαπάς την ζωή και να πορεύεσαι προς τα ιδανικά που πιστεύεις ότι μ’ αυτά θα την καλυτερέψεις, κατανοώντας όμως και την πραγματικότητα. Μόνο τότε η ζωή θα ‘ναι ζωντανή, παραγωγική, αληθινή και γεμάτη. Όταν δεν θα έχει βαλτώσει στην στασιμότητα του φθαρμένου. Κανένας λοιπόν νόμος για την «τάξη» δεν είναι ικανός να περιορίσει την νεανική ορμή, προς τα ιδανικά των νέων. Το ‘χει αποδείξει η Ιστορία. Η ροή της ιστορίας δεν σταμάτησε ποτέ στη στάση του φθαρμένου και δεν δικαίωσε ποτέ αυτούς που με την δύναμη της εξουσίας ήθελαν να το συντηρήσουν. Συνέχισε την πορεία της στον δρόμο που χάραζε το καινούργιο, η πρόοδος!
ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
Όσοι κατά την διάρκεια της δικτατορίας αγωνίζονταν για να αποκατασταθούν οι ακαδημαϊκές ελευθερίες, για να γίνει σεβαστό το πανεπιστημιακό άσυλο, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες, χαρακτηρίζονταν από το καθεστώς «αναρχοκομμουνιστές». Κάτι που ικανοποιούσε τότε τους «φιλήσυχους» πολίτες! Η στρατιωτική δικτατορία θέλοντας να ανακόψει το ορμητικό ποτάμι της σπουδάζουσας νεολαίας που ερχόταν, στο όνομα του «νόμου» για της «τάξης», μάς διέκοψε τις σπουδές βίαια και έστειλε στα στρατόπεδα της Χούντας 37 φοιτητές. Ένας απ’ αυτούς ήμουνα κι εγώ. Πίστευε το καθεστώς ότι θα σταματήσει αυτή την δημοκρατική νεανική ορμή και με Α.Ν. του δικτάτορα μέσα σε 48 ώρες από τα θρανία των Σχολών μας βρεθήκαμε στα αφιλόξενα στρατόπεδα της Χούντας!
Πίστευε το δικτατορικό καθεστώς ότι έτσι θα ‘βαζε τέρμα στις δημοκρατικές διεκδικήσεις των νέων φοιτητών. Όμως η δημοκρατική τους συνείδηση ήταν πανίσχυρη. Όχι μόνο δεν «λιγόστεψε», αλλά δυνάμωσε και σχηματίσθηκε ένα ποτάμι που δεν ήταν δυνατό να το σταματήσει κανένα μέτρο περιστολής και τρομοκρατίας. Αυτό το νεανικό ποτάμι ήταν ορμητικό και συμπαρέσυρε ότι βρήκε μπροστά του. Ακόμη και την Χούντα!
Αυτός ο εκδικητικός «νόμος» για την «τάξη» στα Πανεπιστήμια, έφερε την κατάληψη της Νομικής, που ξεσήκωσε από την ταράτσα της τους φοβισμένους Αθηναίους. Αυτή η κατάληψη έφερε την εξέγερση στο Πολυτεχνείο που ξεσήκωσε την Ελλάδα. Αυτή η εξέγερση έφερε την κατάρρευση της Χούντα
